In navolging van Primoz Roglic ruilt ook zijn coach Marc Lamberts (61) Jumbo-Visma voor BORA-hansgrohe. Een opvallende transfer, want de Haachtenaar was acht jaar lang, als trainer van ook Wout van Aert, een van de sleutelfiguren van het succes van de Nederlandse ploeg. Aan Knack verklaart hij voor het eerst zijn beslissing.
Voor de buitenwereld lijkt het vreemd dat een coach de beste wielerploeg ter wereld verlaat voor een ‘kleiner’ team. Waarom heeft u die keuze gemaakt?
Marc LAMBERTS: Al mijn hele carrière heb ik na een tijd nood aan een nieuwe uitdaging. Ik heb voor de grootste farmaceutische firma’s gewerkt en telkens ben ik daar nooit langer dan vijf jaar aan boord gebleven. Bij geen enkel ander bedrijf ben ik zolang aan de slag geweest als bij Jumbo-Visma, acht jaar nu. Ik heb meegeholpen om wielergeschiedenis te schrijven, in de ontwikkeling van een kleine ‘prutsploeg’ tot het beste wielerteam ter wereld. Voor mij is de cirkel nu rond.
Uiteraard kan ook Jumbo-Visma nog beter worden – elk jaar vooruitgang willen boeken was de sleutel tot het succes – maar de progressiemarge bij BORA-hansgrohe is iets groter. Ik krijg een unieke kans om op mijn 61e mee te schrijven aan een nieuw boek. De komende drie jaar ga ik proberen om met mijn kennis, ervaring en kritische blik ook die ploeg mee te helpen laten groeien. Uit het proces van zo’n groeitraject haal ik de meeste voldoening, nog meer dan uit het resultaat op zich.
In hoeverre heeft de transfer van Primoz Roglic naar BORA-hansgrohe een rol gespeeld in uw overstap?
LAMBERTS: Niet in het feit dat ik een onrustige ziel ben en nieuwe uitdagingen nodig heb. Primoz heeft in de onderhandelingen met teams wel benadrukt dat hij graag met mij wilde blijven werken. Mede daardoor heb ik deze kans ook gekregen. Al was ik hem wel niet naar gelijk welk team gevolgd. Er moest ten minste een solide basis zijn om iets moois op te bouwen. Dat is bij BORA-hansgrohe zeker het geval, met een ervaren team van coaches en andere experts.
Wat wordt uw rol bij BORA-hansgrohe?
LAMBERTS: Dezelfde als bij Jumbo-Visma. Ik zal enkele renners coachen, onder wie Primoz, en zal deel uitmaken van het team onder Dan Lorang, head of performance. Voor die post had ik ook totaal geen ambitie. Ik ben een coach, geen manager.
U volgt Primoz Roglic, maar moet wel Wout van Aert achterlaten, met wie u elf jaar hebt samengewerkt. Hoe moeilijk was het om de boodschap aan hem te vertellen?
LAMBERTS: Ik ben vorige zaterdag, voor zijn vertrek naar Italië, bij Wout thuis langs geweest. Met de smoes dat ik het trainingsplan voor 2024 wilde bespreken. Dat was ook zo, maar ik had dus nog een andere mededeling. Een die ik absoluut face to face wilde vertellen. Ik had me voorgenomen om niet te huilen, maar het is me niet gelukt. Wout zei dat hij zich stoer probeerde te houden, maar ook hij had het niet gemakkelijk. Logisch, na al die jaren.
Ik zie hem hier nog binnenkomen in de zomer van 2012, als zeventienjarige koorknaap van 1m70 en 63 kilo die op dat moment alleen een carrière in het veldrijden ambieerde. Dat was toen het enige doel: een topcrosser worden. Ik zag toen al wel dat hij een grote motor had, maar dat hij ooit een van de allerbeste wegrenners zou worden, had ik toen ook niet vermoed.
Wie wordt uw opvolger bij Jumbo-Visma als coach van Wout van Aert?
LAMBERTS: Dat moet nog worden bepaald, maar bij gelijk welke coach die Wout zal begeleiden zal hij in goede handen zijn. Elke coach legt uiteraard zijn eigen accenten, maar iedereen bij Jumbo-Visma volgt dezelfde trainingsfilosofie. Wout zal nu niet plots op een heel andere manier trainen. Dat stelt me gerust.
Sowieso zullen wij contact blijven houden. Niet om schema’s te bespreken, maar als vrienden. Binnenkort gaan we nog eens op restaurant, met onze vrouwen. Meer zelfs: bij elke grote zege van Wout zal ik een glas champagne blijven drinken. En ik ben er zeker van dat hij nog veel zal winnen. Dat worden dus meerdere glaasjes. (lacht)
Wat was uw toegevoegde waarde bij Jumbo-Visma?
