Al twee jaar klopte ze aan de deur van de absolute wereldtop, op de Piazza del Campo van Siena, het mooiste aankomstdecor in het wielrennen, beukte Lotte Kopecky afgelopen zaterdag de poort definitief open. Een even belangrijke zege voor haar als voor de toekomst van het Belgische vrouwenwielrennen.
Even nadat Lotte Kopecky over de finishlijn op de Piazza del Campo is gereden, schudt ze met het hoofd, waarna ze zich met bijna handen naar het hoofd grijpt. Om vervolgens uit te bollen en tegen de dranghekken te gaan uit hijgen, met de ogen toe. Denkend: is dit echt? Of zoals ze later op Instagram zal posten: ‘Pinch me’, knijp me in de armen – in de hoop dat haar zege effectief geen droom is.
Hoe anders was het vorig jaar, toen Kopecky in de Strade Bianche ook op weg leek naar een topnotering, maar een leegloper op de laatste sterrato-strook haar kansen verknalde. Toen ze enorm ontgoocheld zei dat ze zo graag had willen weten op welke plaats ze geëindigd zou zijn. Maar strijdvaardig verklaarde: ‘Volgend jaar kom ik terug!’
Of ze dan al had kunnen winnen in Siena, zullen we nooit weten. Misschien niet, want het hele voorjaar van 2021 lukt haar dat ‘slechts’ één keer, in Le Samyn. Voor de rest een rist ereplaatsen: vierde in de Omloop Het Nieuwsblad, Nokere Koerse en Brugge-De Panne, tweede in Gent-Wevelgem, dertiende in de Ronde van Vlaanderen – in haar droomkoers weer geteisterd door materiaalpech (kettingproblemen).
Ondankbare vierde plaats
De conclusie na het voorseizoen luidt wel dat ze weer een stapje dichter bij de wereldtop is gekomen. Wat ze in de daaropvolgende maanden ook bewijst met een ritzege in de Thüringen Ladies Tour en een tweede stek eindklassement, eindwinst in de Belgium Tour, en passant twee Belgische titels op de weg en de tijdrit, én vooral: een vierde plaats in de olympische wegrit in Tokio. Het beste resultaat ooit voor een Belgische vrouw.
En toch is Kopecky opnieuw bijzonder ontgoocheld, tot tranen toe bewogen. Ze had de benen voor een medaille, maar had te laat gereageerd op een uitval van Elisa Longo Borghini. ‘De vierde plaats… Alweer, zo ondankbaar’, snikt de Oost-Vlaamse.
Het verdriet wordt nog groter wanneer ze haar medaillekansen op de piste ook niet kan verdedigen. Weer door pech: valpartijen in de ploegkoers én het omnium, inclusief een gebarsten rib en een gekneusde heup. ‘Kopechy’ luidt het in de kranten.
Nieuwe motivatie
Nadien richt de Asseneedse zich op haar volgende grote doelen: het WK in eigen land en Parijs-Roubaix, het moreel opgekrikt met een ritzege in de Vuelta. Maar weer wordt het een ontgoocheling: ‘pas’ zestiende in Leuven, naar eigen zeggen door slechte positionering op de laatste hellingen, en de week erna, in de eerste Parijs-Roubaix voor vrouwen, achteruitgeslagen door een val en materiaalpech.
Toch vindt Kopecky de motivatie om eind oktober op het piste-WK nog eens alles uit haar vermoeide lijf te knijpen. Die weerbaarheid levert haar de regenboogtrui in de puntenkoers op, als eerste Belgische vrouw ooit. ‘Dit maakt véél goed’, blikt ze opgelucht terug op haar up and down-jaar.
Maar ze kijkt ook al vooruit: naar vakantie, en naar een nieuwe ploeg in 2022: SD Worx. Niet toevallig het Quick-Step van het vrouwenwielrennen genoemd, vanwege dezelfde collectieve sterkte, dezelfde ‘Samen Winnen’-mentaliteit, dezelfde hechte team chemistry, én een topomkadering.
De ideale habitat voor Kopecky om zich verder te ontwikkelen. Gezien het gedeelde kopvrouwschap bij SD Worx zou niet alle druk meer op haar schouders terechtkomen. En zou ze zichzélf niet meer té veel druk opleggen, iets wat vorig jaar soms nog een probleem was. ‘Daar ben ik vanaf gestapt, dat helpt toch niet’, aldus Kopecky. Voortaan zou ze geduldig de kansen afwachten die ze, door de sterkte van haar ploeg, sowieso zou krijgen.
Geen pure sprintster
Zeker nu ze ook fysiek helemaal tot volle wasdom is gekomen, op haar 26e. Als renster die veel meer inhoud heeft dan een pure sprintster/pistier, een etiket dat nog altijd ten onrechte op haar wordt gekleefd.
Een analyse die ook Jolien D’hoore maakte in de Wielergids van Sport/Voetbalmagazine begin dit jaar: ‘Lotte kan alle klassiekers winnen, behalve de Waalse Pijl. Ze is eigenlijk hetzelfde type als Wout van Aert, twee multitalenten van wie je je kan afvragen of ze wel limieten hebben.’
Beiden werden dan ook niet toevallig tweede en vierde op de Spelen, op een parcours dat vooraf voor hen als te zwaar werd bestempeld. Toch was dat voor de Oost-Vlaamse al lang geen verrassing meer, al sinds ze het jaar ervoor in de Giro de heuvelrit naar Maddaloni had gewonnen en ook in andere etappes bergop lang standhield.
