Geen renner die in moderne wielertijden zo schitterde in het Belgische kampioenenshirt als Wout van Aert. Helaas voor de Kempenaar sloeg de vloek van de tricolore trui ook bij hem toe. Een overzicht van voor- en tegenspoed.
Nadat hij twee dagen op rij geen trainingsrit op Strava had gepost, ging bij Wout van Aert-volgers een alarmbelletje rinkelen: is er iets aan de hand?
Ja, want de volgende dag werd het vermoeden bevestigd: met de knie tegen zijn stuur gestoten, noodgedwongen rust en géén deelname aan het BK in Middelkerke, om zijn Tourdeelname niet in gevaar te brengen.
Tot grote spijt van de Kempenaar die zijn zinnen had gezet op een verlenging van zijn Belgische titel – als eerste renner die daar in zou slagen sinds Tom Steels in 1997/98 – én op de verlenging van zijn fameuze ‘Noordzeereeks’.
De vijf BK’s die Van Aert immers al aan de Belgische kust had gereden, had hij állemaal gewonnen: drie in het veld (in 2017, 2018 en 2022 in Oostende, Koksijde en Middelkerke) en twee in het tijdrijden (in 2019 en 2020, in Middelkerke en Koksijde).
Een kniestoot stak daar echter een stokje voor, waardoor Van Aert pas de tweede titelverdediger in de 21e eeuw wordt die forfait moet geven voor het volgende BK op de weg.
Die andere pechvogel: Tom Boonen die in 2010 na zware valpartijen in de Rondes van Californië en Zwitserland het BK, de Tour en het WK miste.
Hopelijk voor Van Aert blijft hij daarvan gespaard, nadat hij eerder al moest afzeggen voor zijn grootste doel van het voorjaar: de Ronde van Vlaanderen, wegens een coronabesmetting.
Behekste truien
Zo kreeg de Lillenaar alsnog te maken met de fameuze vloek van de tricolore trui. Zoals die in het verleden vaak ook rustte op de regenboogtrui, waardoor regerende wereldkampioenen geen deuk in een pakje boter reden.
Getroffen immers door een combinatie van ziektes, valpartijen, materiaalpech, verhoogde druk of conditionele achterstand wegens te veel huldigingen in de winter.
Hetzelfde gold/geldt dus ook voor de nationale driekleur. Met vaak dramatische gevallen. Zo overleden zeven ex-nationale kampioenen vroegtijdig op een tragische manier, vaak renners voor wie de Belgische titel hét hoogtepunt uit hun carrière was. Met als bekendste voorbeeld Paul Haghedooren, de Belgische kampioen van 1985 die later zou overlijden aan een hartaderbreuk.
De val van Nelissen
Anderen raakten in het jaar waarin ze de Belgische trui droegen verwikkeld in dopingaffaires. Herinner u ‘de Peer’ van Michel Pollentier en de Synachten-zaak van Ludo Dierckxsens in de Tour van 1999. Die wonnen wel nog een rit, voor vele andere nationale kampioenen was de Tour een calvarie, als ze al aan de start verschenen.
Ook zware valpartijen waren soms het lot van nationale kampioenen. Met als zwaarst getroffene Wilfried Nelissen, die in 1995 in Gent-Wevelgem tegen een houten paaltje knalde en een verbrijzelde knieschijf plus een dubbele open kuit- en dijbeenbreuk opliep. Fin de carrière voor de amper 28-jarige Limburger.
Er zijn zo tal van andere voorbeelden van slachtoffers van de vloek, die we eerdere in deze tekst uitgebreid hebben besproken.
Strafste campagne in vele jaren
Opvallend echter: de tricolore trui die Wout van Aert ook voorspoed heeft gebracht: een historische drieklapper in de Tour, vier ritten en een eindoverwinning in de Tour of Great Britain, en in het afgelopen voorseizoen tijdritzeges in Parijs-Nice en het Criterium du Dauphiné, triomfen in de Omloop Het Nieuwsblad en de E3 Harelbeke, en een zeldzame combinatie podiumplaatsen in Parijs-Roubaix (tweede) en Luik-Bastenaken-Luik (derde).
Plus ook zilver op het WK tijdrijden in eigen land vorig jaar – al was de Jumbo-Vismarenner daar niet blij mee.
Niettemin zette geen enkele regerende Belgische kampioen in moderne wielertijden (21e eeuw) zulke resultaten neer verspreid over het najaar én voorjaar (en dan mogen we de negen veldritzeges die hij als… nationaal kampioen behaalde niet vergeten).
Philippe Gilbert won in het voorseizoen van 2019 wel de Driedaagse De Panne, de Ronde van Vlaanderen en de Amstel Gold Race, maar kwam in het najaar van 2018, volgend op zijn Belgische titel in Lacs de l’Eau d’Heure, niet verder dan ereplaatsen.
In zijn wonderseizoen 2011 net het omgekeerde: in de tricolore trui pakte de Waal een ritzege en het geel in de Tour op Mont des Alouettes, en plakte hij daar nog zeges in de Clásica San Sebastián, de GP Québec, de GP de Wallonie, een rit in de EnecoTour en het BK tijdrijden aan vast – Gilbert was ook de laatste die de dubbel BK weg/tijdrijden realiseerde.
In het voorjaar van 2012 was hij echter nog een schim van zichzelf, in zijn eerste maanden bij BMC: geen enkele zege, overal weggereden. De vloek van de tricolore trui sloeg alsnog toe.
Andere zeldzame uitschieters
Verder kwam alleen Stijn Devolder in 2007/08 in de buurt van Wout van Aerts campagne: met winst in de Ronde van Oostenrijk en een dag in de leiderstrui van de Vuelta, plus zeges in het daaropvolgende voorjaar in de Ronde van Algarve, de Ronde van Vlaanderen en de Ronde van België.
Uitschieters voor de eeuwwisseling waren al even uitzonderlijk: Tom Steels veroverde in 1998 wel vier etappezeges in de Tour, en won in het voorseizoen van 1999 verschillende ritten in kleine rondes, plus Gent-Wevelgem.
Johan Museeuw werd in 1996, enkele maanden na zijn Belgische titel, zelfs wereldkampioen in Lugano, maar kreeg in het voorjaar van 1997, ondanks winst in Kuurne-Brussel-Kuurne, de Driedaagse De Panne en de Vierdaagse van Duinkerke, in de klassiekers te maken met een overdosis pech – de vloek van de tricolore én de regenboogtrui.
In 1993 won de West-Vlaming ook Dwars door België en de Ronde van Vlaanderen in het nationale shirt, na verschillende ereplaatsen in de voorgaande Tour. Maar dus ook geen volledige campagne die de vergelijking met die van Wout van Aert in 2021/22 kan weerstaan.
De tricolore campagne van Vanderaerden
Voor de laatste renner die over een heel jaar qua kwantiteit en kwaliteit gelijkaardige resultaten neerzette als de Kempenaar moet je terugkeren naar Eric Vanderaerden in 1984/85.
Die won als Belgisch kampioen twee Touretappes en Parijs-Brussel, en in het daaropvolgende voorseizoen twee ritten in Ronde van Middellandse Zee en de Driedaagse De Panne, een etappe in Tirreno-Adriatico en in de Ronde van Zwitserland, de Ronde van Limburg, Gent-Wevelgem plus de legendarische editie van de Ronde van Vlaanderen.
Wout van Aert had de voorbije maanden en zondag in Middelkerke dus nog straffer kunnen doen, tot het coronavirus en een ongelukkige kniestoot hem noodgedwongen thuis hielden.
Of hoe de tricolore trui ook voor hem een beetje vervloekt was.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
