De volgende dagen blikken we terug op speciale (verjaardags)edities van Parijs-Roubaix. Vandaag: de uitgave van 1972, nu 50 jaar geleden. Roger De Vlaeminck behaalde daarin zijn eerste van vier overwinningen.
Roger De Vlaeminck gold als een vrijgevochten kampioen. Hij droeg het hart op de tong. De Vlaeminck was niet bang van stekelige uitspraken, door zijn houding werd hij zowel aanbeden als verguisd. Soms zei hij ook wel eens iets positiefs, maar dat viel nooit op. De Vlaeminck, kind van kermisvolk, werd als een eenzaat beschouwd, als le Gitan , de zigeuner.
Parijs-Roubaix is onherroepelijk verbonden met de carrière van Roger De Vlaeminck. Zijn vier zeges zijn sieraden. Terwijl hij eigenlijk veel liever Milaan-Sanremo reed, de klassieker die hij drie keer won en die hem aansprak wegens de grote uitbundigheid en het onmetelijke geluk van zijn Italiaanse bazen na een overwinning. Daarom was een zege op de Via Roma voor De Vlaeminck het mooiste wat er bestaat. Maar de vier overwinningen in Parijs-Roubaix zijn natuurlijk sieraden. Hij won in 1972 voor het eerst, in erbarmelijke weersomstandigheden haalde hij het met twee minuten voorsprong op André Dierckx.
Er doen veel verhalen de ronde over de fascinatie van De Vlaeminck voor Parijs-Roubaix. Dat hij de avond voor de wedstrijd altijd zijn fiets op zijn hotelkamer zette bijvoorbeeld. Dat klopte inderdaad. Alleen deed hij dat voor de andere klassiekers ook, het hoorde bij een bepaald ritueel. Voor Parijs-Roubaix stelde hij alleen de fiets op een iets andere manier af, een hoger oplopend frame, een wat schuine vork, om de stenen beter te verwerken. Hij gebruikte tubes die al een jaar of vier bij hem thuis in een droge ruimte gestald lagen. Maar daarmee alleen won De Vlaeminck niet. Hij startte in de Helletocht altijd met een gevoel dat niets hem kon overkomen. Tien jaar lang had hij nooit pech. Pas toen later de twijfel begon te knagen, kreeg hij drie bandbreuken.
De voorbereiding op Parijs-Roubaix had voor De Vlaeminck een apart karakter. Hij startte vier dagen voordien in Gent-Wevelgem en pakte er nadien nog een training van 150 kilometer bij. Dat was samen zo’n 400 kilometer. Een Italiaanse dokter had hem verteld dat het heel goed voor je gestel is om een paar dagen voor zo’n wedstrijd tot op de bodem te gaan. Op voorwaarde dat je je energieverbruik tegenging door de daaropvolgende dagen zoveel mogelijk suikers op te stapelen. De Vlaeminck liet dan telkens een hele lading verse gebakjes aanrukken.
Roger De Vlaeminck is een van de compleetste renners aller tijden. Ooit stapte hij van het veld over naar de Ronde van Mallorca die hij won om meteen daarop met Patrick Sercu aan de treden in de zesdaagse van Antwerpen en weer te winnen. De Vlaeminck bezat ongemeen veel explosiviteit. Niemand kon zo vlug een gat tussen twee groepen dichtrijden als hij. Dat De Vlaeminck zoveel koerste, kaderde in zijn liefde voor de fiets.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
