Milaan-Sanremo 2025: het mooiste duel ooit in de geschiedenis van ‘La Primavera’. Het gevecht tussen Tadej Pogacar en Mathieu van der Poel wordt zo genoemd. Maar hoe uitzonderlijk was deze clash écht, voorbij de euforie? Samen met koershistoricus Patrick Feyaerts doken we in de wielerannalen – en komen we uit op een nog straffere conclusie: dit was de mooiste tweestrijd ooit in een monument.
De essentie van Milaan-Sanremo 2025 past in één scène, achter de schermen van de koers. In de coulissen van het podium, kort na de finish, zitten de twee rivalen naast elkaar. Uitgeput, maar glimlachend.
Mathieu van der Poel (30) kijkt Tadej Pogacar (26) aan en zegt: ‘Ik dacht dat ik je kon breken, maar nee!’ Een bulderlach volgt. Pogacar, die er de humor van inziet, bekent: ‘Het was echt heel close, ik moest bijna lossen.’ Waarop de Nederlander, zichtbaar verrast, riposteert: ‘Ja? Ik zat zelf ook zó op de limiet.’
Daar, in die enkele zinnen, zit alles: wederzijds respect, het flinterdunne verschil tussen winnen en verliezen, en twee kampioenen die elk hun fysieke én mentale grens verlegden.
Het aanvalsplan uitgevoerd: all-in op de Cipressa
Dat Mathieu van der Poel op de limiet zat was logisch. Tadej Pogacar en zijn team hadden immers het plan uitgevoerd waarover de Sloveen al tijdens de ploegstage in december sprak: all-in gaan op de Cipressa, en die in minder dan negen minuten naar boven fietsen. De klim die zelden het verschil maakt, maar nu wél de sleutel moest worden.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Zo gepland, zo gedaan. Maar niet feilloos: Vegard Stake Laengen, Domen Novak, en Nils Politt trappen al voor de Cipressa op hun adem. Pogacar zit te ver wanneer de klim begint. En zijn jonge ploeggenoot Isaac Del Toro verdwijnt zelfs helemaal in het gedrum richting de voet van de Cipressa.
Ploegmaat Tim Wellens perst, zoals afgesproken, zich wel leeg in een verschroeiende versnelling van 2 minuten en 40 seconden. Daarna volgt Jhonatan Narváez, die gedurende anderhalve minuut het peloton verder uitrekt.
Drie kilometer voor de top zet Pogacar aan. Met zijn eerste aanval knalt de Sloveen iedereen uit het wiel, behalve Van der Poel, Filippo Ganna en de Fransman Romain Grégoire.
Anderhalve kilometer later doet hij dat nog eens. Van der Poel bijt zich vast, Ganna sluit ook aan net voor de top, na enkele keren gelost te zijn geweest. Tijd boven op de Cipressa: 8 minuten en 55 seconden. De snelste beklimming ooit. Doel gerealiseerd, maar Pogacar heeft een probleem: Van der Poel zit nog in zijn wiel.
Non-stop attacking from the Cipressa 🤯
— Velon CC (@VelonCC) March 22, 2025
This angle of Pogačar’s opening Milano-Sanremo attack is awesome 🙌🏼
📹 Sprint Cycling / Luca Bettini
_______________
🇮🇹 #MilanoSanremo pic.twitter.com/Tmc0dJDvC6
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
En dus lanceert de wereldkampioen op de laatste klim, de Poggio, een nieuwe rist aanvallen richting de Nederlander: in totaal vier stuks, waarbij hij alle wattages uit het lijf perst, met ertussen evenveel ‘halve’ versnellingen, recht op de pedalen.
De Sloveense superman legt zo de eerste 1,8 kilometer van de Poggio als snelste ooit af. Het kost hem wel moeite. Hij trekt bekken zoals we hem zelden hebben zien doen.
Ganna moet afhaken, maar Van der Poel geeft niet af. Integendeel. Met de bravoure van de allergrootsten countert hij. Op 500 meter van de top. Een aanval uit het niets. Pogacar wankelt, maar houdt stand – ternauwernood, bekent hij later. Van der Poel deelt de Sloveen zo wel een mentale mokerslag uit. Hij weet dat zijn eerste aankomst op de top van de Poggio ligt.
