VRT-commentatoren voorspellen een tweestrijd: ‘Het WK veldrijden wordt een modderige Rumble in the Jungle’

Zowel bij de mannen als bij de vrouwen krijgen we dit weekend een tweestrijd op het WK veldrijden, voorspellen VRT-commentatoren Ruben Van Gucht en Paul Herygers.

Het veldrijden heeft sinds deze winter een nieuwe buitenbeeldstem. Ruben Van Gucht volgde Michel Wuyts op, die met pensioen ging/moest. De 36-jarige Van Gucht erfde gewezen crosskampioen Paul Herygers (60) als cocommentator. Weinig bekend is dat ze met z’n drieën in de commentaarcabine zitten: Van Guchts hond Mowgli, een Rhodesische pronkrug, vlijt zich iedere zondag tussen hun benen. ‘Hij heeft nog geen enkele keer geblaft tijdens de uitzending’, zegt Van Gucht trots. ‘Zodra Paul en ik beginnen te praten, zie je Mowgli ontspannen. Ik kan maar hopen dat we in de huiskamer hetzelfde effect hebben.’

De gulle bariton van Wuyts verzorgde meer dan twee decennia de soundtrack van de cyclocross. Hoe volg je zo iemand op? ‘Ik heb me bewust niet gespiegeld aan Michel’, zegt Van Gucht. ‘Dat heeft geen zin. Je moet je eigen ding doen. Michels verdienste is hoe dan ook enorm. Het veldrijden is groot geworden omdat de sportieve strijd tussen de renners van hoog niveau is. Maar hoe Paul en Michel de voorbije twintig jaar commentaar gaven, doorleefd en enthousiast, verklaart mee de populariteit van de sport.’

Ik las in een oud interview dat u twee sporthelden had: Johan Museeuw en Paul Herygers.

Ruben Van Gucht: Ik heb me zelfs vaak voorgesteld dat ik Paul Herygers wás. Met mijn broers en neven speelden we veldritje, in een wei bij ons in de buurt. Ik was dan Herygers, mijn speelkameraadjes waren Danny De Bie en Marc Janssens, zijn concurrenten in die tijd. Dat had ik je nog niet verteld, hè, Paul?

Paul Herygers: Dat is straf om te horen. Terwijl ik juist erg opkijk naar jou. Ruben is nog jong, maar maakt al jaren furore bij de VRT. Al na zijn eerste opdrachten hoorde ik: er komt een blonde god aan die alles heeft om het te maken als sportjournalist. (Van Gucht kijkt gegeneerd weg) Die reputatie bleek meer dan terecht.

Van Gucht: Mooie woorden, dankuwel.

Was er meteen een klik of hebben jullie elkaar moeten vinden?

Herygers: Het bolde vanaf het eerste woord. Dat is meer zijn verdienste dan de mijne. Ik freewheel, Ruben zorgt voor de structuur. Ik sta ervan te kijken hoe goed hij me begrijpt. Een Bornemnaar, een van over ’t water, die moeiteloos inhaakt op mijn platte Kempens.

Van Gucht: Mijn eerste job in de journalistiek was bij de regionale zender RTV, in Westerlo. Ik had nooit kunnen voorspellen hoeveel ik daar later nog aan zou hebben. (lacht) De kijkers smullen van die typische Kempische flarden van Paul. Ze horen bij de cross zoals ketchup bij een hotdog.

Als ik jullie één naam vraag voor het WK bij de elitemannen, dan kiezen jullie…

Herygers: Wout van Aert, natuurlijk. Hij is drievoudig wereldkampioen en al jaren een referentie, maar toch crosste hij nooit harder dan vandaag. Hij heeft nog een enorme stap gezet. Mathieu van der Poel is ook meer dan oké, maar het fabuleuze niveau van Van Aert haalt hij niet.

Van Gucht: Ik had dezelfde pronostiek, maar laatst zat ik aan tafel met een kenner die het anders ziet: José De Cauwer gelooft in de kansen van Van der Poel. Zijn vader Adrie heeft het parcours in Hoogerheide uitgetekend en Mathieu zou geen erge hinder meer ondervinden van zijn fysieke zorgen.

Herygers: De Cauwer is een fan. Hij was ploegleider van Adrie en kent Mathieu al van toen die in de luiers zat. Maar José is iets te optimistisch, denk ik.

