Mathieu van der Poel tegen Tadej Pogacar én Wout van Aert: worden zij de grootste rivalen uit de geschiedenis van de wielerklassiekers?

Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Tadej Pogacar kleuren al jaren de klassiekers. Wie stond het vaakst samen met een rivaal op het podium van een monument of het WK? De cijfers vertellen een verrassend verhaal.

Het duel tussen Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar in Milaan-Sanremo was de meest beklijvende tweestrijd die ooit in een monument is uitgevochten. Een clash die nog generaties zal worden naverteld, over hoe beide kampioen elkaar bestookten op de Cipressa en de Poggio. En over hoe Van der Poel uiteindelijk won in de sprint.

Het was wel niet de eerste keer dat beiden op het podium eindigden van een van de vijf monumenten of het WK.

Na de ‘Primavera’ tellen de Nederlander en de Sloveen al 5 gezamenlijke podiumplaatsen:

Van der Poel en Van Aert: minder gedeelde podiums dan verwacht

Vijf podiumplaatsen: dat is er één meer dan het aantal dat Van der Poel met Van Aert deelt. Aangezien zij al van jongs af concurrenten zijn, eerst in het veld en later op de weg, werden hun namen tot vorig jaar nochtans nog vaker in één adem genoemd.

Toch stonden ze slechts vier keer samen op het podium van een monument of WK. Van der Poel haalde telkens de bovenhand.

Blessures, keuzes en afgelastingen: waarom het aantal duels beperkt bleef

Vier keer: dat is op het eerste gezicht verrassend weinig voor twee renners die al in 2019 doorbraken in de WorldTour.

De verklaring? Het aantal monumenten en WK’s waarin Van der Poel en Van Aert het tegen elkaar kónden opnemen is beperkter dan je zou denken: respectievelijk elf en drie.

In 2020 werd Parijs-Roubaix afgelast, in 2022 miste Wout van Aert de Ronde van Vlaanderen door een covidbesmetting, en in 2024 zelfs de twee kasseimonumenten door zijn zware val in Dwars door Vlaanderen.

In 2024 en vorige zaterdag liet de Kempenaar Milaan-Sanremo bewust schieten, om zich via een hoogtestage klaar te stomen voor de Ronde en Parijs-Roubaix. In Luik-Bastenaken-Luik stonden hij en Van der Poel nog nooit samen aan de start.

Ook de wereldkampioenschappen liepen niet altijd synchroon voor beide renners.

Op het WK van 2019 tekende Van Aert niet present (wegens zijn focus op het crossseizoen). In 2020 was Van der Poel niet van de partij (hij vond het parcours te zwaar). Op het WK van 2022 gaf de Nederlander al vroeg op, na het incident in het hotel in Wollongong, waarbij hij in aanvaring kwam met twee tienermeisjes.

En het laatste WK in Zürich miste Van Aert na zijn val in de Vuelta.

Grootste wielerrivaliteiten in klassiekers: Merckx, Girardengo en co

Hoe verhouden de gedeelde podiumplaatsen tussen Van der Poel en Pogacar (vijf stuks), en tussen Van der Poel en Van Aert (vier) zich tot de grootste rivalen uit de wielergeschiedenis, op klassiek vlak?

Drie duo’s steken erbovenuit, maar twee ervan – Gaetano Belloni en Costante Girardengo (zeven gezamenlijke podiumplaatsen), en Gino Bartali en Aldo Bini (zes) bekampten elkaar wel voor of tijdens de Tweede Wereldoorlog, en – als Italianen – in slechts twee klassiekers (Milaan-Sanremo en Ronde van Lombardije).

In de naoorlogse periode toppen Eddy Merckx en Walter Godefroot de ranking, met zeven grote eendagskoersen waarin ze samen het podium beklommen.

Zes andere duo’s, die vóór het midden van de jaren 90 koersten, tellen vijf gezamenlijke podiumplaatsen in een monument of een WK. Van der Poel en Pogacar zijn het enige tweetal dat sinds 1995 dat aantal heeft geëvenaard. Van der Poel en Wout van Aert (vier) vallen net buiten de top 10.

Opvallend: Tom Boonen en Fabian Cancellara, de twee kasseispecialisten van de vorige generatie, bleven steken op drie gedeelde podiumplaatsen (Parijs Roubaix 2006, 2009, Ronde van Vlaanderen 2010). Zij behaalden veel van hun grote successen als de andere pech had, niet startte, of niet goed genoeg was om te strijden om de zege.

