Veldrijder Roland Liboton belandde in de massagekamer van zijn grootste concurrent.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun strafste sportherinnering.
Het gebeurde een paar uur voor het wereldkampioenschap van 1980. Ik was amper 22 en reed in het Zwitserse Wetzikon mijn eerste WK bij de profs. De verwachtingen waren hooggespannen. Ik was dat seizoen doorgebroken en werd naar voren geschoven als kopman bij de Belgen. In die tijd ging het er in de coulissen niet zo professioneel aan toe als nu. Ik zocht een plek om mij om te kleden en belandde per ongeluk in de massageruimte van de Zwitsers. De grote Zwitserse kampioen Albert Zweifel kafferde mij uit. ‘Raus mit dir!’ riep hij. Hij deed alsof ik een onbelangrijk boertje was dat niets te zoeken had op het WK. Zweifels scheldtirade raakte me en dat was natuurlijk zijn bedoeling. Maar hoe langer ik nadacht, hoe nijdiger ik werd. Als hij mij wilde pesten, dan had hij het verkeerde slachtoffer gekozen. Ik wilde hem een pandoering geven die hem nog lang zou heugen.
Ik zat al twee weken op hotel in Wetzikon en kende iedere meter van het parcours. De avond tevoren was het gaan sneeuwen, en de omloop lag er bijzonder slecht bij. In de sneeuw rijden was mijn specialiteit niet, maar toch zag ik er een kans in. Er zat een zeer gevaarlijke afdaling in het parcours. Het kon niet anders of iemand zou daar in de fout gaan. Dat zou een ideale gelegenheid zijn om te demarreren. In de voorlaatste ronde reed ik voorop met Zweifel, Hennie Stamsnijder en Klaus-Peter Thaler, de kopmannen van Nederland en Duitsland. Zweifel struikelde in de afdaling waar ik mijn zinnen op had gezet. Gelukkig kon ik zijn fiets net ontwijken. Ik moet het toegeven: Zweifel is toen sportief geweest. Hij had mij ook bewust kunnen hinderen.
Ik demarreerde, nam honderd meter en ze zagen me niet meer terug. Dat ik de ongenaakbare Zwitsers in eigen huis op hun doos kon geven, gaf mij tonnen vertrouwen. In vijf jaar tijd werd ik vier keer wereldkampioen. Zweifel en ik hebben het nooit bijgelegd. Zijn grove woorden wringen nog altijd. Journalisten hebben er hem al naar gevraagd, maar hij herinnert er zich zogezegd niks meer van. Onzin. Na die pandoering in Wetzikon wist hij wel hoe laat het was. Ik nam mij voor: als Zweifel ergens start, zal ik hem in de vernieling rijden.
