De kans wordt steeds groter dat Remco Evenepoel de Vuelta wint. Als hem dat lukt, dan heeft hij dat niet alleen aan zijn buitengewone fysieke capaciteiten te danken, maar ook aan de manier waarop hij als leider/lijder zichzelf én zijn ploegmaats naar (letterlijk en figuurlijk) grotere hoogtes stuwt.
Toen Remco Evenepoel zaterdag op de Sierra de la Pandera, na de aanval van Primoz Roglic, over een afstand van amper 1,1 km 42 seconden verloor, leek de Vuelta even helemaal te kantelen. De Quick-Steprenner, met kinesiotape op de hamstrings en dikke bandage op de rechterdij, beschikte twee dagen na zijn val immers niet over de power die hij de twee weken ervoor had tentoongespreid – al had hij dat in zijn commentaren vooraf wijselijk verzwegen.
Het was een moment waarop een renner van nog altijd pas 22 jaar had kunnen instorten. Evenzeer door het fysieke leed als door de mentale druk, in zijn negende dag als klassementsleider.
Het tegendeel bleek waar: in de resterende drie kilometer panikeerde Evenepoel niet en gaf hij nog slechts zes seconden prijs op Roglic. Schade beperkt tot 48 tellen (plus vier bonusseconden). Rode trui gered, met zelfs nog een ruime marge.
Ook nadien bleef de Schepdaalnaar opvallend zen in zijn interviews, beseffend dat zijn mindere/slechte dag grotendeels het gevolg was van zijn val en de naweeën ervan.
‘Niets kan mij breken’-blik
Weliswaar in de wetenschap dat de allerzwaarste test nog moest komen, de volgende dag, richting een hoogte van 2512 meter, op de Sierra Nevada. Met het besef dat Primoz Roglic en zijn Jumbo-Vismateam, met herwonnen moed, hem op die slotklim nog meer onder druk zouden zetten, al van in de eerste vier, vijf steile kilometers.
Wat ook gebeurde. Weliswaar zeer onhandig, omdat Sam Oomen veel te hard versnelde, waardoor hij ploegmaat Rohan Dennis de adem afsneed en ook Roglic niet profiteerde van de ‘drafting’.
Toen Oomen op zijn beurt wegviel, Chris Harper overnam en daarna de Sloveen zelf, bleef Evenepoel echter vastgekleefd aan Roglic’ wiel. Waarna hij zelf aan de leiding ging rijden, op 17,5 km van de top. En even achteromkeek, met een stalen ‘niets kan mij breken’-blik. Precies zoals hij al eerder had gedaan op de Pico de Jano, op de Colláu Fancuaya en op Les Praeres de Nava.
Deze keer was dat voldoende om de aanvalslust bij Roglic te ontnemen. Daarna legde hij ook zelf een constant tempo op. Even later werd hij geholpen door ploegmaat Louis Vervaeke, die vanuit de vlucht van de dag een cruciale kopbeurt kon doen op de minder steile stukken.
De kwetsbare Evenepoel van op de Sierra de la Pandera was niet meer. Weliswaar ook niet de dominante leider van een week ervoor, zoals bleek toen Enric Mas wegreed en de Schepdaalnaar bleef zitten. Mede door het besef dat hij op de Spanjaard een grotere marge in het klassement had dan op Roglic.
Dat die in Evenepoels groep bleef, was ook een teken dat de Sloveen niet over de benen van de dag ervoor beschikte, zich kilometers vastklampend aan het wiel van de Belg.
In de slotkilometer versnelde de Jumbo-Vismarenner nog, waardoor hij vijftien seconden goedmaakte op Evenepoel. Weer, en nog meer dan op de Sierra de la Pandera, had die echter de schade beperkt.
Als een ervaren klassementsrenner, die vooral in zijn hoofd nooit kraakte. En die de kunst van het lijden op zaterdag, en de kunst van het leiden op zondag bijna perfect had uitgevoerd. Terwijl hij in het verleden, zo gaf Evenepoel zelf ook toe, op zulke dagen wel zou zijn geblokkeerd door een mentale kortsluiting. Bovenop de Sierra Nevada was hij echter trots: ‘Ik heb het mentale spel gewonnen.’
Dat leerproces wordt bepalend voor de rest van zijn carrière, en zijn toekomst in grote rondes. De wetenschap dat hij kalm kan blijven. Na opgaves van twee ploegmaats (Pieter Serry en Julian Alaphilippe). Na een val. Na een minder moment op een slotklim. Onder de permanente dreiging van een coronabesmetting. Onder de druk van zijn eigen droom, en die van een wielernatie die smacht naar een Belgische zege in een grote ronde.
Perfecte communicatie
Niet te vergeten ook: hoe Evenepoel in deze Vuelta, en al het hele jaar, verbaal nagenoeg voorbeeldig communiceert naar de buitenwereld. Dat was in het verleden ook weleens anders. Maar ook die kunst beheerst hij intussen perfect.
Net als die als leider van The Wolfpack. Er gaat geen interview voorbij waarop hij zijn teamgenoten nadrukkelijk en heel oprecht bedankt. Evenepoel verontschuldigde zich donderdag zelfs via zijn oortje bij zijn ploegmaats voor zijn val.
Positief leiderschap dat hij ook intern toont, waardoor zijn roedel wolven voor hem door het vuur gaat. Veelbetekenend was bijvoorbeeld de reactie van Ilan Van Wilder zaterdag, op de Instagrampost van Evenepoel over zijn ‘tough day at the office’ op de Sierra de la Pandera.
‘Let’s go boy. We are all there for you’, antwoordde Van Wilder. Nota bene een ook pas 22-jarige renner, die al van bij de junioren in de schaduw staat van zijn streekgenoot, ondanks zijn eigen onmiskenbare grote talent.
Dat stelt hij nu in dienst van zijn kopman. Zoals Louis Vervaeke, ook ooit aangekondigd als de nieuwe Belgische rondehoop, zichzelf helemaal terugvindt in het werk dat hij voor Evenepoel kan opknappen. Ook zijn reactie, na de rit van zondag, was veelzeggend: ‘Het was mooi om Remco met zijn killersblik in de ogen te zien afkomen met Mas en Roglic in zijn wiel. Kippenvel toen Remco op de Sierra Nevada in mijn wiel zat. Je hebt dan zo veel energie om voor de leider de slotklim volle bak omhoog te rijden.’
Meester van zijn lot
Die overgave van zijn ploegmaats en eigen mentale rust, is het resultaat van een proces waar Evenepoel al in de winter na zijn val in Lombardije mee begon, toen hij boeken over psychologie las, op aanraden van teampsycholoog Michaël Verschaeve.
Onder meer ‘Master your Mindset’, van de Nederlandse Pool Michael Pilarczyk. Over de kracht van juiste of verkeerde gedachten, en hoe je die gedachtepatronen kunt doorbreken door je mindset te herprogrammeren. Waardoor je ook op mindere momenten, zelfs van chaos, kapitein blijft van je ziel. En zo ook meester van je lot, zoals William Ernest Henley in 1875 schreef in zijn beroemde gedicht ‘Invictus’ – Latijns voor onoverwinnelijk.
Of Evenepoel dat ook de komende zes dagen zal blijven, tot in Madrid, is nog af te wachten. Maar een zege heeft hij al behaald: op zijn mindset. En op alle sceptici die dachten dat hij dat nooit zou leren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
