Na een erg succesvolle carrière als wielrenner is Tom Boonen nu al een tijdje bezig als racepiloot. Bij Sport/Voetbalmagazine vertelt hij over winnen en verliezen, de vreugde en frustratie.
‘Nog beter dan vorige jaren kan ik in het slot van een kwalificatiesessie die extra tienden eruit persen. Ook in de race word ik steeds beter. Zoals twee maanden geleden in Asse, toen ik vanop de koppositie startte, als énige op slicks. Bij een opdrogende piste het risico waard, vond ik – hoewel de rest op regenbanden racete. In de eerste drie ronden zag ik alle kanten van de baan. Maar toen ik temperatuur in de banden kreeg, ben ik nog 35 seconden weggereden
‘Kicken! Nog meer dan gelijk welke zege als profcoureur, vooral van de laatste jaren. Voor de derde of vierde maal triomferen in Roubaix gaf zelfs niet dezelfde kick als bij mijn eerste zeges als nieuweling. Het plezier van winnen is zeker niet evenredig met het belang van de wedstrijd. Alles went, hé. Daarom zijn die eerste stappen het leukst, ook in mijn tweede carrière.’
Toch is de adrenalinerush anders dan bij een massasprint winnen, zegt Boonen. ‘Zo’n sprint, da’s een explosie van hormonen. Na een chaotische finale waarin je je weg zoekt, als een schicht naar voren schiet, en dan je handen in de lucht steekt. Bám! In mijn auto heerst er minder chaos, ervaar ik meer controle. Je blijft hypergefocust en gaat ook nooit over de limiet, zelfs in een rechtstreeks duel met een andere wagen. Eens over de finish is de blijdschap dan wel bijzonder groot. Ook omdat achter elke beslissing die je, wat betreft het materiaal, met het hele team neemt, een vraagteken staat. Genomen immers op basis van wat we op dát moment weten. Vijf minuten later kan het weer echter helemaal omslaan. Héél stresserend. Anderzijds maakt die spanning, die afhankelijkheid van veel verschillende zaken, het ook boeiend.
‘Als het echter fout afloopt, dan is het zéér frustrerend. Vooral als de elektronica van de wagen tilt slaat. Spookproblemen waarvan je zelden de oorzaak kunt vinden. Hét voorbeeld: de 24 uren van Zolder, in 2019. Vanaf het eerste uur voelden we dat er wat mis was. Maar vijf uur voor het einde kwamen we toch aan de leiding. Tot de tikkende tijdbom ontplofte. Letterlijk, want er lekte olie uit de auto, die in de fik ging. Weg wenkende zege… Zonder te overdrijven: de grootste teleurstelling uit mijn héle sportcarrière. Ik heb zelfs even gehuild na afloop, ben er een hele week slecht van geweest. Véél langer dan na een verloren koers.’
Lees het volledige interview met Tom Boonen over zijn nieuwe carrière deze week in Sport/Voetbalmagazine of in onze Plus-zone.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier