Hoe Philippe Gilbert en Mark Cavendish stukjes wielergeschiedenis blijven schrijven

‘Comme au bon vieux temps’ titelde L’Equipe na de sprintzege van Mark Cavendish in de Giro. De goede oude tijd die ook Philippe Gilbert nog eens beleefde, met rit- en eindwinst in de Vierdaagse van Duinkerke. Of hoe beiden Vadertje Tijd blijven uitdagen, inclusief twee straffe records.

Tour de France 2011, rit vijf naar Cap Fréhel. Hoewel André Greipel de aangewezen sprinter is bij Omega Pharma-Lotto, gaat Philippe Gilbert in de sprint licht bergop voluit zijn eigen kans. De Belgische kampioen strandt echter op een tweede plaats, waarna Greipel hem een egoïst noemt.

Ploegleider Marc Sergeant moet de bom ontmijnen, in de ploegbus. Gilbert excuseert er zich omdat hij de afgesproken tactiek niet heeft gevolgd. Simpelweg omdat zijn eergierigheid als volbloedwinnaar was bovengedreven, vier dagen nadat hij de eerste etappe op Mont des Alouettes had gewonnen en het geel had aangetrokken – zijn zoveelste succes in zijn fameuze wonderseizoen van 2011.

De man die Gilbert, toen 29 jaar, versloeg in Cap Fréhel, met een ultieme remonte in de slotmeters? Mark Cavendish, de eerste van zijn vijf ritzeges in de Tour dat jaar. Een seizoen dat de 26-jarige Manx Express met een nog grotere knal zal afsluiten: de regenboogtrui op het WK in Kopenhagen.

Up and downs

Phil en Cav, alle twee waren ze toen op de absolute piek van hun carrière. Al zal die ene rit in de Tour naar Cap Fréhel de enige keer blijven waarin ze als eerste en tweede eindigden in een UCI-race. Logisch, gezien hun verschillende kwaliteiten als puncher-klassieke renner / sprinter.

Beiden zullen na dat seizoen nog vele hoogtepunten beleven, maar ook dieptepunten: Cavendish zal tussen 2017 en 2020, tussen zijn 32^e en 35^e, nog amper twee koersen winnen, gekweld door onder meer het Epstein-Barrvirus en een depressie.

De zegedroogte slaat bij Gilbert later toe: in 2020 en 2021, en ook in het voorseizoen van 2022, op zijn beurt geteisterd door een barstje in de knieschijf (na een val in de Tour van 2020), corona en andere ziektes. En, zo wordt aangehaald, door Vadertje Tijd. De Waal is tenslotte al 38/39 jaar – niet iedereen drinkt van hetzelfde levenselixir als Alejandro Valverde.

Cavendish nog beter dan Petacchi

Beiden worden telkens als ‘washed’ afgeschreven. Maar beiden blinken de tand des tijds toch weer op, tegen alle verwachtingen in. Comme au bon vieux temps.

Cavendish door vorig jaar in de Tour vier ritzeges te behalen, vol zijn kans grijpend bij Deceuninck-Quick-Step. Om daar dit seizoen nog vier overwinningen bij te voegen. Inclusief een eerste etappesucces in de Giro, negen jaar na zijn laatste ritwinst in de Ronde van Italië en veertien jaar na zijn allereerste, in 2008, toen ook zijn eerste overwinning in een grote ronde.

En dat vlak voor hij op 21 mei 2022 zijn 37^e verjaardag viert. Waardoor de Brit de eerste renner in de geschiedenis werd die na zijn 36^e in vijf massasprinten in een grote ronde de snelste is, een meer dan Alessandro Petacchi (4 stuks) en Erik Zabel (3 stuks).

De kans is groot dat Cavendish daar nog minstens één bij zal doen in deze Giro, aangezien hij over de beste sprinttrein beschikt (Michael Morkov!), én over dezelfde benen als in de Tour vorig jaar. Je wint niet per toeval na 320 meter op kop te sprinten, met 72 km per uur.

Niet toevallig ook op dezelfde manier voorbereid, met zijn Griekse trainer Vasilis Anastopoulos in Griekenland: lange duurtrainingen gekoppeld aan specifieke sprintsessies op de piste – Anastopoulos is dan ook een ex-pistier.

Voor Cavendish is dat altijd een succesrecept geweest. Ook nu hij bijna 37 is. Maar concludeerde hij droog na de finish aan het Hongaarse Balatonmeer: ‘I’m old, but it’s still me.’ Omdat vooral het killersinstinct en de stielliefde er nog steeds is: ‘Ik hou van koersen en zal altijd van koersen houden’ – de sleutel tot élk succes.

Het zal moeten blijken of hij daarmee ook ploegbaas Patrick Lefevere kan overtuigen om hem mee te nemen naar de Tour, als sidekick van Fabio Jakobsen. Het lijkt sportief onwerkbaar, maar de publicitaire waarde – om alleen recordhouder qua aantal ritten te worden, ééntje meer dan Eddy Merckx – zou bijzonder groot zijn.

De drive van Gilbert

1400 kilometer oostelijker werd zondag aan Philippe Gilbert dezelfde vraag gesteld: ‘Wat met de Tour?’ Geen mens die dat nog maar een maand geleden aan hem had durven te vragen, toen hij in de voorjaarsklassiekers er niet aan te pas kwam, naar eigen zeggen de naweeën ondervindend van een resem ziektes.

Nogmaals werd op zijn dikbetaald, driejarig contract bij Lotto-Soudal gewezen, in een vlaag van verstandsverbijstering door teammanager John Lelangue in 2020 aangeboden. Gilbert nam dat met graagte aan, geen renner die dat ook geweigerd zou hebben.

Toch leek de Waal aan het jaar/de jaren te veel bezig, tot in de Vierdaagse van Duinkerke zijn verbetenheid, zijn drive en winnaarsmentaliteit weer bovendreef. Met ritwinst op Mont-Saint-Éloi, zoals in de goede oude tijd: een sprint bergop. Zeventien jaar na zijn eerste etappe-overwinning in de Franse rittenkoers (2005), en de basis voor zijn eindzege in de Vierdaagse drie dagen later.