Aangezien de meeste koersen in Europa doorgaan, landde het WK ook al het vaakst neer op het Oude Continent. Maar hoe zit het met die op een ander werelddeel? Waren de Belgen daar al succesvol?
De laatste keer dat het WK plaatsvond buiten Europa was al zes jaar geleden, toen Peter Sagan de saaie (qua sfeer) wedstrijd in het Qatarese Doha won. Ook het jaar ervoor deed het wereldkampioenschap een ander continent aan met het Amerikaanse Richmond, opnieuw met Sagan als winnaar.
Zo leverde Sagan twee uitzonderlijke prestaties. Een eerste door tussen 2015 en 2017 drie opeenvolgende WK’s te winnen, een prestatie die deze zondag mogelijk door Julian Alaphilippe kan worden geëvenaard. En een tweede door dat op Europese, Aziatische en Amerikaanse grond te doen. Sagan heeft dus twee prestaties geleverd in zijn carrière.
Merckx opent de score
Het eerste wereldkampioenschap op de weg vond plaats op de beroemde Nürnburgring in 1927 en het was wachten tot 1974, 47 jaar geleden, vooraleer Europa werd verlaten voor een WK op een ander werelddeel, toen de Atlantische Oceaan overgestoken werd voor het Canadese Montreal, waar Eddy Merckx won voor de eeuwige runner-up Raymond Poulidor en Poulidors landgenoot Mariano Martinez. Het werd Merckx’ derde en laatste wereldtitel.
Was de eerste editie buiten Europa een succes voor de Belgische renners, dan was de tweede, die al drie jaar later in Venezuela werd georganiseerd, dat niet. Een andere beroemde renner won toen: Francesco Moser. België moest tevreden zijn met een top 10-plaats voor Walter Godefroot.
Nog eens acht jaar later stak het wielerpeloton opnieuw de Atlantische Oceaan over. In 1986 stond het veeleisende circuit van Colorado Springs op het programma. De regenboogtrui ging toen naar Moreno Argentin, die die dag Charly Mottet en Guiseppe Saronni versloeg. De eerste Belgische renner was Ludo Peeters op de negende plaats. Italië leidde de race met 2-1 maar zag België vier jaar later opnieuw langszij komen dankzij de wereldtitel voor Rudy Dhaenens in het Japanse Utsunomiya.
Van Colombia naar Qatar
In 1995 maakten we dan weer kennis met een opkomend wielerland: Colombia. Duitama was zeker een van de meest historische edities in de geschiedenis van het WK, met feesten, een gekke sfeer op de wegen, EPO en de immense hoogte. Een explosieve cocktail die de race veranderde in een race tussen de Spanjaarden. Miguel Indurain en Abraham Olano eindigden op de eerste twee plaatsen van de tijdrit voordat ze van plaats wisselden op de weg. Marco Pantani maakte het podium compleet. Slechts 20 renners finishten de wedstrijd, zonder ook maar een Belg. Het moet gezegd dat bergachtige koersen zeker geen spek naar de bek van Nico Mattan, Luc Roosen of Wim Vansevenant waren. Kurt Van De Wouwer en Geert Verheyen, die enkele jaren later in de top 20 van de Tour eindigden, waren ondanks hun klimcapaciteiten niet beter in Colombia.
De Spanjaarden kwamen acht jaar later zelfs op gelijke hoogte met Italië en ons land, toen het WK opnieuw neerstreek in Canada. In Hamilton was het de bijna onbekende Igor Astarloa die de regenboogtrui pakte voor zijn landgenoot Alejandro Valverde en de Belg Peter Van Petegem, die na Valkenburg in 1998 zijn tweede podium op een wereldkampioenschap behaalde.
Twaalf jaar geleden organiseerde Australië zijn eerste WK. In een land dat een passie voor wielrennen begon te krijgen, was het de Noor Thor Hushovd die de overwinning pakte, voor de Deen Matti Breschel. Het brons ging naar Allan Davis.
Een vierde land wist uiteindelijk een van de meest voorkomende winnaars buiten het Oude Continent te worden: het verrassende Slowakije. Gedragen door een uitzonderlijke kampioen met Peter Sagan kwam het ook op twee regenboogtruien buiten Europa, met zijn zeges in Doha en Richmond.
Wie wint de tiende editie buiten Europa? Laten we hopen dat de Belgen de leiding kunnen nemen in de internationale stand.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