Waarom Eddy Merckx zo vaak het podium deelde met grote rivalen

Ook opmerkelijk: Merckx staat vier keer in de top tien, met vier andere renners: Godefroot, Verbeeck, Gimondi en De Vlaeminck. Dat heeft volgens wielerhistoricus Patrick Feyaerts alles te maken met de wil en het fysieke talent van de ‘Kannibaal’ om in alle klassiekers te willen scoren, en daarin ook zeer aanvallend te koersen, wat de kansen op een podium vergrootte.

‘Merckx haalde 30 keer het podium in een monument, waarvan 19 keer als winnaar – een record. Op het WK finishte hij drie keer in de top drie, telkens als wereldkampioen. Zo bleven er 66 plekken (33 maal 2) over voor anderen. Automatisch is het lijstje met renners die naast hem eindigden uitgebreid.

‘Meer dan Rik Van Looy en Jacques Anquetil in voorgaande generatie en in tegenstelling tot wat soms beweerd wordt, had Merckx in de klassiekers bovendien tegenstanders van hoog niveau. Naast De Vlaeminck, Godefroot, Gimondi en Verbeeck in de bovenstaande lijst bijvoorbeeld ook Herman Vanspringel (vier gedeelde podiumplaatsen, nvdr)’, zegt Feyaerts.

Met extra klassiekers meegerekend: deze duo’s delen het vaakst het podium

Wat als je de selectie van wedstrijden uitbreidt, met naast het WK en de monumenten ook grote eendagskoersen als de Omloop Het Volk/Nieuwsblad, de E3 Classic, Gent-Wevelgem, de Amstel Gold Race, plus de Waalse Pijl, Parijs-Brussel en Parijs-Tours (drie wedstrijden die tot de jaren 70 samen met de monumenten tot de ‘acht grote klassiekers’ werden gerekend)?

Ook dan staan Mathieu van der Poel en Wout van Aert niet bovenaan, met zes gedeelde podiumplaatsen (met tweemaal in de E3 Classic als toevoeging). Dat zijn er evenveel als Van der Poel deelt met Pogacar( met één keer top drie in de E3 Classic als toevoeging).

Zeven duo’s doen even goed (zes keer samen top drie), vier tweetallen nog beter.

Met bovenaan Eddy Merckx en Frans Verbeeck (11 keer), Merckx en Godefroot (10 keer), Merckx en De Vlaeminck (8 keer) en Gaetano Belloni en Costante Girardengo (7 keer).

Uit een recenter verleden waren er ook nog Alejandro Valverde en Daniel Martin en Valverde en Michal Kwiatkowski (elk 6 keer). Maar minder vaak in monumenten of op WK’s dan Van der Poel met Van Aert of met Pogacar.

Van der Poel kan met twee rivalen tegelijk wielergeschiedenis schrijven

Conclusie? Van Aert en Van der Poel waren, tot voor kort, de grootste rivalen van de voorbije 30 jaar in het klassieke werk. Hun 148 duels in veld, waaronder zeven gezamenlijke podiumplaatsen op het WK cyclocross, gaven die strijd nog meer piment.

Na de memorabele editie van Milaan-Sanremo is de tweestrijd tussen Van der Poel en Pogacar, op vlak van topdrieplaatsen in monumenten en WK’s, echter nog iets groter geworden.

Vrijdag in de E3 Saxo Classic, en de komende weken in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix kunnen die verhoudingen weer verschuiven, of versterken.

Als Van der Poel en Pogacar de klassiekers zo blijven domineren, kunnen ze qua gezamenlijke podiumplaatsen dit jaar Merckx en co. al evenaren, en in 2026 achter zich laten. Vindt ook Van Aert zijn topvorm terug, dan kan Van der Poel iets unieks doen: met twee rivalen tegelijk wielergeschiedenis schrijven.

Met dank aan @VeloStatistics en @StatsOnCycling, twee X/Bluesky-accounts die zich specialiseren in wielerstatistieken en aan wielerhistoricus Patrick Feyaerts voor het opzoekingswerk.

De leider in Wout van Aert: ‘Een ploegmaat helpen winnen, daar krijg ik ook een kick van’