TOURRIT 11: Evaux-les-Bains – Le Lioran

De elfde rit in de Tour de France vindt plaats op woensdag 10 juli 2024 en is 211 km lang.

Evaux-les-Bains, met slechts 1300 inwoners, is een van de typische, kleine Franse gemeentes die ASO graag opzoekt voor een départ. Voor het departement Creuse is het de eerste keer dat het Tourcircus er zijn tenten opslaat sinds de aankomst in Guéret, twintig jaar geleden. Toen won Robbie McEwen de massasprint.

Dat wordt in deze rit niet opnieuw het scenario, want de renners moeten ruim 4300 hoogtemeters verorberen, het op twee na hoogste aantal in deze Tour. Er staat nochtans geen enkele lange of hoge col op het menu in de 211 kilometer lange tocht door het Centraal Massief, die eindigt in het departement Cantal, in Le Lioran. Wel kortere, steile klimmen, waar renners meer man tegen man kunnen strijden en klimtreinen ontregeld worden. Het type ritten waar Tourdirecteur Christian Prudhomme een boon voor heeft. Hij heeft nog altijd een nummer van het maandblad Cyclisme Magazine uit de jaren zeventig, dat titelde: ‘Het gebergte, dat is niet alleen cols van boven de 2000 meter.’ Ook parcoursbouwer Thierry Gouvenou is een grote fan van deze streek, wegens de mooie landschappen.

Allianties vormen

Beiden hopen dat er in deze rit oorlog wordt gemaakt, al ver voor de eindstreep, zoals in de voorjaarsklassiekers. Bij de parcoursvoorstelling sprak Prudhomme zelfs openlijk over een mogelijke alliantie tussen Tadej Pogacar en Remco Evenepoel, die het Visma-Lease a Bikeblok van Jonas Vingegaard bestoken.

In de eerste 150 kilometer van deze etappe liggen er nochtans geen grote hindernissen. Op de smalle, glooiende wegen blijft het wel opletten. Vanaf Saint-Vincent-de-Salers gaat het steviger bergop richting de steile Col de Néronne (3,8 kilometer aan 9,1 procent). Een klim die in de Tour van 2020 debuteerde, maar toen dieper in de finale lag omdat de etappe finishte op de top van de Puy Mary, over de Pas de Peyrol (5,4 kilometer aan 8,1 procent). Met zijn 1589 meter is het de hoogste geasfalteerde col in het Centraal-Massief, geklasseerd als Grand Site National. Een klim die de toen dertienjarige Romain Bardet in 2004 voor het eerst beklom, de dag dat Richard Virenque een van zijn fameuze solo’s in de Tour opzette, richting Saint-Flour.

De Pas de Peyrol werd ook bezocht in de Tourrit die Greg Van Avermaet in 2016 won, na een aanval met Thomas De Gendt en Andriy Grivko. Hij veroverde in Le Lioran ook het geel. De Gendt eindigde als tweede en kreeg de bolletjestrui als beloning. Exact dezelfde laatste 36 kilometer van toen krijgen de renners nu weer voorgeschoteld. Na de top van de Pas de Peyrol, op 31 kilometer van de aankomst, volgt een 12 kilometer lange afdaling, met aansluitend de Col de Perthus. Heel verraderlijk: zowel bergop (4,4 kilometer met stukken tot 11 procent) als bergaf. Vraag maar aan Jurgen Van den Broeck die in de afdaling in 2011 zijn schouderblad en twee ribben brak bij een val. Aleksandr Vinokoerov was er nog erger aan toe met een gebroken bekken en dijbeen. Een vervloekte etappe, want op 35 kilometer van de finish in Saint-Flour werden Juan Antonio Flecha en Johnny Hoogerland door een voorbijstekende auto van de Franse tv in de prikkeldraad gekatapulteerd. Beelden die de wereld rondgingen, ook van de huilende en bloedende Nederlander die op het podium de bolletjestrui aantrok.

Hellende slotkilometer

Na de Col de Perthus, waar op de top bonusseconden te verdienen zijn, volgt de kronkelende Col de Font Cère. In tegenstelling tot de vorige twee beklimmingen is dit een ‘loper’: 3,3 kilometer aan 5,8 procent. Na de top, op 2,5 kilometer van de eindstreep, volgt opnieuw een korte, smalle en rappe afdaling met vier haarspeldbochten. Een goeie daler, kan daar misschien een poging wagen, maar dan moet hij wel de hellende slotkilometer overleven: gemiddeld 3,3 procent, met op het einde een piek tot 6 procent. Wie er zal winnen, al dan niet na een alliantie, valt nog af te wachten, maar spektakel is sowieso verzekerd.