Pistier Michel Vaarten werd toegejuicht door 40.000 dolle Japanners.
Op het WK baanwielrennen van 1979 werd voor het eerst een keirincompetitie gehouden, ter introductie van de sport, die in het Westen onbekend was. Keirin is de Japanse versie van onze dernykoersen, maar dan veel spectaculairder en brutaler. Je rijdt een paar ronden achter een motor, die stelselmatig de snelheid opvoert. Zodra de motor de baan verlaat, begint een vliegensvlugge koers waarin niet alles maar toch zeer veel is toegestaan. Voor het WK van ’79 had men Japanse keirinkampioenen ingevlogen. Tot hun verbazing klopte ik die mannen. Ze nodigden me meteen uit om de volgende winter deel te nemen aan de grote Japanse keirincompetitie.
Keirin is een fenomeen in Japan. Het is een volksspektakel, waar massaal op wordt gegokt. Als ik in Tokio een taxi nam, dan was de kans groot dat de chauffeur mij vroeg op welke renner hij dat weekend moest wedden. Je kon er erg veel geld verdienen, als atleet, maar nog meer als gokker. Om te zorgen dat alles eerlijk verliep, werden keirinrenners afgeschermd van de buitenwereld. Bij mij was dat niet nodig. Geld was nooit mijn drijfveer. Als de winnaar minder zou hebben verdiend dan de nummer twee, zou ik nog altijd liever hebben gewonnen.
Ik was de eerste niet-Japanner in het circuit, maar al snel nodigde men een vijftal Europeanen uit voor keirincompetitie. Zo werd het Japan tegen de rest, wat de wedstrijden extra peper gaf. De fans zagen ons in het begin niet zo graag komen. Japanners kunnen nogal fanatiek zijn, en zullen in regel altijd voor hun landgenoten supporteren. In het dagelijkse contact bleef iedereen wel vriendelijk: het blijft een uiterst beleefd en minzaam volk.
De eerste jaren had ik het moeilijk, maar zodra ik de finesses van de sport doorhad, ging het hard. In één seizoen won ik 17 van de 21 wedstrijden. Op volgepakte velodromen riepen 40.000 dolle Japanners mijn naam: ‘Bar-tan! Bar-tan!’ – de ‘v’ ligt voor hen moeilijk in de mond. De gokkers adoreerden me, want ze waren zo goed als zeker van hun winst. De andere kant van de medaille heb ik ook gezien: als je niet aan hun verwachtingen voldeed, scholden ze je uit. Ik was er een grote vedette, die opdraafde in televisieshows. Terwijl ik maar een paar woordjes Japans verstond. Gelukkig had ik een tolk die me overal volgde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