LAMBERTS: Ik heb als coach heel veel geleerd van Jan Olbrecht (een vermaarde doctor in de fysiologie en de biomechanica, nvdr) Die kennis heb ik ingebracht in de huidige trainingsvisie van Jumbo-Visma. Door mee te denken, maar ook door soms dwars te liggen in de vele performancemeetings. Ik ben altijd kritisch gebleven, want als iedereen blijft meegaan in hetzelfde verhaal, kun je nooit groeien. Uit een psychologische test van de ploeg bleek zelfs dat ik een ‘rebel’ ben. Ik ervaar dat zelf niet zo bewust, maar het klopt voor een stuk wel.
Daarnaast heb ik altijd het menselijke aspect van het coachen benadrukt. De mens achter de atleet staat voor mij centraal. Ik vond het een heel mooi compliment van Nando Boers (de auteur van Het Plan, het boek over de groei van Jumbo-Visma, nvdr) die me in een podcast ‘de meest menselijke coach van de ploeg’ noemde. Ik heb dan ook altijd geprobeerd om voor mijn renners, los van de trainingsschema’s, een luisterend oor te zijn.
Mede daarom heb ik altijd beklemtoond dat we ons nooit te veel mochten vastpinnen op de pure cijfers. Een lichaam is immers geen exacte wetenschap. Op elk cijfer, van wattage over lactaatwaarde tot calorieën, zit een foutenmarge. Zelfs met de allerbeste begeleiding kun je nooit exact voorspellen hoe een lichaam zal presteren. Het is van zoveel factoren afhankelijk, ook van het mentale. Dat maakt het ook boeiend als coach, om te proberen al die gegevens met de nodige kennis én fingerspitzengefühl te interpreteren. Dat blijft cruciaal. Anders kun je evengoed schema’s laten uitschrijven door artificial intelligence.
Wat zal u het meest bijblijven van de voorbije acht jaar?
LAMBERTS: De warme sfeer en de vriendschap. Ik heb vaak tegen Mathieu Heijboer (head of performance van Jumbo-Visma, nvdr) gezegd dat hij de gemakkelijkste job ter wereld had. Omdat hij amper moest bijsturen. Alle leden van het performanceteam werkten perfect samen, communiceerden constant om de renners en het hele team beter te maken. Natuurlijk hebben we weleens gediscussieerd, maar nooit was er sprake van jaloezie. Altijd sprongen we voor elkaar in de bres.
Welk moment zal u altijd bijblijven?
LAMBERTS: Het meest emotionele moment is de klimtijdrit van de jongste Giro (die Primoz Roglic won, waardoor hij de eindzege in die Giro behaalde, nvdr). Primoz kwam terug na een moeilijke periode na zijn val in de Vuelta van 2022 en zijn schouderoperatie in de winter. Tijdens de Giro viel hij dan nóg eens. We hebben de gevolgen daarvan kunnen stilhouden, maar een week lang voelde hij bij élke pedaaltrap pijn. Ik had toen niet meer verwacht dat hij de Giro zou winnen.
Dat lukte uiteindelijk toch, ondanks het fameuze kettingincident tijdens de klimtijdrit, waarbij Primoz gelukkig werd geholpen door een vriend. De sfeer op de klim, dicht bij Slovenië, was bovendien magisch, met duizenden landgenoten die hem aanmoedigden. Zelfs als hij ooit nog de Tour zou winnen, zal dat qua gevoel en emotionele ontlading die dag in de Giro niet kunnen overstijgen.
(lees verder onder de foto)
Wat heeft u het meest verrast sinds het nieuws over uw transfer naar BORA-hansgrohe bekend werd?
LAMBERTS: Hoeveel mensen me hebben opgebeld of me een berichtje hebben gestuurd. Niet alleen renners en collega’s bij Jumbo-Visma, maar ook kennissen en collega’s die ik al vele jaren niet meer had gehoord. Het doet me het meest plezier dat ik veel complimenten heb gekregen over hoe ik niet alleen als coach maar ook als mens met iedereen heb samengewerkt.
Het maakt het makkelijker om de deur achter mij dicht te doen. Zeker omdat iedereen mij deze transfer gunt en begrijpt waarom ik deze stap zet. In de eerste plaats Wout. Hij weet dat ik in 2020 niet ben ingegaan op een heel mooi voorstel van INEOS. Ik kreeg het toen niet over mijn hart om hem in de steek te laten na zijn crash in de Tour. Dat gevoel heb ik nu niet. Wout kan nu ook verder zonder mij. Ik vergelijk het met mijn dochter, die volgende week trouwt. Op een bepaald moment moet je je kinderen kunnen loslaten, ook al is dat niet gemakkelijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier