Voormalig mountainbiker Roel Paulissen stopte fietsonderdelen in zijn rugzak.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
Geen enkele mountainbikewedstrijd is lastiger om te winnen dan de Cape Epic, een rittenkoers in Zuid-Afrika die afgewerkt wordt met duo’s. In 2007 zou ik normaal starten als favoriet, maar één week voor vertrek werd mijn teammaat Fredrik Kessiakoff ziek.
Er reed bij onze ploeg nog een jong Deens talent: de toen 21-jarige Jakob Fuglsang. Later zou Fuglsang een topcoureur worden – hij won Luik-Bastenaken-Luik – maar destijds was het nog een groentje. Ik zou dan maar met hem starten in Zuid-Afrika, als een veredelde training voor de rest van het seizoen.
Tot ieders verbazing kon Jakob goed volgen, en zelf was ik in de vorm van mijn leven. Maar op de voorlaatste dag gebeurde het onvermijdelijke: de onervaren Jakob kreeg een inzinking. We grepen nipt naast de eindzege. Het zou de stunt van de eeuw zijn geweest.
Eén jaar later trokken Jakob en ik met hernieuwde moed naar de Cape Epic, maar ditmaal was ik het die de rol moest lossen. In de allereerste etappe verloren we tien minuten. Game over, dacht iedereen. ’s Avonds spraken we af om alles of niks te spelen. Op de eerste klim van dag twee gingen we als razenden tekeer. De tegenstanders waren overrompeld.
Het veld lag uiteen: elk team vocht om te overleven in de bakkende zon. We vatten moed en gaven gas als nooit tevoren. Aan het eind van de dag hadden we acht minuten goedgemaakt! We waren weer in de running voor het klassement. Zoiets kan normaal niet, maar in 2008 gebeurde het toch.
Het werd een editie voor de geschiedenisboeken. Het ene na het andere team zette een wanhoopsaanval op. Nooit gaven er zo veel ploegen op. Twee dagen voor het einde valt het kopduo uit met knieproblemen. We kwamen aan de leiding! De Duitsers Karel Platt en Stefan Sahm, de regerende kampioenen, volgden ons op de hielen.
De laatste rit stopten we onze rugzak vol fietsonderdelen: een gebroken ketting zou het einde betekenen. Het was zo’n speciale zege dat we beloofden om ooit opnieuw samen de Cape Epic te rijden. Jakob is intussen 39, ik 48. Het kan nog, maar het zou véél pijn doen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
