Vrienden van Wout van Aert: ‘Zijn gezin is veel belangrijker dan de Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix winnen’

Weinig mensen die Wout van Aert al langer en beter kennen dan zijn boezemvrienden Andreas, Marnix en Vincent. Waarom moet hij ‘just niks’? Een gesprek over vervloekte gravelpaadjes, een wasbeurt bij UNO X en een boodschap van The Boss.

Terwijl Wout van Aert (29) in de gietende regen en bij vijf beaufort zijn eerste lange duurtraining van 2024 afwerkt, spreken Andreas Buts (29), Marnix Van Hoeck (29) en Vincent Van Rooy (32) af in Café Welkom in Noorderwijk, in het hart van de Kempen. Op deze 2e januari normaal gesloten, maar op verzoek van Andreas wil ‘de Jo’ (Helsen, nvdr) zijn wielercafé speciaal openen. Een typische bruine kroeg die de passie voor en de nostalgie van de koers uitademt. Alleen om alle wielerrelikwieën, onder meer een oude oranje Eddy Merckxfiets, te bekijken ben je gauw een halfuur zoet. Ook het trappistenbier van Orval schenkt Jo volgens de regels van de kunst.

Een ideale ‘opwarmer’ voor Andreas, Marnix en Vincent in aanloop naar het … kerstfeest vanavond bij Vincent thuis. ‘Door het drukke crossprogramma van Wout moeten we dat na Nieuwjaar vieren’, zegt Vincent. ‘Wout kijkt er erg naar uit, zelfs al valt het tussen twee crossen (Baal en Koksijde, nvdr).’ Het is mogelijk een van de laatste keren dat de vier vrienden samen kunnen afspreken tot na het wielervoorjaar. ‘We weten dat we tijdens het seizoen qua pure tijdsbesteding op derde plaats komen’, zegt Andreas. ‘Wout is vaak weg, en als hij thuis is, wil hij zo veel mogelijk tijd doorbrengen met Sarah, Georges en Jerome. Wij hebben alle drie ook een gewone job (Andreasis technisch tekenaar bij Proximus, Vincent is schrijnwerker en Marnix werkt bij de betoncentrale van zijn vader, nvdr). Dus kunnen we tijdens de week niet meefietsen als hij een rustige training inplant. Voor de belangrijke momenten zet Wout wel veel opzij, zoals ons kerstfeest. En in de rustperiodes tijdens het seizoen en erna zien we elkaar geregeld.’

De band tussen de vier kameraden gaat dan ook ver terug: Marnix zat samen met Van Aert op de lagere school, Andreas leerde hem als tiener kennen via zijn vriendin, die op haar beurt bevriend was met Van Aerts toenmalige vriendin Sarah, en Vincent ging al van jongs af mee als supporter naar de cross. Vele jaren later is hun maat een wereldtopper als wielrenner, maar ook zelf kunnen ze als amateurs een aardig palmaresje voorleggen. Marnix is de man van het korte werk in de lokale kermiskoersen, Andreas en Vincent hebben de fameuze Hel van Kasterlee al een paar keer afgewerkt. Mét vaak hun boezemvriend als grootste supporter. ‘Als Wout kan en het is in de buurt, dan komt hij kijken’, zegt Marnix. ‘Dan posteert hij zich wel op een afgelegen plek, zodat hij niet wordt opgemerkt. Ik heb ooit een kermiskoers gereden in Mol en toen het nieuws de ronde deed dat Wout langs het parcours aan het wandelen was, liepen de feesttent en de cafés leeg. (lacht) Je zag de mensen kijken: waar is Wout?’

Hoe ervaren jullie die gekte rond hem?

Andreas Buts: Hij heeft nu zo’n status bereikt dat hij, vooral in Vlaanderen, bijna nergens meer kan gaan zonder dat mensen hem aanklampen. De meesten zijn wel vriendelijk, maar sommigen dringen zich heel erg op. En dan mag Wout niet te bruut reageren, anders is hij een dikke nek.

Marnix Van Hoeck: Wout excuseert zich soms zelfs bij óns, omdat hij het vervelend vindt dat wij dan moeten wachten.

Vincent Van Rooy: We weten intussen dat als we samen gaan fietsen, we met hem niet moeten stoppen aan een café waar veel volk zit. Of in een strandbar aan zee, zoals vorige zomer toen we zonder Wout op stap gingen. Hij zou er ook niet van genieten. Liever komt hij bij ons thuis, op het gemak.

Andreas: Zelfs bij hem thuis gaan mensen soms ver. Aan zijn deur parkeren en hun kinderen nieuwjaarsliedjes laten zingen, in de hoop dat hij opendoet. Sommigen wandelen zelfs tot in zijn achtertuin.

Heeft hij nooit een verhuizing naar het buitenland overwogen?

Andreas: Neen, Wout is erg gehecht aan zijn roots, de Kempen. Zijn familie, zijn vrienden, dat is zijn houvast. Hij is zo vaak weg dat hij een échte thuis wil. Dat hij dan vaker in slecht weer moet trainen, dat neemt hij erbij.

Marnix: Verhuizen naar Spanje of naar Monaco om veel euro’s aan belastingen te besparen? Nooit. Hij zou zot worden ginder. En met twee klein mannen is dat ook niet zo simpel, hé.

Als jonge veldrijder wilde hij zelfs geen wegrenner worden omdat hij dan te veel van huis zou zijn.

Andreas: Dat is intussen wel veranderd. Wout wil ook de wereld zien. Hij vindt het leuk om nieuwe steden, streken en landen te ontdekken. Of nieuwe weggetjes met de fiets. De route uitstippelen van groepstrainingen of van onze driedaagse naar de champagnestreek vorig jaar, niets wat hij liever doet. Zelfs als we met hem hier in de buurt een route doen en hij plots constateert dat hij een nieuw bospaadje heeft gevonden, dan vindt hij dat de max.

Vincent: Het enige nadeel: als hij een route in zijn hoofd heeft, dan móéten we die volgen. De eerste dag van onze champagnetocht hebben we op bijna niets anders gereden dan gravelweggetjes. Op en af, 170 kilometer, in slecht weer ook. Over een stuk van twee kilometer, op plakkerige kleigrond, hebben we allicht twintig minuten gedaan, terwijl we evengoed een betonpaadje hadden kunnen nemen.

Marnix: In totaal waren we ruim zeven uur onderweg! Veel langer dan we in gedachten hadden. En de dag erna nog eens. ’s Avonds konden we wel lachen om onze miserie, maar na twee dagen hebben we Wout gesmeekt om meer asfalt. Hij luisterde dan wel, maar terwijl wij daarop reden, volgde hij ernaast zelf wel een bospaadje. Typisch Wout. (lacht)

Andreas: Zeer plezant en voor herhaling vatbaar, maar hij weet nu wel dat we de volgende keer vlugger op een terras willen zitten. (lacht)

Marnix: Voor Wout zijn dat de plezantste dagen van het jaar, hé. Overdag een lange tocht offroad in the middle of nowhere en ’s avonds lekker eten en drinken, met ook de vrouwen en kinderen erbij.

Hoezeer heeft hij die dagen nodig, weg van de druk van de koers?

Andreas: De koers op zich is hij, als trainingsbeest, niet vlug beu. Maar hij verlangt wel naar de dagen waarop hij gewoon Wout kan zijn.

Vincent: Daarom praten we ook zo weinig mogelijk over de koers. Zelfs in onze WhatsAppgroep – die heet Mixed Talents, gezien onze verschillende kwaliteiten – gaat het weinig over zijn carrière. Ik herinner me zijn straffe wattage van het WK in Glasgow die hij gedeeld heeft. En als er opvallend nieuws is, zoals de dood van de vrouw van Rohan Dennis, dan sturen we dat door. Of we vragen Wouts mening als we een nieuwe fiets of koersschoenen kopen. Maar verder?

Hoe fanatiek is hij met zijn vak bezig?

Marnix: Voor een coach is Wout een droom. Vijf uur trainen is vijf uur en geen vijf minuten minder. Ook zijn opgelegde wattages volgt hij bijna obsessief op. Desnoods vlamt hij door het centrum van een stad om zijn gemiddelde tijdens een intervalblok te halen.

