Greg Van Avermaet (38) rijdt zondag zijn laatste profkoers. Zijn olympische titel in Rio de Janeiro heeft de frustratie van zijn vele ereplaatsen voor altijd uitgewist.
Wanneer we op het einde van onze journalistieke carrière een top drie van de mooiste momenten zullen opstellen, zal de olympische titel van Greg Van Avermaet er altijd tussen staan. In 2016 stonden we aan het Copacabanastrand van Rio voorbij de finishlijn toen de Oost-Vlaming voor onze neus naar de zege sprintte. Waarna we hem achternaliepen, en hem zwaaiend en roepend in de armen van zijn verzorger zagen vallen. Van Avermaet riep euforisch ‘The best day of my life!’ in de microfoon van een journalist en drukte zijn huilende ploeggenoot Laurens De Plus tegen de borst. Hevige emoties die even vlug plaatsmaakten voor nuchterheid tijdens de daaropvolgende interviews. Telkens herhaalde de Oost-Vlaming: ‘Vroeger was het altijd net niet, nu eindelijk wél.’
Het zat hem, ondanks twee mooie ritzeges in de Tour de France, duidelijk hoog dat hij op zijn 31e nog nooit een grote eendagsklassieker had gewonnen. Een gapend gat in zijn palmares dat hij in één keer opvulde met olympisch goud. Die titel transformeerde Van Avermaet in een killer, want in de daaropvolgende acht maanden won hij nog vijf grote eendagswedstrijden: de GP Montréal in het najaar van 2016, en in het voorjaar van 2017 de Omloop Het Nieuwsblad, de E3 Harelbeke, Gent-Wevelgem én Parijs-Roubaix, zijn eerste monument.
De reden voor die ommekeer? Gematigdheid. Van Avermaet was ondanks zijn zachtaardige karakter al van jongs af een pitbull. Eerst als keeper bij SK Beveren, later als renner. Zowel in wedstrijden, waarop hij te wild aanviel, als op training, waarin hij te veel uren maakte. De ergste straf die zijn trainer Max Testa hem kon geven was twee dagen rusten. Met de jaren liet de coach Van Avermaet het belang van frisheid inzien. Het was geen toeval dat hij de olympische titel won nadat hij in 2016 in de Ronde van Vlaanderen was uitgevallen met een sleutelbeenbreuk en wel had móéten rusten. Het was geen toeval dat hij in 2017 zijn beste voorseizoen ooit beleefde nadat hij in de voorafgaande winter door een enkelbreuk pas laat met de trainingen kon beginnen.
Verlost van Gilbert
In 2017 was Van Avermaet ook verlost van de dominerende persoonlijkheid van Philippe Gilbert. Gemuilkorfd door zijn jarenlange ploegmaat bij Lotto en BMC, met wie hij vaak het kopmanschap moest delen, verloor hij veelal het overzicht en vond hij nooit het winnaarsinstinct. Dat veranderde een eerste keer in de Tour van 2015 toen Van Avermaet in Rodez, in afwezigheid van Gilbert, Peter Sagan klopte in een sprint bergop. Een jaar later was hij helemaal bevrijd met een nieuwe ritzege in de Tour, drie dagen gele trui en zijn olympische titel.
Vreemd genoeg werd Greg Van Avermaet na zijn fabuleuze voorjaar van 2017 weer ‘Greg Van Regelmaet’. Altijd meestrijdend voor de zege in de klassiekers, maar met nog slechts één uitschieter: winst in de GP Montréal in 2019. Het is de rode draad door zijn carrière, waarin hij liefst 65 keer in de top tien van eendagskoersen van de WorldTour eindigde. In elf opeenvolgende jaren (2011-2021) behaalde Van Avermaet zo minstens één keer een toptienplaats in een van de vijf monumenten. Alleen Roger De Vlaeminck (14 jaar), Sean Kelly, Johan Museeuw (13 jaar) en Eddy Merckx (12 jaar), stuk voor stuk meervoudige klassieke winnaars, hebben een langere reeks neergezet.
Even veelzeggend is Van Avermaets balans qua aantal podiumplaatsen in zijn hele profloopbaan: 42 keer eerste, 56 keer tweede en 46 keer derde. Geen renner in de moderne wielergeschiedenis die (relatief gezien) zo weinig won ten opzichte van zo veel dichte ereplaatsen. Daar heeft hij, en met hem veel Belgische wielerfans, mee leren leven. De frustratie van al die keren ‘net niet’ werd uitgewist door die ene keer wél. Op 6 augustus 2016, toen hij zich in Rio voor altijd tot ‘Gouden Greg’ kroonde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