Na de veldrit van Zonhoven zei Van der Poel: ‘Ik kan geen halve ronde rijden zoals ik wil.’ Zijn rugproblemen lijken ernstig.

Herygers: Als hij dat meent, maakt hij geen kans tegen Van Aert. Van der Poel volgde een stage in Spanje en kon voordien ook al lang in het spoor blijven van de machine Van Aert. Dan ben je goed, dat wel. Maar dat Van der Poel Van Aert klopte in de veldrit in Benidorm, bij hun laatste confrontatie, bewijst niets. Die omloop was te licht om er iets uit te leren voor Hoogerheide.

Van Gucht: Benidorm heeft mij wel doen besluiten dat we alsnog een duel krijgen. Het gevoel dat Van Aert zijn concurrent zal oprollen, is weer weg. Veel hangt af van hoe de ondergrond erbij ligt in Hoogerheide en dat is onmogelijk te voorspellen. De laatste weken hebben we elk soort winterweer gehad: vriestemperaturen, sneeuw, regenvlagen, stevige wind, maar ook stralende zon bij tien graden. Op een goed bollend parcours wordt het niet simpel om Van der Poel te lossen. Maar zelfs als ze samen naar de eindstreep gaan, kun je er niet omheen dat Van Aert sprints wint in de Tour de France.

Herygers: Vroeger kon je niet weten wie van de twee het zou halen in de spurt, maar sinds een paar jaar zijn de verhoudingen duidelijk. Van Aert legt zijn concurrent er keer op keer op. Hoogerheide biedt uitzicht op een koninklijke sprint. Ze klimmen uit een dal, met een lange strook vals plat. Een Tour de France-aankomst: dat lijkt in het voordeel van Van Aert.

De Volkskrant schreef een streng artikel over Van der Poel. ‘Zijn Belgische rivaal rijdt superieur en is de te kloppen renner. Het omslagpunt laat zich eenvoudig aanwijzen: diens dienstverband bij Jumbo-Visma. Van Aert gedijt in dat topsportklimaat.’

Van Gucht: Het is bekend dat die ploeg extreem professioneel wordt gerund. Maar doet Alpecin-Deceuninck er zo veel voor onder? Ik betwijfel dat. Het belangrijkste is: kun je het aan als atleet? Kun je het volhouden, al die hoogtestages, het diëten? Je kunt er ook aan kapotgaan. Kijk naar Tom Dumoulin.

Herygers: Het is de renner, niet de omgeving, die het verschil maakt. Trouwens, Van Aert is streng voor zichzelf, maar het blijft redelijk. Op mijn feestje kwam hij toch ook binnengewaaid.

Feestje?

Herygers: Mijn vrouw organiseerde een surpriseparty voor mijn zestigste verjaardag. Ik wist van toeten noch blazen. Maar de grootste verrassing moest nog komen. Een vriend van mij had aan Wout gevraagd of hij wilde langskomen. En dat heeft hij nog gedaan ook, in het midden van het veldritseizoen. Van Aert was dé act van de avond. Iedereen wilde met hem op de foto. Niet dat hij bleef tot in het holst van de nacht, maar het was ook niet binnen en buiten.

Van Aert won al drie regenboogtruien, Van der Poel heeft er vier. Eén meer zal het verschil niet maken. Worden ze niet vooral gedreven door het vooruitzicht de eeuwige rivaal te kloppen?

Van Gucht: Absoluut. Het is Muhammad Ali tegen George Foreman: twee zwaargewichten op de top van hun kunnen die wel eens willen uitmaken wie de beste is. Hoogerheide ’23 wordt hun modderige Rumble in the Jungle.

Herygers: We hebben deze winter formidabele veldritten gezien met die twee. Ze hebben de cross nochtans niet meer nodig. Hun doelen zijn de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Ronde van Frankrijk. Dat zij het veldrijden niet verloochenen, heeft twee redenen: ze doen het graag én ze willen het publiek verwennen. Oké, er is nog een derde reden: de concurrent verslaan, dat doet iets met het hart.

De allerbeste wegwielrenners die deelnemen aan de cross: had dat in mijn tijd maar bestaan! Als jonge kerel moest ik optornen tegen Roland Liboton. Onbegonnen werk. Liboton vertrok na een halve ronde en je zag hem niet meer terug. Hij won elke cross, de rest kreeg nog geen kruimel. Ik ben in een steenfabriek gaan werken tot Liboton stopte. Michael Vanthourenhout en Eli Iserbyt hebben het beter getroffen. Ze kunnen strijden om klassementen of om de trui van Belgisch kampioen. De grote twee zijn niet gulzig.

Is er een kans dat een derde partij het haalt in Hoogerheide?

Herygers: Alleen bij zware materiaalpech maal twee. Dat ze bijvoorbeeld in elkaar haken en niet los raken. Maar zelfs als ze daarbij een minuut verliezen, rijden Van Aert en Van der Poel de rest los. Om je zo’n scenario voor te stellen moet je al veel fantasie gebruiken.

Begrijpen jullie dat Tom Pidcock zijn wereldtitel niet verdedigt?

Van Gucht: Hij maakte indruk deze winter. Pidcock is een waanzinnig talent. Op hetzelfde niveau als de andere twee, alleen jonger. Zijn gewicht speelt in zijn nadeel. In het veldrijden kun je extra kilo’s en kracht goed gebruiken. In Hoogerheide zou Pidcock geen favoriet zijn geweest, maar de beslissing om het WK te skippen is pas genomen na zijn crash in Baal. De ploeg zei toen: we nemen geen risico’s meer, het wegseizoen is belangrijker.

Herygers: Dramatisch is dat niet. Later in zijn carrière zal hij de gelegenheid krijgen om de ene regenboogtrui na de andere te pakken. Als hij blijft veldrijden, tenminste. Ik ben er niet zeker van of dat wel in zijn planning past. (mijmert) Stel nu dat Van der Poel en Van Aert elkaar niet kunnen lossen in Hoogerheide en de koers valt stil… Pidcock laat een gouden kans liggen om van hun rivaliteit te profiteren.

Van Gucht:(knikt) Pidcock heeft een hele goede sprint, Van Aert-waardig. In de Brabanse Pijl klopte hij Van Aert, in de Amstel Gold Race was er een finishfoto nodig.

Welke Nederlandse wint het WK bij de vrouwen?

Van Gucht: Het zal gaan tussen Puck Pieterse en Fem van Empel, met voordeel voor die laatste. Shirin van Anrooij is nochtans de vrouw van het seizoen. In Hoogerheide zou ze topfavoriete geweest zijn, ze start bij de beloften.

Herygers: Dat hadden ze alle drie gemogen (Van Anrooij, Pieterse en Van Empel zijn alle drie 20 jaar, nvdr). Ik vind het niet slim om kansen weg te gooien. Je moet het ijzer smeden als het heet is. Wie weet wat de toekomst brengt?

Van Gucht: Ik snap ook niet waarom Van Anrooij past. Is ze bang voor de confrontatie? Dat is niet nodig. Ze heeft Van Empel en Pieterse meermaals geklopt. Het is jammer voor de neutrale crossliefhebber. Die mist een mooie driestrijd.

Ex-wereldkampioenen Lucinda Brand en Ceylin del Carmen Alvarado noemen jullie niet. Zijn ze weggeblazen door de jeugd?

Van Gucht: Dat is de conclusie van dit seizoen. De factor druk is wel nieuw voor Van Empel en Pieterse. Ze komen voor de eerste keer aan de start van een WK waar van hen verwacht wordt dat ze het winnen. Hoe stappen die jonge meisjes uit bed? En hoe cool blijven ze als de regenboogtrui wenkt?

Herygers: Niet iedereen kan om met de druk van een wereldkampioenschap. Ze spelen een stukje van hun onschuld kwijt, vanaf nu is het voor echt. Van Anrooij, Pieterse en Van Empel worden de eerste veldrijdsters die goed geld verdienen. Mooi en terecht, maar ze zullen ervaren dat aan die centen verantwoordelijkheid kleeft. Van Anrooij en Van Empel hebben de grotere motor en zullen ook op de weg een topcarrière maken, maar Puck Pieterse is een echte crossgriet. Houdt van bagger, houdt van afzien. Hoe vettiger, hoe meer ze geniet. Zulke meisjes moet je koesteren.