Twaalf keer, door in totaal tien renners, was het al gerealiseerd: de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix in hetzelfde jaar winnen. Maar nog nooit voltooide een renner die dubbel met zo’n dominantie als Mathieu van der Poel.
Heiri Suter was 101 jaar geleden, in 1923, de eerste. Hij werd later gevolgd door Romain Gijssels (1932), Gaston Rebry (1934), Raymond Impanis (1954), Fred De Bruyne (1957), Rik Van Looy (1962), Roger De Vlaeminck (1977), Peter van Petegem (2003), Tom Boonen (2005 en 2012) en Fabian Cancellara (2010 en 2013). Een lijstje met iconische figuren, opvallend genoeg zonder Eddy Merckx en Johan Museeuw. Het geeft aan dat de dubbel niet zo eenvoudig te realiseren is, zelfs niet voor de beste coureur ooit en een van de grootste kasseispecialisten in de wielergeschiedenis.
Mathieu van der Poel voegde zich, als tweede regerende wereldkampioen na Van Looy in 1962, afgelopen zondag in dat rijtje met zijn tweede opeenvolgende zege in de Helleklassieker, nadat hij eerder zijn derde Ronde van Vlaanderen had gewonnen. Als hij vorig jaar in ‘Vlaanderen Mooiste’ niet op Tadej Pogacar was gebotst, had hij zelfs twee jaar op rij de dubbel voltooid.
Maar zelfs zijn tweede plaats (Ronde 2023), eerste stek (Parijs-Roubaix 2023) en twee eerste plaatsen (2024) in vier opeenvolgende kasseimonumenten zijn al zeer uitzonderlijk. Een reeks die alleen Tom Boonen in 2005 en 2006 neerzette, met twee zeges in de Ronde van Vlaanderen en een eerste en tweede plaats in Parijs-Roubaix.
Boonen realiseerde zijn eerste dubbel in 2005, en zijn tweede in 2012, maar niet met zo’n dominantie als Mathieu van der Poel. Die reed in de Ronde, op de Koppenberg, op 44,8 kilometer voor de finish alleen weg, en in Parijs-Roubaix al op 59,7 kilometer van de eindstreep, op de Chemin des Prières in Orchies. Samen 104,5 kilometer, goed voor 2 uur, 22 minuten en 47 seconden in de aanval.
Geen van de tien bovengenoemde ‘dubbelaars’ konden bij hun zeges zulke lange solo’s opzetten, niet in één van de twee klassiekers, en ook niet qua totaal. Fabian Cancellara kwam het dichtst in de buurt, door in de Ronde van 2010 op 15 kilometer van de aankomst alleen weg te rijden, en in Parijs-Roubaix op 46,3 kilometer van de eindmeet – samengeteld 61,3 kilometer, ruim 43 minder dan Van der Poel.
Tom Boonen schudde in de Hel in 2012 nog een langere solo uit zijn mouw (53,2 kilometer), maar won de Ronde van Vlaanderen dat jaar in een sprint met drie. De Kempenaar plukte toen wel een klavertje vier met zeges in de E3 Harelbeke, Gent-Wevelgem, de Ronde en Parijs-Roubaix. ‘MvdP’ deed bijna hetzelfde, maar stootte in Wevelgem op Mads Pedersen.
Recordvoorsprong
Niet alleen de soloafstanden van Mathieu van der Poels twee zeges zijn uniek, dat is ook zijn voorsprong. In de Ronde 1 minuut en 2 seconden, in Parijs-Roubaix zelfs exact 3 minuten. Van alle dubbelaars uit het verleden was alleen Fabian Cancellara erin geslaagd, in 2010, om beide kasseimonumenten in hetzelfde jaar met meer dan een minuut voorsprong te winnen: met respectievelijk 1 minuut en 15 seconden en exact 2 minuten, samen 3 minuten en 15 seconden.
Alleen Gaston Rebry gaat daar, qua totale voorsprong, nog boven. Maar dat dankte de West-Vlaming aan zijn voorsprong van 4 minuten en 16 seconden in de Ronde van 1934. Parijs-Roubaix won hij met slechts 5 tellen voor Jean Wauters.
Ook opvallend: bij Van der Poels drie zeges (de Ronde van 2024, Parijs-Roubaix van 2023 en 2024) verbeterde hij ook telkens het snelheidsrecord.
Conclusie: niemand heeft ooit over twee, en zelfs over vier edities van de kasseimonumenten, zo gedomineerd als Mathieu van der Poel. Met die nuance dat zijn grootste aangekondigde tegenstander, Wout van Aert, letterlijk wegviel in Dwars door Vlaanderen en Tadej Pogacar deze keer wegbleef uit de Ronde.
Extra toetje voor Van der Poels Alpecin-Deceuninckploeg: een unieke ‘double double’ in Parijs-Roubaix. Na de Nederlander eindigde in 2023 en 2024 telkens Jasper Philipsen als tweede. Dezelfde ploegmaats die in de Helleklassieker twee jaar op rij de eerste twee plaatsen bezetten, ook dat was nog nooit gebeurd, zelfs niet in álle klassieke monumenten van het wielrennen.
Lees ook: Hoe Mathieu van der Poel en Lotte Kopecky leerden genieten, en zo nog meer winnen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier