Hij werd door VRT-koersverslaggever Michel Wuyts een ‘halve Turk’ genoemd: José De Cauwer (68) wikt en weegt in de gratis krant Deze Week de Ronde van Turkije.
‘Halve Turk, halve Turk, Michel heeft misschien wel een beetje overdreven’, aldus De Cauwer over Turkije, waar dinsdag de nationale Ronde van start ging. ‘Ik heb tot vorig jaar acht jaar lang fietsvakanties in Turkije gedaan met Bike Fun. Het zal nu de eerste winter zijn dat ik er niet meer naartoe ga. Wellicht verkas ik vanaf volgend jaar naar de Algarve. Waarom? Goh, zeker niet omwille van de woelige politieke situatie aldaar. Als ik lees dat sommige ploegleiders en renners daarom dit jaar niet aan de start van de Ronde van Turkije willen komen, vind ik dat eerder een flauw excuus. Het is daar zeker niet gevaarlijker dan hier, wel integendeel, misschien zelfs veiliger. Ik had het er gewoon een beetje gezien na acht jaar. Nood aan een nieuwe omgeving, ja. Verandering van spijs doe eten.’
En wat heb je met de Ronde van Turkije?
Tien jaar geleden maakte ik als ploegleider van Lotto-Predictor – met toen onder meer Dominique Cornu en Greg Van Avermaet in de rangen – voor het eerst van dichtbij kennis met de Ronde van Turkije. Het was de eerste editie waarbij professionele topploegen aan de start verschenen, behoorlijk avontuurlijk dus, maar dat is me ten zeerste bevallen. Qua organisatie viel er alleszins weinig op aan te merken. Zowel hun financiën als hun band met de UCI waren goed. Nu zit er een heel nieuw team achter en zou dat veel minder het geval zijn. Begin dit jaar besliste de UCI om de Ronde van Turkije niet langer in april, maar in oktober te organiseren. Mede daardoor starten slechts vier WorldTour-ploegen. Als dat aantal volgend jaar weer zo laag is, zakken ze weer een niveau lager.
Waarom wordt die Ronde zo stiefmoederlijk behandeld?
Het is een eind weg natuurlijk en de wielerkalender zit al propvol. Door de komst van de nieuwe organisatie ligt de Ronde van Turkije blijkbaar ook niet meer zo goed in de markt en zijn de internationale contacten een beetje verwaterd. Bovendien liepen intussen een aantal ex-winnaars tegen de dopinglamp waardoor ze van de erelijst geschrapt werden. De vroegere organisatoren hadden gaandeweg op alle mogelijke vlakken iets moois opgebouwd, maar die lijn is de voorbije jaren helaas niet meteen doorgetrokken. Er is nu blijkbaar ook geen of toch veel minder geld meer om WorldTour-ploegen naar ginder te lokken en dat blijkt ook overduidelijk uit de startlijst.
In februari lieten Patrick Lefevere van Quick-Step Floors en Marc Sergeant van Lotto-Soudal al weten dat ze de Ronde van Turkije dit jaar niet zouden rijden omwille van veiligheidsredenen. In hoeverre volg je hen daarin?
Goh, ik ben er sindsdien al vier of vijf keer terug geweest en ik heb me toch nooit bedreigd gevoeld of zo. De voorbije zeven à acht jaar vertoefde ik van de ongeveer vijf maanden na het koersseizoen gemiddeld drie maanden in Turkije, maar ook dan heb ik me nooit een moment onveilig gevoeld. En dat was in de regio waar de koers passeert: Antalya, Alanya, Bodrum, Izmir, Istanbul, enzovoort. Allemaal toeristische trekpleisters, maar het is ook logisch dat de organisatie net die in de kijker wil zetten.
‘Eigenlijk is Turkije een fantastisch land om koersen te organiseren. De wegen worden alsmaar beter – vroeger was de weginfrastructuur wel vaak letterlijk en figuurlijk een struikelblok – en het klimaat is ook niet mis. Het lijkt me eerder een excuus van Lefevere en Sergeant om er niet aan de start te moeten verschijnen.
Wat vind je in dat verband trouwens van het feit dat de Giro volgend jaar in Israël begint?
Israël buiten beschouwing gelaten, vind ik dergelijke kunstgrepen in de koers hoegenaamd niet nodig. Het is wellicht een kwestie van geld en sensatie zoeken. Nagenoeg de hele wielerwereld schreeuwt om de Ronde van Spanje en Italië korter te maken, terwijl zo’n verre startplaats er net voor zorgt dat de Giro nog een dag langer zal duren. Veel ploegen zullen ook dubbel zoveel personeel en materiaal moeten inzetten door die verre verplaatsing, want anders raakt alles en iedereen nooit op tijd weer in Italië. Dat is toch bijna niet meer te doen? Als dat voortaan de maatstaf voor iedere grote ronde wordt…
‘Vijf jaar geleden ging de Giro van start in het Deense Herning. Na drie dagen verkaste het hele circus weer naar Italië, maar veel ploegen moesten toen al twee bussen inzetten omdat zo’n verhuizing nooit lukt op één rustdag. Organisatorisch valt dat nauwelijks te regelen. Tussen de voorlaatste en laatste rit van de Ronde van Spanje zat dit jaar 800 kilometer verschil. De renners nemen het vliegtuig, maar al de rest moet ook ter plekke geraken. Als je dan met vrachtwagens of bussen zit die maar 90 per uur mogen rijden, kom je in de problemen met de rij- en rusttijden van de chauffeurs, waardoor er extra personeel ingezet moet worden.
‘Dat soort zaken zijn allemaal mooi op papier – starten in Israël en arriveren in Rome, symbolischer kan haast niet – maar in de praktijk…
Een tijdje geleden vierde je je 68ste verjaardag, voor je het weet staat er plots een zeven voor. Hoe hard schrikt dat je af?
O, totaal niet. Ik voel mij – ik zal niet zeggen drie maal zeven, want dat zou een beetje belachelijk zijn natuurlijk – goed. Ik ben fysiek in orde, dus waarom zou ik daarmee inzitten? En of ik al aan mijn pensioen denk? Ik ben met pensioen, hé, maar ik ben een zelfstandige, dus dat is geen enkel probleem voor mij. Zolang ze mij kunnen gebruiken, zal ik blijven doen wat ik doe.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier