De volgende dagen blikken we terug op speciale (verjaardags)edities van de Ronde van Vlaanderen. Vandaag: de uitgave van 1922, nu honderd jaar geleden.
Felle regenvlagen en een gure wind: het deerde Leon Devos allemaal niet. Hoe kouder het was, hoe beter hij zich voelde. De West-Vlaming was een brok natuur. Hij had in 1919 voor het eerst van zich laten spreken in Luik-Bastenaken-Luik. In een onvoorstelbaar winterweer stonden er maar 26 renners aan de start en bereikten er uiteindelijk zes de aankomst. Halverwege, toen er nog maar negen renners in koers waren en er op de Ardeense hellingen door de sneeuw moest worden geploeterd, nodigden de organisatoren de overblijvers uit op een warme hap. Devos won na een solotocht, verkleumd reed hij na negen uur en 20 minuten over de streep. Het was toen al donker, de toeschouwers waren naar huis.
Leon Devos was vooral gecharmeerd door de Ronde van Vlaanderen. Niet alleen omdat de koers door zijn streek liep, maar ook omdat het profiel hem zeer goed lag.
Hij hoopte alleen op het slechts mogelijke weer. Zoals in 1922. Devos werd op zijn wenken bediend: een striemende regen en een ijzige stormwind joegen hem vooruit. Van de 92 deelnemers bereikten er 30 de aankomst. Devos zette al vroeg de aanval in en zegevierde met een voorsprong van net geen acht minuten op de Fransman Jean Brunier. Het geduchte Franse broederpaar Francis en Henri Pélissier werden derde en vierde, op bijna een halfuur.
Brunier was de eerste niet-Belg op het podium van de Ronde van Vlaanderen, hij zou er later amper nog iets van bakken. Dat de latere Tourwinnaar Henri Pélissier vierde werd, was wel opmerkelijk. Hij had op dat moment al Milaan-Sanremo gewonnen, drie keer de Ronde van Lombardije en tweemaal Parijs-Roubaix De kolerieke Pélissier, die er nooit in slaagde zijn woedeaanvallen te controleren, zou later na een zoveelste felle ruzie door zijn vrouw worden vermoord.
Het jaar na zijn opmerkelijke overwinning leek Leon Devos bezig aan een bisnummer. Hij pakte in opnieuw barre temperaturen uit met een verwoestende rit, maar reed net voor de beklimming van de Kwaremont lek. De renners moesten zelf nieuwe tuben leggen, maar zijn handen waren zo bevroren dat hij uiteindelijk zijn tuben met zijn tanden van de velgen moest halen.
De Zwitser Henri Suter won als eerste buitenlander. Het zou tot 1949 duren voor er met de Italiaan Fiorenzo Magni nog een niet-Belg zegevierde. Die haalde het toen drie keer op een rij.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
