Roger De Vlaeminck, de eeuwige rebel

Verhalen uit de buik van de wielersport. Iedere zondag halen we heroïsche verhalen of oude herinneringen op. Vandaag: over Roger De Vlaeminck.

Volgende maandag begint Tirreno-Adriatico. Ooit was deze wedstrijd het domein van Roger De Vlaeminck. De Oost-Vlaming won de voorbereidingskoers op Milaan-Sanremo zes keer. Hij zal er zich dezer dagen ongetwijfeld aan herinneren. Met weemoed. Intussen draagt hij de last van de jaren met zich mee. De Vlaeminck wordt op 24 augustus 75 jaar.

Met Roger De Vlaeminck kon je geen slechte interviews maken. Hij nam er ook alle tijd voor. Roger droeg het hart op de tong en was niet bang van stekelige uitspraken. Soms zei hij ook wel eens iets positiefs, maar dat viel nooit op. Het was alsof hij een honger had naar controverses. Maar wie hem kende, wist dat hij zijn gevoelens vaak verborg achter stoerheid en sterke uitspraken. Naar een sentimentele film kon hij nooit kijken zonder een traan te laten.

Uitzonderlijk blijft de carrière die De Vlaeminck maakte. Hij blijft na Eddy Merckx de succesrijkste klassieke renner uit de wielergeschiedenis. De aanwezigheid van Merckx dreef hem steeds weer naar een hoger niveau. Niets schonk Roger meer voldoening dan Merckx te kloppen. Een dergelijke rivaliteit vond hij het mooiste in de sport, het botsen van karakters, het duel man tegen man.

Roger De Vlaeminck kon de aandacht niet missen. Vaak wordt hij ook nu door de media opgevoerd. Hij heeft over alles en iedereen zijn mening. Over Remco Evenepoel, over het feit dat Wout van Aert het WK veldrijden niet reed, De Vlaeminck zegt het onversneden en onverbloemd. En telkens weer zit er venijn in zijn teksten. Ergens blijft hij een eeuwige rebel. Terwijl hoogmoed absoluut niet bij hem paste, ook al maakte hij wel eens een andere indruk. Nooit in zijn carrière heeft Roger De Vlaeminck zichzelf bewierookt.