Aan de finish is hij immers de snelste. Zelfs Ganna, die in de afdaling kan terugkeren, kan die zekerheid niet veranderen.
Hoe Pogacar de sprint al verloor vóór hij eraan begon
Dat wordt op de Via Roma ook realiteit, maar op een onverwachte manier. Van der Poel weet dat iedereen, wegens zijn grotere explosiviteit, een kortere sprint verwacht. Na slim de andere kant van de weg te kiezen en zéstien keer omkijken verrast hij met een sprint op 300 meter van de meet, geholpen door de rugwind.
Daar heeft hij afgelopen winter speciaal op getraind, om zo een nieuw wapen aan zijn arsenaal toe te voegen. Bovendien blundert Pogacar door enkele meters tussen hem en Van der Poel te laten. Hij is al geklopt nog voor de sprint begint. Ook Ganna blijft op twee, drie meter van de Nederlander hangen.
🔻 Breathtaking. Possibly the greatest 1000m we’ve seen on la Via Roma.
— Milano Sanremo (@Milano_Sanremo) March 22, 2025
🔻 Mozzafiato. Forse il più grande 1000m che abbiamo visto sulla Via Roma.
⏪ The @continentaltire Ultimo Kilometro ⤵️#MilanoSanremo presented by @CA_Ita pic.twitter.com/u6E2ZMt5ZX
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Van der Poel grijpt vervolgens naar het hoofd, slaat de handen voor de ogen, en beseft: dit is een van mijn mooiste overwinningen.
Een zege van koelbloedigheid. Van een renner op het absolute toppunt van zijn fysiek vermogen. En die – nadat hij alles al heeft gewonnen wat hij ooit wilde winnen – meer dan ooit met een vrije, lucide geest koerst.
Milaan-Sanremo herschreven: een meesterplan op de Cipressa
Het resultaat: een titanengevecht tussen twee kampioenen die niet bang zijn om te verliezen, alleen groots willen winnen. Pokeren bleek geen optie, ook al had Pogacar dat in de laatste twee kilometers kunnen proberen.
Zelfs Filippo Ganna, die ‘Het Duel’ extra piment gaf, koerste vol mee. Het leverde hem in de sprint zelfs een tweede plaats op, voor Pogacar.
🏆 𝑨 𝒘𝒊𝒏 𝒇𝒐𝒓 𝒕𝒉𝒆 𝒂𝒈𝒆𝒔#MilanoSanremo presented by @CA_Ita: pic.twitter.com/CClecgAdcl
— Milano Sanremo (@Milano_Sanremo) March 22, 2025
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Zo herschreven de drie het scenario van een wielerklassieker die lange tijd vastgeroest zat in hetzelfde stramien. Ofwel een groepsprint, ofwel een aanval vanop de Poggio.
Een offensief lanceren vanop de Cipressa, de klim die in 1982 werd ingevoerd, gebeurde in het verleden slechts vijfmaal. De laatste keer in 1996, toen Gabriele Colombo won. Vaak speelde toen het verrassingselement mee, of de slechte weersomstandigheden.
Nu verwachtte het héle peloton een aanval op de Cipressa. Alleen een renner van het buitenaardse kaliber van Pogacar slaagt erin zo’n plan vlekkeloos uit te voeren, zonder tegenstand – op die van Van der Poel en Ganna na.
Van der Poel en Pogacar: het duel dat wielergeschiedenis schrijft
Is zo’n duel uniek in de koersgeschiedenis? Hebben we dit ooit eerder gezien? De cijfers zijn een goed startpunt: voor de start van Milaan-Sanremo hadden Van der Poel en Pogacar 12 van de laatste 17 monumenten gewonnen, of 70 procent.
