Tot haar aanvankelijk grote en begrijpelijke teleurstelling moest Lotte Kopecky vrede nemen met zilver op het WK wielrennen. Ondanks die ontgoocheling is het nu de kunst om te denken aan wat ze gewónnen heeft.
‘Gezien de ambitie waarmee ik hier gestart was, is dit gewoon een teleurstelling.’
Het was een zinnetje dat wat tussen de plooien viel, in de uitleg van Lotte Kopecky na de finish. Over hoe ze de ‘kans van haar leven’ had gemist, en zilver ‘slechts’ een troostprijs leek.
Nochtans had ze zich vooraf in de rol van underdog gewenteld. ‘Want waarom zou je mij als favoriete beschouwen?’, klonk het bij de Asseneedse. Er weliswaar ook aan toevoegend dat ze met iedereen naar de streep durfde te gaan. En dat de koers winnen ‘een droom zou zijn’.
Evenzeer als een droom bleek het echter ook een échte ambitie. Iets wat intimi vooraf hadden opgemerkt, hoe het vertrouwen van Kopecky in directe aanloop naar het WK was gestegen. Met name na de tijdrit, waarin ze negende werd, voor haar doen een uitstekend resultaat.
Zelfvertrouwen dat begin augustus, na de jongste Tour de Femmes, nochtans op een laag pitje stond. Omdat de winnares die ze afgelopen voorjaar werd daar niet haar topniveau haalde, ondanks twee derde plaatsen.
Sukkelend met fysieke ongemakken (rug, voet, een nijpend zitvlakprobleem) stelde Kopecky zelfs haar selectie voor het WK in vraag. En meldde ze af voor de wegrit op het EK – te belastend.
Het EK op de piste, haar eerste liefde, werd het alternatief. Twee gouden medailles gaven haar een mentale opkikker. En dus liet ze aan bondscoach Ludwig Willems weten dat hij haar toch mocht opschrijven voor Wollongong, ook voor de tijdrit.
Na een deugddoende rustperiode bouwde Kopecky weer op via de Vuelta. Na vier topvierplaatsen begon de regenboogdroom er weer te kiemen. En in Australië zelfs steeds meer te groeien.
Daarom dus die immense ontgoocheling, na de finish. Zeker omdat alle puzzelstukjes perfect in elkaar leken te vallen. Geen Demi Vollering, besmet met corona, aan de start. Annemiek van Vleuten geblutst, gebuild en (lichtjes) gebroken, na haar val in de mixed relay. De betere klimsters na de Mount Pleasant weer ingerekend, door het werk van de andere landen. En de op papier snellere Marianne Vos en Elisa Balsamo al gelost.
Tot Van Vleuten als een duvel uit een doosje in de slotkilometer aanviel, van achteren uit haar concurrentes én zichzelf verraste.
Kans laten liggen?
Kopecky moest zo voor de tweede plaats sprinten. Een sprint die ze met lengten voorsprong won, maar die vooral een bittere nasmaak achterliet. ‘Ik heb goud verloren.’
Een unieke kans laten liggen, klonk het dus in de analyses achteraf. Maar kan je een kans laten liggen als je niets verkeerds hebt gedaan? Ja, Kopecky had naar het wiel van Annemiek van Vleuten kunnen springen, maar door het verschil in snelheid met de Nederlandse had ze zo misschien/allicht de rode loper uitgerold voor de snelle Italiaanse Silvia Persico, die uiteindelijk derde werd. Dat gaf de Oost-Vlaamse ook zélf aan: ‘Ik had geen andere optie dan niet onmiddellijk te reageren.’
Eén Belgische ploeggenote in de diepe finale had dat wel kunnen doen. Maar daarvoor waren haar collega’s niet sterk genoeg. Gevallen, wat ziekjes, nog te jong, of gewoon pk’s tekortkomend. Op een nationale ploeg op het niveau van Kopecky wordt het nog even wachten. Maar dat kan de kopvrouw zichzelf niet verwijten.
Wereldtop
Meer dan op de verloren gouden medaille moet Lotte Kopecky focussen op hoe ze de jongste weken weer fysiek én mentaal haar rug rechtte. En hoe ze daardoor zilver wón.
Met nogmaals de bevestiging dat ze tot de wereldtop is toegetreden, na haar zeges in de Strade Bianche en de Ronde van Vlaanderen in het afgelopen voorjaar.
Met ook het vooruitzicht dat ze op haar 26e, als laatbloeier, de komende jaren nog vooruitgang zal boeken, mits een verstandige aanpak.
Haar zilveren WK-medaille kan ze als motiverende brandstof gebruiken. Net als het voorbeeld van Annemiek van Vleuten, de kampioene van de veerkracht. Zei die na haar onwaarschijnlijke geachte wereldtitel: ‘Veel mensen blijven hangen in een teleurstelling. Ik kijk na een tegenslag (haar elleboogbreukje, nvdr) vooral naar wat er daarna wel mogelijk is.’
In het geval van Lotte Kopecky is dat veel. Zeker als ze het zélf gelooft, zoals ze stilletjes deed voor het WK in Wollongong.
En dan zal de gouden puzzel wél ooit eens helemaal in elkaar vallen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
