Wat te denken na de eerste rode leiderstrui van Remco Evenepoel in de Vuelta? Mag de droom op een eindzege al omgezet worden in hoop en realiteit? Of is dat nog (veel) te vroeg? Een analyse.
Het Twitteraccount Cycling Memes postte na de etappe met aankomst op de Pico Jano een GIF. Van een scène uit de Amerikaanse serie The Office, waarin acteur Steve Carell uit zijn kantoor stormt en richting zijn collega’s schreeuwt: ‘Oh my God, it’s happening! Everybody stay calm! Stay f*cking calm!’ – terwijl hij zelf allerminst kalm oogt.
Een symbolisch beeld voor het gevoel dat veel Belgische wielerliefhebbers zal zijn overvallen toen Remco Evenepoel de rode leiderstrui pakte op Pico Jano. Zelfs de doorgaans nuchtere José De Cauwer werd dolenthousiast van hoe de Schepdaalnaar het vraagteken achter zijn klimkwaliteiten uitwiste.
En er een uitroepteken achter zette.
Al was het ook geen donderslag bij donkere hemel nadat Evenepoel zijn ploeg in aanloop naar de slotklim het tempo had laten optrekken. Er zat dus iets aan te komen op de regenachtige en mistige flanken van de Pico Jano. Een nieuwe beklimming die de Quick-Steprenner niet kende, maar wel perfect bij zijn kwaliteiten als rouleur paste: gelijkmatig en niet te steil.
Ondanks Evenepoels eerdere straffe exploten in Luik-Bastenaken-Luik, de Clásica San Sebastián en op een lange slotklim in de Ronde van Noorwegen dreef zo het ‘Oh my God’-gevoel bij wielerminnend België boven. Toen de Vlaams-Brabander op 8,6 km van de finish, op het steilste stuk, op de pedalen ging staan, zich weer in het zadel zette en daarna iedereen met een moordend tempo versmachtte, op de aanklampende Enric Mas en de eerder ontsnapte en latere ritwinnaar Jay Vine na.
Balans na die 8,6 km: Mas op één seconde, het pas 19-jarige Spaanse toptalent Juan Ayuso op 40 seconden, Primoz Roglic en co op minstens 1 minuut en 22 seconden. Dat is op een dergelijke col, waar de tijdsverschillen wegens het voordeel van de drafting meestal beperkt blijven, veel. Ter vergelijking: tussen plaats 5 (voor Roglic) en plaats 25 (voor Carapaz) was de kloof, in seconden, even groot als tussen Evenepoel en Roglic.
Verlosser
Evenepoel noemde het zelf een van zijn beste prestaties ooit op de fiets. De tot nu toe misschien wel dikste mijlpaal in zijn carrière. Omdat het zijn droom om ooit een grote ronde te winnen – het liefst alle drie, zoals hij al in zijn twee juniorenjaar verklaarde – doet omzetten in hoop.
Nog meer bij de vaderlandse wielerfans die al 44 jaar op een grote rondezege van een landgenoot wachten. Want dáárom was de hype rond Evenepoel de jongste drie jaar zo groot. Niet zozeer wegens alle indrukwekkende zeges die hij zelfs als negentienjarige al boekte, maar wegens zijn rol als de toekomstige ‘Verlosser’.
Die donderdag voor het eerst in een grote ronde zich bergop overduidelijk de beste toonde. En die nu, behalve Enric Mas, al zijn concurrenten op minstens één minuut heeft gezet.
En dan moet de specialiteit van Evenepoel nog volgen, komende dinsdag in Alicante. Waar hij in de vlakke tijdrit over 30,9 km zijn concurrenten nog minstens een minuut, en sommigen zelfs een veelvoud daarvan, zal aansmeren, op olympisch kampioen Primoz Roglic na.
Ervoor en erna moet Evenepoel alleen maar volgen, nota bene in bergritten waarvan geen enkele de kaap van de 4000 hoogtemeters overschrijdt. Om dan over ruim twee weken op de Madrileense Plaza de Cibeles tot eindwinnaar gekroond te worden.
