In 2013 werd Sven Nys onverwacht voor de tweede keer wereldkampioen. In de VS, waar ook zondag om de regenboogtrui wordt gestreden. Een titel die de Balenaar mede behaalde door wat hij in het begin van zijn carrière miste: de kracht om zijn tegenstanders zélf mentaal te breken.
Het is een opmerkelijke statistiek: zes keer won Sven Nys de zondag voor het WK veldrijden de laatste cross, slechts éénmaal veroverde hij de week erna ook de wereldtitel: in 2005 in Sankt-Wendel. Vijf andere keren (in 1999, 2000, 2003, 2007 en 2009) liep het fout.
Zoals ook in andere jaren, toen de Kannibaal het seizoen domineerde. Onder meer omdat de Balenaar mentaal kraakte nog voor het WK begon, onder de druk van de psychologische spelletjes die landgenoten (met name Mario De Clercq) of buitenlanders speelden.
Helemaal anders was dat in 2013, toen Nys als outsider richting het WK in het Amerikaanse Louisville trok, een jaar nadat hij na het voor hem ontgoochelende WK in Koksijde had verklaard dat hij nooit meer aan een regenboogstrijd zou deelnemen.
Het seizoen erop domineerde de 36-jarige Vlaams-Brabander echter weer als vanouds: tussen 1 november en 9 december won hij acht crossen. En ook in de eindejaarsperiode triomfeerde hij, in Heusden-Zolder en Bredene.
Maar plots kreeg Nys’ suprematie een flinke knauw: hij moest met een griep en 39 graden koorts afhaken voor de nieuwjaarscross in zijn thuisgemeente Baal. In de daaropvolgende Wereldbekercross in Rome eindigde hij pas als 20e. En ook de weken erna zat er geen zege meer in: wel een tweede plaats op het BK in Mol, na Klaas Vantornout, daarna nog eens zevende in Zonnebeke en vierde in de ijzige cross in Hoogerheide.
Brommertraining
Dan al leefde Nys toe naar het WK. Door de gedwongen rust frisser dan ooit. En zonder druk. Niets moest en alles mocht. Met een vrije geest vloog hij zo naar de States. Daar nam de Balenaar de week voor het WK voor het eerst zélf op mentaal vlak de bovenhand op zijn concurrenten.
Jan Verstraeten, ex-crosser en zijn toenmalige ploegleider, doet het verhaal: ‘Zelden was Sven zo zelfverzekerd. Ik zal nooit die training op woensdag vergeten: bij diepvriestemperaturen uren aan een stuk – ik op de brommer, hij erachter met de fiets. Normaal zou Sven de WK-omloop niet verkennen, maar plots wilde hij toch één rondje rijden. En hoe: op een hindernis waar alle profs en beloften moesten afstappen, knalde hij bij zijn eerste poging gezwind naar boven. Monden vielen wijd open. Een mentale mokerslag, ook omdat Sven direct erna het parcours verliet. We keken naar elkaar en knikten: perfect! (lacht)
‘Een dag later was Sven samen met Niels Albert te gast in een lokale fietsenwinkel van Colnago, het merk waar ze toen beiden mee reden. Ook aanwezig: een pak Amerikaanse crossfans die Sven half verafgoodden, als het icoon van het veldrijden. Ideaal om hen, en ook de media, achter mij te krijgen, wist Sven. In perfect Engels beloofde hij dat hij bij winst zijn Belgische nationale shirt aan de winkeleigenaar zou overhandigen. Al die Amerikanen werden zot!
‘Niels Albert? Die zat erbij en keek ernaar. Hij wilde liever in het hotel blijven, zich in alle rust voorbereiden. Toen hem gevraagd werd of hij nog iets had toe te voegen, zei Niels sip: ‘Euh nee, het is goed zo. Alles is al gezegd.’ Meteen gaf hij de microfoon terug, beseffend dat hij op weinig aanmoedigingen van de Amerikanen zou kunnen rekenen.
‘Niels voelde zich duidelijk niet goed in zijn vel, terwijl Sven na die avond een extra boost kreeg. Hij kon zo heel ontspannen naar het WK toeleven, hoewel veel mensen uit zijn vaste entourage in België waren gebleven. In plaats van zich af te zonderen beleefde Sven met Bart Wellens, Rob Peeters en Bart Aernouts zelfs een fantastische week, inclusief een bezoek aan een basketbalmatch’, vertelt Verstraeten.
Overstromingen
‘Ook toen het WK een dag vervroegd werd omdat de Ohio-rivier langs de omloop op zondag uit haar oevers dreigde te treden, had dat op hem geen negatieve impact. Voor een controlefreak als hij nochtans niet vanzelfsprekend, maar ook daar haalde Sven een mentaal voordeel uit, omdat hij wist dat anderen wél uit hun evenwicht zouden raken.
‘Bovendien zou het veel zwaardere modderparcours hem perfect liggen. Toen Bart Aernouts, Bart Wellens en zelfs Mario De Clercq, in het verleden zijn boeman, hem voor de start een hart onder de riem staken, kreeg Sven helemaal vleugels. Hij wist al vooraf: ik win vandaag. En niemand anders.
‘Dat bleek ook tijdens de race, toen Sven – niet toevallig fel aangemoedigd door de Amerikaanse fans – naar de wereldtitel reed. Door Klaas Vantornout in de slotronde af te schudden, mede omdat Klaas aan een paaltje bleef haken, onder druk gezet door Sven. Die zo zijn misschien wel allermooiste zege behaald.
‘Ondanks – en dat weten er weinigen – een zo goed als platte band in de laatste honderden meters. Maar zelfs dát heeft hem niet van zijn stuk gebracht.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
