Met de Vuelta, die vrijdag van start gaat, begint Remco Evenepoel aan zijn tweede rittenkoers van drie weken. Aan de Giro kwam vorig jaar vroegtijdig een eind door een valpartij, in deze Ronde van Spanje gaat hij op zoek naar antwoorden op enkele vragen. ‘Want uiteindelijk weet ik nog altijd niet wat ik waard ben in een koers over drie weken.’
Het verhaal is alom bekend. Evenepoel kwam ten val in de Ronde van Lombardije in augustus 2020, begon aan een lange en moeizame revalidatie en keerde pas in mei 2021 in de Ronde van Italië terug in competitie. Met amper training in de benen doorstond hij de eerste tien dagen met verve, maar wist hij die lijn niet door te trekken en botste hij op zijn limieten in de bergen tegen de grote namen. Uiteindelijk kwam hij ten val en haalde hij het einde van de Giro niet.
Na een zorgeloze winter begon Evenepoel met ritwinst in de Ronde van Valencia en eindigde hij als tweede in het eindklassement. De Ronde van de Algarve bracht hij op zijn naam. Een grote test werd de Tirreno-Adriatico waar hij in de etappe naar Carpegna bergop een offday kende en uit het klassement tuimelde. In de Ronde van het Baskenland viel hij net naast het podium met een vierde plaats, in La Doyenne triomfeerde hij na een solo. De Ronde van Noorwegen voegde hij toe aan zijn palmares en in de Ronde van Zwitserland won hij de tijdrit, maar speelde hij niet mee voor het klassement met een elfde plaats terwijl hij op top vijf mikte. Na een rustperiode en stage won hij in augustus meteen de Clasica San Sebastian.
Kort samengevat, in lastige eendagskoersen is Evenepoel op de afspraak, in rittenkoersen was er vaak die ene offday of ging er iets fout. Vrijdag start hij in de Vuelta. De ploeg legt hem geen druk op. Evenepoel moet in de eerste plaats vooral verder ervaring opdoen, zichzelf ontdekken en sterker worden. ‘Er is een groot verschil tussen een rittenkoers van zes of acht dagen en één van drie weken’, stelt Evenepoel in een gesprek met Belga. ‘Ik heb er nog niets bewezen en dit is een heel ander verhaal. Ik start in deze Vuelta met het idee dat ik zo lang mogelijk moet proberen overleven. Ik moet van de goede dagen profiteren en proberen om dan mijn kans te grijpen. Mijn hoofddoel moet zijn om in die eerste negen etappes geen tijd te verliezen. Dan komt de tijdrit en dan kunnen we doelen eventueel herschikken en herbekijken, maar ook daarna kan nog veel gebeuren. Ik lieg dus niet als ik zeg dat ik geen tijd wil verliezen tot de tweede rustdag van de Vuelta’, tempert de jonge renner de verwachtingen. ‘En daarna zien we wel.’
Vraagtekens als klimmer
Vervolgens wacht een zwaar luik, onder meer met een klim boven de 2000 meter in de Sierra Nevada in het tweede weekend. ‘In de Ronde van Zwitserland merkte ik dat ik boven de 1800 meter nog wat tekort kwam tegen de specialisten. Ik heb daar op gewerkt de voorbije weken en hopelijk loont dat in deze Vuelta. In Zwitserland was ik ook niet fris genoeg meer, dat is een andere les die we daar geleerd hebben.’
‘In elke koers die ik rijd, zet ik nog stappen’, gaat hij verder. ‘Het is geen geheim dat ik ervan droom om ooit op het podium te staan van een grote ronde. Als tijdrijder heb ik me al voldoende bewezen en doe ik mee op het allerhoogste niveau, maar als klimmer zit ik nog altijd met vraagtekens in rittenkoersen. Ik heb me de voorbije weken specifiek voorbereid op het klimwerk in de Vuelta, op lange cols en op cols op grote hoogte. Aan mijn voorbereiding zal het alleszins niet liggen. Ik kan mezelf niets verwijten als het me niet lukt om de beste renners te volgen. Kijk, in het grote rondewerk moet ik mezelf nog ontdekken. Ik moet mijn grenzen nog aftasten, mijn limieten nog pushen. Daarom start ik in deze Vuelta, om dat allemaal te ervaren. Het wordt een avontuur. Ik stap straks op een snelweg waarvan ik het eindpunt niet ken en ik ben heel benieuwd waar ik zal eindigen.’
Leerproces
Zoals Evenepoel zelf stelt, elke koers is een leerproces. ‘Mensen vergeten precies soms dat ik nog maar vijf jaar koers. Er zijn nog veel stappen te zetten. Om een voorbeeld te noemen: tussensprints voor één seconde, zoals in de Giro vorig jaar met Egan Bernal, dat is verleden tijd. Dat zal ik niet meer doen, voortaan kijk ik de kat uit de boom, pak ik het anders aan en zal ik innerlijk eens lachen als ik zoiets zie gebeuren. In een grote ronde moet je krachten sparen, geen gekke dingen doen. In de Ronde van Noorwegen bijvoorbeeld koerste ik eerder verdedigend in het begin. Vroeger dacht ik altijd dat ik op een spectaculaire manier moest winnen, door van ver aan te vallen, solo te rijden, maar intussen heb ik wel ingezien dat het niet de meest efficiënte manier is om wedstrijden te winnen. Om het met de woorden van José De Cauwer te zeggen: je moet eerst het bord van je tegenstander leegeten en daarna pas aan je eigen bord beginnen. En zo leer ik elke koers bij. Natuurlijk maak ik soms fouten, maar dat hoort toch gewoon bij mijn leerproces?’
Al blijft er natuurlijk wel ambitie bij de jonge ket. ‘Uiteraard ben ik ambitieus’, aldus de kopman van Quick Step-Alpha Vinyl. ‘Ik mik op een ritzege en hoop op een goed klassement, maar ik ben voorzichtig. Als ik merk dat ik op afstand word gereden, niet op één minuut of zo – dan laat ik het niet zomaar schieten -, maar als het meer neigt naar vijf, zes of tien minuten, dan heeft het geen zin om door te bijten. Dan laat ik het gewoon lopen in die rit en richt ik me op bepaalde etappes. Een rit winnen in een grote ronde zou ook al heel mooi zijn, niet?’