Wielrenner Tim Celen op de Paralympics: ‘Op mijn spurt kan ik altijd rekenen’

Op 28 augustus beginnen in Parijs de Paralympische Spelen. België stuurt een uitgebreide delegatie, met meerdere podiumkandidaten. Tim Celen is wielrenner.

1. Hoe ben je in de topsport beland?

Tim Celen: Ik kom uit een echte voetbalfamilie. Mijn sportleven begon bij Excelsior Vorst, in het valide voetbal. Toen ik te veel last kreeg van mijn spieren, schakelde ik over op G-voetbal. Veel ploeggenoten combineerden voetbal met andere sporten en zo ben ook ik gaan rondsnuffelen of een andere discipline mij kon bekoren. Zoals half Vlaanderen fietste ik af en toe recreatief. Ik besloot me in te schrijven voor enkele toertochten. Daar complimenteerden ze mij met mijn niveau en zo ben ik langzaam in het competitieve wielrennen gerold. De trein was vertrokken voor ik het besefte.

Toen ik naam begon te maken in het wielrennen, herinnerden mijn ouders zich een voorval uit mijn jeugd. Wij hadden vroeger een buitenverblijf in de Ardennen. Toen ik zes was, croste ik er de camping rond op mijn fietsje. Er zat een kilometerteller op. Bleek dat ik in één dag 100 kilometer had gefietst. Mijn ouders konden het niet geloven. Ze hebben die kilometerteller binnenstebuiten gedraaid om te zien of het wel klopte.

2. Hoe is de aanloop naar de Paralympics geweest?

Celen: Pas op mijn zeventiende begon ik in competitie te koersen, één jaar later stond ik al op de Spelen van Rio, in 2016. Dat was te vroeg om al te scoren, maar ik heb er wel veel geleerd. In Tokio 2021 kwam ik aan de start als regerend wereldkampioen in de wegrit. Ik won er brons in de wegrit en zilver in de tijdrit. Vandaag voel ik me veel meer klaar voor de Spelen dan toen. De vorm is goed. Mijn voorbereiding verliep rimpelloos en ik trapte nooit hogere wattages. De resultaten zijn ernaar. Ik won dit jaar al twee wereldbekers: die in het Australische Adelaide en de Belgische manche in Oostende. Het gevoel van te winnen zit erin en dat is belangrijk, weet ik uit ervaring. De selectie is wel nog niet gemaakt en eigenlijk ben ik pas vlak voor de Paralympics zeker of ik erbij ben. Iedereen zegt me dat dat een formaliteit is, maar ik hou liever een slag om de arm. Zeker omdat er in eigen land goeie concurrenten rondrijden.

België wordt op de Paralympics een van de sterke blokken, samen met China, de Verenigde Staten, Oostenrijk en Duitsland. Ik heb van niemand schrik en ga me voorbereiden met buitenlandse stages en een hoogtetent.

3. Wat zou een goed resultaat zijn in Parijs?

Celen: In Tokio won ik zilver en brons. Die gouden medaille ontbreekt nog. In de wegrit krijg ik de beste kans. In tijdritten worden paralympische atleten onderverdeeld in twee categorieën. Ik zit in T1 bij de sporters met, tussen aanhalingstekens, ‘een minder zware beperking’. Wie in T2 rijdt, krijgt een tijdsbonus in het klassement. Als je die rekensom maakt, lijkt het moeilijk om daar te scoren.

In de wegrit is het ideale scenario: de selectie overleven en dan erom kunnen sprinten met een kleine groep. Mijn spurt is een wapen waar ik altijd op kan rekenen. Toch ga ik niet afwachtend koersen en louter teren op mijn sprint. Doe dat en de concurrenten nemen je te grazen. Nee, ik ga mee springen en erop vertrouwen dat ik aan de streep nog steeds de rapste ben. Enfin, dan zeg ik nu eventjes uit de losse pols, maar alles hangt uiteraard af van de koerssituatie en de vorm van de dag. Geen pech onderweg zou al een ferme opsteker zijn. Ik hoop vooral dat ik achteraf zal kunnen zeggen dat ik de koers gereden heb die ik voor ogen had. Wanneer iemand anders dan beter blijkt, zal ik dat makkelijk kunnen aanvaarden.

Als ik olympisch goud win, is mijn palmares in principe compleet. Niet dat dat veel verschil maakt. Ik ben drievoudig wereldkampioen, toch zit ik niet met het gevoel: dat doel is afgevinkt, op naar het volgende. Nee, ik zou graag vier, vijf of zes keer de wereldtitel pakken. En dan nog een zevende. Zolang ik aan de top zit, ga ik keihard werken om daar te blijven.