Bovendien veroverden ze ook elk een van de laatste twee regenboogtruien, waarbij de andere telkens als derde eindigde. Daar moet je de drie Touroverwinningen en één Girozege van Pogacar, en zijn vele andere triomfen, bij tellen. Zoals ook het gigantische veldritpalmares van ‘MvdP’ zijn status extra cachet geeft.
Twee fenomenen die de klassiekers over een periode van een paar jaar zo domineren en elkaar ‘mano à mano’ bekampen in een wielermonument, na wederzijdse aanvallen tot op de finish? Met ook een erelijst waarop beiden elk minstens zes monumenten en een wereldtitel hebben staan?
Dat is nog nooit gebeurd.
Patrick Feyaerts, wielerhistoricus en auteur in het digitale tijdschrift Waaiers, kan na diep nadenken slechts twee voorbeelden van monumenten aanhalen die enigszins in de buurt komen. ‘In Parijs-Roubaix van 1975 won Roger De Vlaeminck de sprint voor Eddy Merckx, André Dierickx en Marc Demeyer. Merckx had dan al 17 monumenten op zijn erelijst, was regerend wereldkampioen en had al vijf keer de Tour en de Giro gewonnen. De Vlaeminck telde toen vijf overwinningen in monumenten, maar geen wereldtitel.’
‘Het was ook geen écht duel zoals tussen Van der Poel en Pogacar. Merckx viel maar éénmaal – tevergeefs – écht aan, De Vlaeminck zelfs niet. Die wachtte tot de sprint. Bovendien waren ze met zijn vieren.’
Souvenir de Paris-Roubaix : quand Roger De Vlaeminck précède Eddy Merckx d’une roue seulement ! C’était en 1975 ! pic.twitter.com/hqLFlt0RQT
— Maillot Jaune LCL (@MaillotjauneLCL) March 31, 2017
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Ook in andere monumenten, zoals tijdens zijn zeven zeges in Milaan-Sanremo, heeft Merckx nooit een felle strijd tegen een concurrent moeten leveren. ‘Ofwel was Eddy zo goed dat hij solo aankwam of slechts gevolgd werd door een aanklampende renner, als een aanhangwagen. Was Eddy minder, dan volgden er meer concurrenten en werd hij wel of niet geklopt in de sprint.’
Hoe Van Steenbergen ooit Coppi klopte
Feyaerts graaft verder in zijn geheugen en botst op Parijs-Roubaix 1952. ‘Een rechtstreeks duel tussen de beste renner van zijn generatie, Fausto Coppi, en de beste klassieke renner van die generatie, Rik Van Steenbergen. Coppi viel verschillende keren aan, maar kon Van Steenbergen nooit lossen. Die wist dat hij de sprint zou winnen, en hoefde zelf niet aan te vallen. Hij wilde ook het risico niet nemen om op een counter te lopen. Dat deed Van der Poel wel tegen Pogacar.’
Bovendien was het palmares van Coppi en Van Steenbergen voor Parijs-Roubaix van 1952 nog niet vergelijkbaar met dat van Pogacar en Van der Poel voor Milaan-Sanremo 2025. De Belg telde één wereldtitel en drie monumenten, Coppi had negen monumenten, één keer de Tour en driemaal de Giro op zijn naam geschreven.
Het strafste duel ooit – en straks deel twee in de Ronde van Vlaanderen?
Conclusie: als je rekening houdt met hun erelijst en status, én de manier waarop Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar elkaar hebben bestookt, kan je hun duel in Milaan-Sanremo 2025 de titel van het meest epische gevecht in de geschiedenis van de wielerklassiekers geven.
Een kamp tussen twee kampioenen op hun piek, met elk een unieke stijl: Pogacar de onstuitbare aanvaller en betere klimmer, Van der Poel de meester van de explosieve counter. Een tweestrijd die nog generaties zal worden naverteld.
En misschien slechts een opmaat is. Straks wacht de Ronde van Vlaanderen. Wie weet schrijven ze – met Wout van Aert als derde hoofdrolspeler? – daar het volgende hoofdstuk in een saga die het wielrennen nu al overstijgt.
Wereldkampioen Tadej Pogacar: een portret van een zorgeloze kannibaal
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier