Ewoud Vromant heeft op zijn eerste Paralympische Spelen toch een medaille binnengehaald. De 37-jarige Oost-Vlaming veroverde dinsdag zilver in de tijdrit op de weg. De medaille had een emotionele lading na zijn diskwalificatie vorige donderdag in de 3 km individuele achtervolging op de piste, zijn topnummer, waar hij op weg leek naar goud. ‘Dit maakt iets goed’, legde een opgeluchte Vromant na afloop van zijn race uit.
Vromant klokte na 24 km 36:11.79. Enkel de Australiër Darren Hicks deed beter met 34:39.78.
‘Het is een emotionele, frustrerende week geweest’, begon Vromant zijn uitleg. ‘Ik had de voorbije dagen een gevoel van machteloosheid. Je voelt die medaille op de 3 km individuele achtervolging uit je handen glippen. En je kan er niets aan doen. We hebben nog protest ingediend, maar dat veranderde niets meer (hij werd gediskwalificeerd wegens overtreding van de zadelregels, red.). Daarna wist ik dat ik de knop moest proberen omdraaien naar de tijdrit van vandaag. Ik heb me daarna goed kunnen focussen, goed kunnen voorbereiden.’
‘Ik wist ook dat de tijdrit niet makkelijk zou worden. Het is een heel zwaar parcours, niet ideaal voor mij met mijn 1m92 en 82 kg. Er zaten klimmetjes in die pijn deden. De wereldkampioenen van de voorbije drie jaar stonden bovendien aan de start. Ik wist dus dat het zwaar zou worden. Maar ik heb mij gesmeten, ben door de muur gegaan. Ik keek hier ook enorm naar uit. Ik wilde zo snel mogelijk deze wedstrijd rijden. Ik ben nog nooit met zo’n gretigheid van start gegaan in een tijdrit.’
Pech x2
Onderweg had Vromant nog tot twee maal toe pech, maar dat stond een medaille niet in de weg. ‘lk heb onderweg twee maal mijn ketting af gereden’, aldus Vromant. ‘De mecanicien heeft mij twee keer moeten depanneren. Dat wil je natuurlijk ook echt niet meemaken. Of er paniek was? Nee, niet echt. Ik ben wel rustig gebleven. Ik had ook slechts twaalf seconden achterstand na de eerste ronde op Hicks. Ik wist dus dat ik ongeveer even snel was begonnen. Ik ben daarna vol blijven gaan. De laatste 2 km op het klimmetje heb ik alles gegeven.’
Vooraf mikte Vromant op twee medailles, een gouden in de 3 km individuele achtervolging op de piste en een zilveren of bronzen in de tijdrit op de weg. Dat goud is om gekende redenen door de vingers geglipt. Maar ik vind deze zilveren medaille ook fantastisch’, zei Vromant. ‘Ik denk dat ik toch van geslaagde Paralympische Spelen moet spreken. Deze medaille maakt die verloren medaille van donderdag niet helemaal goed. Dat gaat blijven steken, misschien de rest van mijn leven. Maar het zou natuurlijk nog veel erger zijn geweest als ik vandaag geen medaille had gepakt. Meer dan zilver zat er vandaag ook niet in. Hicks rijdt op het einde uiteindelijk anderhalve minuut van mij weg. Ook zonder mechanische problemen win ik niet van hem.’
‘Uiteindelijk is de conclusie dat ik erg opgelucht ben’, eindigde hij. ‘Ik heb er echt alles aan gedaan dit te doen lukken. Het is fantastisch dat dit dan beloond wordt. Ik ben vijf jaar geleden met dit project begonnen, eerst nog gecombineerd met mijn werk, daarna professioneel. De resultaten kwamen en dan droom je van de Spelen. Het is heel fijn dat het gelukt is die medaille te pakken.’
