Na zijn zesde wereldtitel in de cyclocross luidde al vlug de vraag: stopt Mathieu van der Poel (tijdelijk) met veldrijden? De kans is groot, lijkt ons. En dat hoeft, op lange termijn, geen slechte zaak te zijn. Integendeel.
‘Job done’, met een groetende smiley erbij. Dat bijschrift postte Mathieu van der Poel op Instagram bij een foto waarop hij aan de finish van het WK in Tábor het publiek salueert. Een moment ervoor heeft hij ook zijn fiets gegroet. Als ‘bedanking’ voor het geleverde werk, zonder technisch mankement. Uiteraard zal hij het nooit toegeven, maar daar was Van der Poel vooraf het meest bevreesd voor, meer dan voor de tegenstand. Doordat er steeds meer stenen kwamen los te liggen, was het risico op lekrijden reëel geworden. Zoals de onfortuinlijke Aubin Sparfel, de Franse topfavoriet bij de junioren, was overkomen, bovendien op een slecht moment ver van de materiaalpost. Weg regenboogdroom.
Dat wilde Van der Poel niet laten gebeuren. Hij had immers het WK van 2017 in Bièles in gedachten, waar hij door vier lekke banden zijn kans op de wereldtitel in rook zag opgaan. En hij van diepe ontgoocheling huilde in de interviewtent van Sporza. Er was deels pech bij gemoeid, maar de toen 22-jarige Van der Poel was toen ook nog jong en ietwat onbezonnen. Hij wilde in het met scherpe stenen bezaaide Bièles te hard laten zien hoe snel hij door het veld kon rijden. Iets te veel risico’s en te weinig controle braken hem zuur op.
Die controle over zichzelf, zijn lichaam en zijn fiets heeft de intussen zeven jaar oudere Nederlander volledig. En dus reed hij zondag in Tabór ‘voorzichtig’ door de meest riskante stroken, om ‘de boel heel te houden’, zoals hij het na de finish omschreef. Daardoor, en door de vele langere wegtrainingen van de voorbije weken, bleef het verschil met eerste achtervolger Joris Nieuwenhuis en de rest ook relatief beperkt naar ‘Van der Poeliaanse’ normen. Zeker op zo’n zwaar stoempparcours waar vooral het vermogen van de grootste motoren, zoals van hij en ook de ex-wegrenner Nieuwenhuis, bovendreef.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Daarom was hij ook al na een kleine vier minuten weggereden van zijn concurrenten, om zijn eigen lijnen te kunnen rijden, en om bij eventuele pech nog ruimte te hebben om een scheve situatie recht te zetten. Dat hij zo een primeur neerzette in de moderne veldritgeschiedenis – geen wereldkampioen bij de mannen ging in minstens de laatste veertig jaar al zo vroeg in de race solo – daar zal hij niet bij hebben stilgestaan. ‘Winnen was alles wat ik moest doen vandaag. Uiteindelijk gaat het om die trui’, vertelde de kersverse wereldkampioen voor de camera’s van de NOS.
Uitzwaaien?
Zo reed Van der Poel gecontroleerd en soeverein naar zijn zesde wereldtitel, het grootste en enige doel van zijn veldritseizoen. ‘Job done.’ Dé vraag is of het salueren van het publiek ook een diepere betekenis heeft, in de zin van uitzwaaien. Want daar alludeerde Van der Poel al voor het WK op, en herhaalde hij ook erna: was dit zijn laatste WK veldrijden, voor hij een veldritpauze van één seizoen (of meer) inlast?
Het enige wat hem nog motiveert om verder te crossen is het record van zeven wereldtitels van Erik De Vlaeminck, zegt MvdP. Meer dan ooit wil hij geschiedenis schrijven, ook op de weg en in het mountainbiken – hij droomt van drie wereldtitels.
De Nederlander haalde echter ook mogelijk meer doorslaggevende tégenargumenten aan: dat voor een kerel die heel erg van rust en privacy houdt alle aandacht en verplichtingen die bij een cross komen kijken veel mentale energie kosten, meer dan de wedstrijd op zich.