Vincent: Op dat vlak sluit hij geen compromissen. We wilden het kerstfeest vanavond bij mij om vier uur laten beginnen, maar Wout komt iets later, na zijn lange duurtraining.

Andreas: (toont de Strava-app op zijn smartphone) Kijk, het regent al de hele dag ouwe wijven, maar dat houdt hem niet tegen. Hij heeft vanmorgen eerst 10 kilometer gelopen en daarna 154 kilometer gefietst, met 36 kilometer per uur gemiddeld. Karakter, hé.

En toch zei hij over Nathan Van Hooydonck, toen die afscheid moest nemen: ‘Hij leefde nog meer voor zijn vak dan ik.’

Vincent: Klopt. Qua training waren ze elkaars gelijke, maar Wout kan naast de fiets geen heel jaar als een monnik leven. Zeker buiten de competitieperiodes wil hij genieten van een goed glas wijn, een trappist of een pak friet. Weet je nog, na de Amstel Gold Race die hij won (in 2021, nvdr)? Hij nodigde ons uit bij hem thuis. ‘Mannen, ik heb hier een grote fles Amstel staan.’ Die hebben we helemaal soldaat gemaakt.

Marnix: Wout is ook een snoeper, hé. De kast met koekjes, je moet er bijna een slot op zetten. Telkens als ik even binnenspring, zegt hij: ‘Doe maar een koekske mee, want ik kan er niet af blijven.’ (lacht)

Andreas: Anderzijds legt hij zichzelf wel de discipline op om in de aanloop naar de klassiekers of de Tour zijn voeding tot op de gram af te wegen. Daarom hebben wij ook een aparte WhatsAppgroep met ons drieën. Dan kunnen we hem in die periodes meer met rust laten. Als hij zich op een berg aan het afbeulen is of als hij moet focussen op een klassieker, heeft hij weinig aan een foto van ons, genietend van een trappist op een terras. Sowieso trekt hij zich dan meer terug in zijn bubbel en horen we hem minder.

Wout lijkt vrij gereserveerd. Durft hij op een feestje uit de bol te gaan? Op vakantie in Colombia, als gast van Rigoberto Urán, zagen we hem in november nog dansen.

Marnix: Dat is wat opgeblazen. Wout is voor het eten toevallig tussen die dansers gesukkeld. Die pakten hem vast en dus moest hij wel volgen. Meer niet. Hij kán zelfs niet dansen. Hij heeft totaal geen gevoel voor ritme. Veel te houterig! (lacht)

Vincent: Hij geniet er wel van wanneer wij, na een paar glazen, onnozel beginnen te doen. En op een privéfeest, zonder pottenkijkers, laat hij rapper de remmen los, maar zeker niet overdreven.

Marnix: Hij blijft in zijn achterhoofd altijd een topsporter, hé. Nochtans trok hij als tiener graag mee naar fuiven. Dan gingen we eerst bij hem op zolder, boven de garage, voordrinken. Leuke tijden. (lacht)

Andreas: Wout is daarna vlugger volwassen geworden dan wij, en is nog altijd iets meer matuur. Hij moest zich al van bij de beloften voorbeeldig gedragen, ging als jonge twintiger al alleen wonen met Sarah en is ook vrij jong met klein mannen begonnen. Bij ons is dat proces pas jaren later gestart.

De ‘volwassen’ Wout kan heel rap een knop omdraaien na een tegenslag. Hoe ervaren jullie dat?

Andreas: Dat is het belangrijkste wat ik van Wout heb geleerd. Als ik in voorbereiding op de Hel van Kasterlee ziek word, of tijdens die race in een veld aan het kloten ben, denk ik altijd aan het zinnetje dat hij vaak herhaalt: ‘Accepteren en doorgaan.’

Marnix: Het is verbazend hoe snel hij ontgoochelingen achter zich kan laten. Na het WK veldrijden vorig jaar (waar Van Aert in Hoogerheide in de sprint verloor van Mathieu van der Poel, nvdr) zou je verwachten dat hij door die mentale dreun minstens een dag slechtgezind zou zijn. Toch vroeg hij achteraf: ‘Mannen, ik heb zin om enen te drinken in de Bar Bier (een café in Herentals, nvdr).’ We hebben zelfs een keitoffe avond gehad. Achteraf zei Wout: ‘Merci om mij aan iets anders te doen denken.’

