De volgende dagen blikken we terug op speciale (verjaardags)edities van de Ronde van Vlaanderen. Vandaag: de uitgave van 1972, nu 50 jaar geleden.
Voor eeuwig zal Eric Leman met de Ronde van Vlaanderen worden geassocieerd. Toen hij na tien jaar in het profpeloton in 1978 afhaakte om zich in de zeepbranche te storten, stond het in grote letters op de bestelauto waarmee hij dagelijks door het Vlaamse land scheurde: Eric Leman, drie keer winnaar van de Ronde van Vlaanderen.
De West-Vlaming groeide uit tot de specialist van deze wedstrijd. En toch vond hij dat Milaan-Sanremo hem een stuk beter lag. Hij werd in de Primavera een keer tweede (1973) en een keer derde (1970). Wedstrijdomstandigheden verhinderden Leman om meer te bereiken. Als hij in een beslissende vlucht zat, dan werd er niet doorgereden. Want Leman was niet alleen snel, hij was duidelijk een man van het voorjaar. Zo won hij bijvoorbeeld in Parijs-Nice in totaal tien ritten.
Irritatie
Eric Leman was heel goed bestand tegen barre temperaturen. Dat speelde in de Ronde van Vlaanderen vaak in zijn voordeel. Zo was het ook in 1972, een van de meest helse edities van deze koers: het regende en hagelde, er stond een striemende wind, de renners zaten verkleumd op de fiets. Leman droeg maar één trui terwijl de andere renners als eskimo’s oogden. Hij was een ijsbeer op de fiets. Leman haalde het gemakkelijk in een spurt van zes. Hij klopte onder meer André Dierckx en Frans Verbeeck.
De opkomst van Eric Leman irriteerde de groten. Het heette dat de slagerszoon uit Ledegem niet de sterkste was, maar de snelste. Nochtans had Leman twee jaar eerder zijn eerste zege behaald toen hij Walter Godefroot en Eddy Merckx klopte. Dat werd toen als een toevalstreffer aanzien.
Maar zijn derde zege, in 1973, heeft hij altijd als zijn mooiste beschouwd. Leman ontsnapte met Eddy Merckx, Freddy Maertens, Roger De Vlaeminck en Willy Degeest. Het tempo lag zo hoog dat De Vlaeminck op de Muur van Geraardsbergen niet meer in het wiel kon blijven en moest afstappen. Op 20 kilometer van de meet reden Maertens en Degeest plots niet meer. De ene zei dat hij wachtte op Walter Godefroot, de andere dat hij wachtte op Herman Vanspringel. Toen grijnsde Leman dat hij wachtte op zijn moeder. Zijn geluk was dat Merckx bleef rijden. In de spurt maakte hij het gemakkelijk af.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