Ook Kieran De Fauw, de vriend/trainer van Kopecky, weet al veel langer dat het plafond van Kopecky de absolute wereldtop is. En dat 2022 weleens het jaar zou worden waarin ze die laatste stap zou zetten. Mede door de aanpassingen in haar trainingsregime: minder krachttraining, waardoor ze een kilo verloor (66 i.p.v. 67 kilo), twee lange stages met de ploeg in Spanje tijdens de winter, geen specifieke pistetrainingen meer.
Kopecky trapt zo haar beste waardes ooit, vooral bergop. De Fauw was dan ook overtuigd dat ze in de Strade Bianche heel dicht bij de zege zou eindigen. Bij winst van zijn vriendin had hij zich zelfs een tegenprestatie opgelegd: drie uur met de fiets rijden, iets wat door zijn drukke bezigheden als trainer er zelden van komt.
Zaterdagnamiddag mocht hij zijn fiets effectief van stal halen. Want voor het eerst paste de puzzel perfect, op alle vlakken. Fysiek was Kopecky als enige in staat om Annemiek van Vleuten te volgen op de laatste sterrato-strook én op de Via Santa Caterina in Siena. Op zich al straf gezien de dominantie waarmee de Nederlandse de Omloop had gewonnen, ook al klaagde ze na de Strade Bianche over maagproblemen.
Tactisch maakte Kopecky ook perfect gebruik van het ploegenspel bij SD Worx om Van Vleuten af te matten. En mentaal was ze lucide genoeg om haar stuurvaardigheid als pistier in de laatste bochten richting de finish uit te spelen, en de Nederlandse naar buiten te drijven. Instinctief en onverzettelijk, als een winnares pur sang.
Prestigezege
De eerste ‘pinch me’-emoties na de aankomst waren dan ook veelzeggend. Net als de grote, oprechte vreugde bij haar teamgenotes Ashleigh Moolman, Demi Vollering en Chantal van den Broek-Blaak. Bij ook kersvers ploegleidster Anna van der Breggen die Kopecky in haar oortje vakkundig had gegidst en gemotiveerd om zich vast te bijten in het achterwiel van de zeven kilo lichtere Van Vleuten. Niet te onderschatten, hoezeer zoiets helpt voor het gemoed als een van de beste rensters van het voorbije decennium zo in jou gelooft. SD Worx works, ook voor Kopecky.
De zege in de Strade Bianche Donne werd zo een cruciaal kantelpunt in de carrière van de Belgische kampioene. Vele toppers zullen getuigen hoe belangrijk de eerste grote overwinning voor hun mindset is geweest, als opstap naar nog meer successen.
Het lijdt weinig twijfel dat die nog zullen volgen voor Kopecky, als ze gespaard blijft van pech. Met als hoofddoel haar droomkoers: de Ronde van Vlaanderen. Een race waarvan ze het parcours eind januari al eens helemaal heeft verkend, goed voor een training van liefst 240 km – succes komt niet uit de lucht gevallen.
Winnen in Oudenaarde zou een nog dikkere mijlpaal zijn dan degene die Kopecky in de plaveien van de Piazza del Campo sloeg. En dat was al de meest prestigieuze zege van een Belgische wegrenster in de geschiedenis van het ‘moderne’ dameswielrennen.
Ja, Grace Verbeke won twaalf jaar geleden de Ronde van Vlaanderen, maar toen stond het vrouwenwielrennen nog niet op het huidige niveau.
Ja, Jolien D’hoore won in 2020 Gent-Wevelgem (voor… Kopecky), tweemaal de Madrid Challenge, de Ronde van Drenthe, drie Giro-etappes en vier ritten in de Britse Women’s Tour, maar geen zege die Kopecky’s triomf in Siena overtreft. Gezien de tegenstand (de beste renster ter wereld kloppen), de manier waarop, het sterk gestegen aanzien van de Strade Bianche, de lovende reacties ook van de buitenlandse pers.
Inspirerende rol
Het geeft de Asseneedse een nieuwe status, maar ook extra water aan het Belgische vrouwenwielrennen, waarvan vele zaadjes nog maar pas geplant of gekiemd zijn, via allerhande nieuwe opleidingstrajecten van Cycling Vlaanderen. Dat tweette zaterdag dan ook trots: ‘Fantastisch Lotte ! Onze Topsportschoolwielrennen vormt toppers’, met uitleg over de werking van de Topsportschool waar de jonge Lotte de basis voor haar carrière gelegd heeft.
Hoewel ze als bescheiden, verlegen vrouw liever in de schaduw werkt en niet tuk is op (media)aandacht, is het een rol die Kopecky meer dan ooit op zich zal moeten nemen. Iets wat ze zaterdag in Siena ook zelf al besefte: ‘Ik hoop vooral dat zeges zoals deze veel meisjes zal inspireren om de weg naar de koersfiets te vinden.’
Evenzeer voor haar persoonlijke carrière, eindelijk ontpopt als een winnares op het hoogste niveau, wordt dat dé erfenis van haar zege in de Strade Bianche. Als inspiratrice en zaaister van a Whole Lotte Love voor de koers (vrij naar Led Zeppelin) bij de Belgische Kopecky’s in spe.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