Hoelang heeft die lekke band in Parijs-Roubaix op zijn maag gelegen?

Vincent: Niet lang, denk ik. Tijdens onze fietstocht naar de champagnestreek, kort erna, hebben we daar nooit over gepraat. Ook hij niet. De gazetten staan er al vol van, waarom zouden wij dat nog eens aan- halen?

Marnix: Ik denk dat hij zich heeft opgetrokken aan het feit dat hij de benen had om te winnen. Die lekke band had hij toch niet in de hand.

Wout zegt zelf: ‘Ik koers om te winnen.’ Dan moet de ontgoocheling groot zijn als dat net niet lukt?

Vincent: Wout liet vorig jaar na het EK (waar hij tweede werd na Christophe Laporte, nvdr) vallen dat het de zilveren medaille te veel was. Bij een winnaar als hij zal het dus een beetje knagen. Zeker als de media continu op die nagel blijven kloppen. Of als hij in zijn kelder naar zijn collectie truien kijkt. ‘Er hadden er meer kunnen hangen.’ Als hij dit jaar de Ronde, Parijs-Roubaix of de wegrit op de Spelen wint, zal er een zware last van zijn schouders vallen. Vooral omdat hij dat zélf graag wil, niet omdat de media dat van hem verlangen.

Hij riep na zijn zege in de E3 Harelbeke vorig jaar: ‘Ik moest just niks’, naar eigen zeggen deels uit frustratie omdat hij zich aangevallen voelde. Onlangs zei hij dat er meer waarheid in zat dan hij toen besefte en dat hij zelfs ‘een gevoel van berusting’ had gevonden.

Andreas: Ja, zo staat hij ook écht in het leven. Wout zal er alles aan doen om nog een monument of het WK te winnen, maar als dat niet lukt zal hij niet diep ongelukkig worden. Dan kan hij nog altijd uitpakken met een erelijst waar 98 procent van het peloton van droomt.

Marnix: Wout vindt zijn familie en gezin veel belangrijker. Dat bepaalt zijn échte geluk. Een paar dagen voor het einde de Tour verlaten omdat Sarah op het punt staat om te bevallen van Jerome? Daar twijfelt hij zelfs niet aan. Voor geen geld ter wereld had hij dat willen missen. Zelfs niet als hij op dat moment de gele trui droeg.

Maakt hij zich nooit druk als wieleranalisten of ex-kampioenen als Roger De Vlaeminck of Rik Van Looy hem bekritiseren?

Vincent: Minder dan vroeger, denk ik. Hij leest wel kranten, maar hij is niet obsessief bezig met wat iedereen van hem denkt of meent te moeten weten over wat hij moet doen of niet. Wout volgt zijn eigen plan.

Andreas: Als Roger De Vlaeminck nog eens zijn gedacht over hem zegt, dan moet hij daar zelfs keihard mee lachen. Hij kan dat intussen allemaal plaatsen.

Marnix: Als hij echt goed is, omarmt hij die druk en kickt hij er zelfs op. Kijk naar wat hij in de Tour, onder de grootste stress, al heeft gedaan.

Ook dan krijgt hij kritiek van ex-kampioenen, omdat hij te veel in dienst rijdt van de ploeg en zijn eigen palmares opoffert. Zoals in Gent-Wevelgem vorig jaar.

Marnix: Maar zo egocentrisch als zij in hun tijd waren, is Wout gewoonweg niet. Zijn werk voor Jonas Vingegaard doet hij met hart en ziel. Hetzelfde met dat cadeau aan Christophe Laporte. Van dat ‘samen winnen’ geniet hij oprecht. Da’s zeker geen schone schijn. En volgens mij een van de redenen waarom hij zo populair is: omdat hij ook aan ánderen denkt.

Bij zijn ploeg is Wout dé leider, die zegt waar het op staat. Is hij bij jullie ook de ‘kopman’?

Marnix: Tijdens onze champagnetocht was hij wel de routegids, maar daarnaast is hij zeker niet de dominerende wolf en zijn wij niet de welpjes die hem braafjes volgen. Als we ’s avonds gaan eten, beslissen we onder ons vieren waar we naartoe gaan.