Maar uiteraard is dat scenario nog verre van realiteit. Want ondanks zijn verpletterende machtsgreep kan je ook opwerpen dat de Schepdaalnaar beter dan wie ook heeft geprofiteerd van de bruuske omslag van de hitte naar regen en koude.
Dat de slotklim, van nog altijd maar de eerste bergrit, hem op het lijf geschreven was. Dat er nog veel steilere, hogere en langere beklimmingen zullen volgen. Onder meer al zaterdag, met de Colláu Fancuaya, een mini-Angliru, zondag met de klim naar Les Praeres de Nava, een drievoudige Muur van Hoei, en volgende week zondag naar Sierra Nevada en een hoogte van 2500 meter.
Ploeg sterk genoeg?
Als Evenepoel komend weekend die eerste twee testen doorstaat, zal de hoop nog groeien. Zeker als hij dinsdag in de tijdrit zijn voorsprong nog vergroot. Al blijft ook dan de vraag: zal hij drie weken lang zonder één slechte dag kunnen doormaken, zonder alle opgebouwde voorsprong te verspelen?
Extra moeilijkheidsfactor: de verantwoordelijkheid van de leiderstrui nog ruim twee weken dragen – Patrick Lefevere noemde het niet toevallig een mogelijk vergiftigd geschenk. Dat wordt met deze Vueltaploeg van Quick-Step Alpha Vinyl immers allerminst eenvoudig.
Ondanks de uitzonderlijke afwezigheid van een sprinter. Ondanks het lovenswaardige werk van Louis Vervaeke en vooral wereldkampioen Julian Alaphilippe in aanloop naar de Pico Jano. Ondanks het fenomeen waarbij ploegmaats boven zichzelf uitstijgen als ze voor een sterke leider kunnen werken.
Voor gelijk welk team is de leiderspositie vijftien etappes verdedigen echter een moeilijke taak. Deze eeuw heeft dan ook slechts één renner minstens zolang de rode trui in zijn bezit gehad: Chris Froome, in 2017, toen die al leider werd op dag drie, met een sterk Team Sky in steun.
Evenepoel en zijn Quick-Stepploeg hebben er dus alle belang bij om de komende dagen de leiderstrui weer uit handen te geven, aan een ‘ongevaarlijke’ renner. Maar ook dat wordt niet simpel, gezien de al grote tijdsverschillen na amper zes ritten: Wout Poels staat als dertigste al op vijf en een halve minuut.
Een mogelijk voordeel: ook Movistar zal de topklassering van Enric Mas met hand en tand verdedigen, aangezien die punten cruciaal kunnen zijn in de strijd om het behoud van hun WorldTourstatus. Zo kan de Spaanse ploeg een bondgenoot worden.
Kalm blijven
Conclusie: mogelijk zullen we binnen twintig jaar terugblikken op de 25e augustus 2022, als de dag waarop Remco Evenepoel, in de regen en mist van Cantabrië, de basis legde voor zijn eerste zege in een grote ronde. Zoals ook Eddy Merckx in 1968, eveneens als 22-jarige, op de besneeuwde flanken van de Tre Cime di Laveredo naar zijn eerste roze trui klom, het fundament van zijn eerste Girowinst.
Maar tussen droom en daad liggen nog veertien etappes (zonder de tijdrit) waarin voor Evenepoel de druk steeds groter zal worden, op alle vlakken.
En dus is de voornaamste boodschap, zoals Steve Carell in zijn kantoor schreeuwde: ‘Everybody stay calm.’ Dat Evenepoel dat na de aankomst zélf ook predikte, pleit voor de progressie die hij ook op dat vlak heeft gemaakt.
En grijpt hij dan uiteindelijk naast eindwinst, of zelfs het podium, dan zal hij hoe dan ook veel hebben teruggekregen voor al zijn opofferingen. Inclusief, op zijn nog altijd pas 22e, een schat aan waardevolle lessen.
En meer dan ooit het respect van zelfs zijn non-believers.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
