Zo goed hij fysieke pijn kan verbijten, zo sterk is Van Aert in het omzetten van tegenslagen in opportuniteiten. Nieuwe kansen om revanche te nemen op zichzelf, op anderen, of om een eerbetoon te brengen aan naasten. Zoals gisteren op het BK in Waregem.
Hij moest er achteraf om lachen, Wout van Aert, dat het Belgisch kampioenschap in Waregem startte op de hippodroom, en dat er in de koers nog vier passages langs de paardenrenbaan waren gelegd. “Ze hebben het gedaan om mij te motiveren zeker?”
Het was immers op exact dezelfde plaats, op die asfaltstrook, dat de start van het BK veldrijden in 2014 in Waregem lag. Het fameuze kampioenschap waarin hij als 19-jarige belofte na een valse start letterlijk uit koers werd genomen, nadat Van Aert eerst koppig was doorgereden.
De Kempenaar was woedend achteraf, om zoveel onrecht. En wilde daarom de dag erna absoluut starten in Otegem, waar hij aanvankelijk niet op de deelnemerslijst stond. Hij kreeg van de organisatie geen startgeld meer, maar dat kon hem niet schelen. Hij wilde revanche. En dat bleek ook: van bij de start flitste Van Aert weg. Sven Vanthourenhout en co zagen hem niet meer terug. De Lillenaar boekte zo zijn allereerste zege bij de profs in het veld.
Toen al bleek dat Van Aert mentaal kan buigen, maar zelden zal breken. En tegenslag gebruikt als een trampoline om telkens weer hoger te springen, richting een groot succes.
Zoals ook in de daaropvolgende jaren, toen hij zich ontpopte tot de beste Belgische renner, in het veld en op de weg. Vaak voortgedreven door emoties, wanneer familie of vrienden een zeer moeilijke tijd hebben meegemaakt.
Eerste titel
Herinner u ook zijn eerste Belgische veldrittitel bij de profs, toen Van Aert huilend over de streep kwam, voor eigen volk in Lille. Verlost van alle druk, nadat het op vorige BK’s, ook bij de jeugd, telkens was misgelopen. Al bleek er meer mee te spelen: vader Henk had de weken ervoor twee operaties ondergaan, om een kankergezwel in zijn endeldarm weg te nemen.
Nog veel grotere zorgen dan de titelstress. Maar zoon Wout kon die in de race kanaliseren, met de mentale truc die hij van psycholoog Rudy Heylen leerde. De leuze die hij in zijn camper op een blad papier had geschreven en gekleefd, en die Van Aert voortdurend tegen zichzelf zei, in zijn solo richting de driekleur: ‘Ik fiets focus’ – het werd ook de titel van het boek dat later over hem zou verschijnen.
Geboorte Georges
Naast zijn uitzonderlijke fysieke capaciteiten is dat de grootste kwaliteit van de Jumbo-Vismarenner. Zoals ook na zijn carrièrebedreigende val in de Tour van 2019, toen zijn dijbeen werd opengereten en Van Aert maandenlang moest revalideren. Hij herstelde en kwam in de zomer van 2020 sterker dan ooit terug.
Toch bleef ook na die wegcampagne niet alles rozengeur en maneschijn. Zoals begin dit jaar, toen na de geboorte van zijn zoontje Georges bij vrouw Sarah complicaties optraden, en hij dagenlang bij haar in het ziekenhuis kampeerde, als bezorgde echtgenoot.
De daaropvolgende zondag zou Van Aert in Meulebeke toch Belgisch kampioen worden. Niet op fysieke kracht, maar puur op emoties en mentale focus. Om zijn vrouw te kunnen bedanken na zo’n moeilijke periode. Zij postte op haar beurt een boodschap op Instagram, gericht aan haar man: ‘Dag en nacht naast Georges en mij. 100% sportman, 200% toppapa.’
Overleden vriend
Van Aert focuste vervolgens op het voorjaar, waarin hij eerst schitterde in Tirreno-Adriatico en Gent-Wevelgem. Maar vervolgens tekortschoot in de Ronde van Vlaanderen en in de Brabantse Pijl geklopt werd door Tom Pidcock. Ook daar putte hij echter weer motivatie uit, om zo de Amstel Gold Race te winnen.
De Herentalsenaar zou op een roze wolk richting de Tour en de Olympische Spelen stormen, maar donderde daar van toen hij een blindedarmontsteking kreeg en zijn voorbereiding danig verstoord werd.
Wat de buitenwereld echter niet wist, was dat de Herentalsenaar als mens nog veel meer afzag. Van de doodstrijd van zijn vriend Glenn Smolderen, tevergeefs vechtend tegen botkanker. Toen die begin juni overleed, keerde Van Aert zelfs een dag vroeger terug uit hoogtestage om de begrafenis bij te wonen.
Waarna hij drie weken lang focuste op het BK, waar hij wilde winnen voor zijn vriend.
Ondanks alle fysieke twijfels steeg de Kempenaar in Waregem weer boven zichzelf uit en veroverde hij zijn eerste nationale wegtitel. Met de mentale kracht die ‘De Smol’ hem had gegeven. Een vriend die hij op het podium eerde, wijzend richting hemel.
Waarop heel wielerminnend België Van Aert voor de zoveelste keer innig tegen de borst drukte. Als een klasbak op de fiets, maar vooral als een méns, familieman en vriend die relativeringsvermogen en nuchterheid aan emoties koppelt.
En zo elke tegenslag overwint.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