Andreas: Tijdens die tocht zag je ook zijn zorgzame karakter: hij bekommerde zich vaak om mij, als de minst getrainde fietser. Dan wachtte hij boven op een helling om mij te motiveren. ‘Goe bezig, Dré!’ Terwijl ik vooral op mezelf aan het vloeken was.

Marnix: De eerste dag had hij zelfs dadels met chocolade en pindakaas bij, om ons te soigneren. Al betwijfel ik of hij die zelf heeft klaargemaakt. (lacht)

Vincent: Nog een mooi voorbeeld: de eerste dag kwamen we ’s avonds laat aan in onze B&B in Durbuy, helemaal besmeurd. Daar hadden ze echter geen wasmachine, dus klopte Wout aan bij een bus van de damesploeg van UNO X. Die stond daar geparkeerd na de Waalse Pijl voor vrouwen. De verzorgers waren stomverbaasd dat opeens Wout van Aert daar stond met een vuilniszak – of zij onze kleren konden wassen? In ruil zou Wout hen achteraf trakteren in de bar van het hotel. Zo beloofd, zo gedaan: na het eten zijn we naar ginder getrokken en hebben we met die soigneurs nog een paar trappisten gedronken. Een heel leuke avond.

Hoezeer is Wout, ondanks zijn drukke leven, met jullie bezig?

Andreas: Het gaat in onze gesprekken zeker niet alleen om hem. Hij is oprecht geïnteresseerd in ons. Het valt me vaak op hoe precies hij de namen van onze familieleden weet als we over hen vertellen, en dan spontaan vragen over hen stelt.

Marnix: Ik had hem enkele maanden geleden verteld dat mijn opa ziek was. Eergisteren ging ik bij Wout langs en vroeg hij plots: ‘Hoe is het nog met je opa?’ Ik schrok ervan, dat hij daaraan dacht, in volle crossperiode.

Zeker in moeilijke periodes is hij er voor ons: toen in mei 2021 onze maat en ex-klasgenoot Glenn (Smolderen, nvdr) overleed aan kanker, heeft hij mij de dagen erna en tijdens de begrafenis erg gesteund. Nochtans had hij het zelf ook heel moeilijk. Niet toevallig won hij enkele weken later het BK in Waregem, terwijl hij conditioneel nog niet top was na zijn blindedarmontsteking. Wout wilde absoluut winnen en na de finish naar boven wijzen. Zijn kracht is dat hij die emoties ook kan omzetten in harder trappen.

Hoe uit hij zijn appreciatie tegenover jullie?

Marnix: Vorig jaar vroeg hij of ik peter van Jerome wilde worden. Hij kan dat aan 101 mensen vragen, maar dat hij en Sarah aan mij dachten… ‘We kennen elkaar al zolang, we weten wat we aan elkaar hebben en ik hoop dat dat nog lang kan duren.’ Dan slik je toch even.

Andreas: In 2022 ben ik enkele weken voor het WK getrouwd op Sardinië, omdat mijn schoonouders er een huis hebben. Hoewel dat niet in het plaatje van de perfecte voorbereiding paste, is Wout toen afgekomen. Hij heeft daar ook kunnen trainen, maar ik vond dat toch een heel mooi gebaar. Vorig jaar zijn we daar na het seizoen opnieuw met vakantie geweest en heeft Wout een groot bedrag gedoneerd aan de kankerfoundation die mijn schoonouders hebben gesticht nadat ze hun kindje hadden verloren. Zo’n geste betekent voor mij veel meer dan als hij mij een gloednieuwe fiets cadeau zou geven.

Marnix: Da’s typisch de Wout, hé. Hij heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel, is altijd opgekomen voor mensen die het minder hebben.

Andreas: Het ‘rare’ is: in de koers heeft hij een heel dominante uitstraling. Dan moet je niet met hem sollen, want dat vergeet hij niet rap. Maar naast de fiets heeft hij dat totaal niet: dan is hij een eerlijke, lieve, timide, emotionele kerel met een hart van peperkoek. En daarom zijn wij ook zijn maten, niet omdat hij rap kan fietsen.