Dat hij zich soms afvraagt of het nog waard is om elke wedstrijd bier over zich te krijgen – ‘Ik mag dat niet gewoon laten passeren’. Dat hij zich meer op de weg richt, en het leuk vindt om een langere periode te trainen, in de Spaanse zon, zonder door de Vlaamse modder te ploeteren. En dat hij misschien zelfs beter kan worden als wegrenner als hij het crossseizoen overslaat – ‘Als dat zo is, ga ik dat doen.’
Dat is wat de ‘nieuwe’ Van der Poel, die meer gestructureerd en planmatig werkt en denkt, ook motiveert: nóg beter worden. Nog eens het niveau van het WK op de weg in Glasgow halen waar hij naar eigen zeggen beter was dan vorig voorseizoen, toen hij nochtans Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix won. Maar vooraf wel een halve crosswinter had afgewerkt, inclusief een wereldtitel, zoals dit jaar.
Die fysieke progressie zou hij kunnen maken met een nog langere trainingsopbouw. Al is die marge volgens experts niet meer zo groot. Daarin verschilt Van der Poel ook met Wout van Aert: die moet over een langere periode zijn crossgewicht kunnen laten zakken, terwijl MvdP minder kilo’s moet kwijtraken. Hij staat immers ook in de winter messcherp.
Carrière verlengen
Meer dan puur fysiek lijkt de winst vooral te zitten in het mentale gedeelte, vooral met het oog op een verlenging van zijn carrière, (ver) na zijn dertigste. In september vorig jaar sprak zijn ploegleider Christoph Roodhooft in Het Nieuwsblad al over het mentaal welzijn van zijn poulain. ‘Mathieu is nu 28 jaar oud, dat is een cruciale fase in een loopbaan. Kom je die goed door, dan kan je nog makkelijk enkele jaren verder koersen op hoog niveau. Je ziet toptalenten na deze fase in hun carrière, rond hun dertigste, echter vaak wegdeemsteren. Wij doen er alles aan om dat te voorkomen. Mathieu moet plezier blijven vinden in nieuwe uitdagingen.’
🚵🌈 | Mathieu van der Poel x Tabor = winnen 🏆🏆 Een succesformule die keer op keer uitbetaalt! Het doel van deze winter is behaald: Mathieu van der Poel is wederom wereldkampioen veldrijden! 👏👏 #Tabor2024
— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) February 4, 2024
📺 Cross kijk je op discovery+ pic.twitter.com/3pWq63Th3r
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Een middel daarvoor is op zijn minst één crossseizoen schrappen. Zeker na alweer een zeer druk jaar waarin Van der Poel mikt op de voorjaarsklassiekers, de Olympische Spelen (weg én mountainbike?), vermoedelijk nadien nog de Vuelta zal rijden én eind september zijn wereldtitel op de weg in Zürich zal verdedigen. Een langere adempauze in de winter, zonder biergooiende crossfans en het WK veldrijden in het Noord-Franse Liévin, kan dan welgekomen zijn. Het financiële/commerciële aspect – twee à drie honderdduizend startgeld en een crossseizoen zonder return voor zijn sponsors – zal Van der Poel alleszins niet tegenhouden. Alleen hij bepaalt. En dan zal mentale rust misschien prioriteit krijgen. Boven het plezier van het crossen op zich, dat hij wel nog altijd heeft.
Hij weet bovendien dat hij in nog genoeg winters het regenboogrecord van De Vlaeminck zal kunnen evenaren en verbeteren. Waarom niet in 2026 in Hulst, een cross voor eigen publiek in Zeeland waar hij al zes keer won en nog nooit verloor? Om dan het volgende seizoen alleen recordhouder proberen te worden in Oostende, in zijn geliefkoosde zand. Het veldrijden zou Van der Poel, als aantrekkingsmagneet, uiteraard missen, maar op de lange termijn kan een winter zónder hem ook een goede zaak worden als hij daarmee zijn carrière langer zal rekken.
Aan de fulltimeveldrijders om dan de crossliefhebbers in een seizoen met een nieuw kalenderformat te blijven bedienen met spannende wedstrijden en veel verschillende winnaars, ook van de nieuwe, jonge lichting. Zoals die er dit seizoen, voor de intrede van buitenaardse Mathieu van der Poel in december, al veelvuldig waren. En de tv-kijkers ook konden boeien. MvdP zal ze vanuit zijn zetel in de Spaanse zon graag aanschouwen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier