‘The name is Bondt, Dries De Bondt’, gaf hij de Stravafile van zijn Girozege in Treviso als passende, grappige naam mee. De Alpecin-Fenixrenner had er ook aan kunnen toevoegen: ‘License to inspire’. Want dat is wat Dries De Bondt (30), met veel meer dan alleen winnen, elke dag doet.
Nadat hij in de achttiende Girorit in de Reggio Emilia als eenzame vluchter tevergeefs had opgebokst tegen een jagend peloton, dook er op sociale media een filmpje op van Dries De Bondt.
Hoe hij na een kwartier interviews geven over zijn vruchteloze missie rechtsomkeer maakte toen hij een groepje kinderen zag staan. Om vervolgens elk van hen een handtekening of een selfie te bezorgen.
Geen uitzonderlijke signeersessie, want dat doet hij, als een van de weinige renners, bijna elke dag. Omdat De Bondt dat naar eigen zeggen als een plicht ziet. Omdat hij trots is dat hij een inspirator kán zijn. Omdat hij jongeren wil laten dromen van een rennerscarrière die misschien succesvoller zal worden dan de zijne.
Zwaar ongeval
Een carrière waarin de Alpecin-Fenixrenner Halle-Ingooigem (tweemaal), de Memorial van Steenbergen, een rit in de Ster van Bessèges, het Belgisch kampioenschap in Ingooigem en nu ook een Girorit won.
Maar die evengoed niet eens echt had kunnen beginnen, nadat hij op 5 oktober 2013 in de Ronde van de Vendée een klapband had gekregen en met 70 km per uur tegen een gevel was geknald.
Verdict: een dubbele schedelbreuk, zijn leven aan een zijden draadje. En als hij het toch zou halen, dan zou hij er mogelijk zware motorische en psychische problemen aan overhouden, zeiden de dokters.
Zijn ouders hadden al half afscheid van hem genomen toen De Bondt na dertien dagen in coma weer bijkwam – gelukkig zonder blijvende schade. Toch duurde het herstel lang. Hij moest immers alles opnieuw leren, tot zelfs leren drinken met een spons op een stokje.
Beschermd door kruisje
Gesteund door zijn hele familie sleurde Dries De Bondt er zich door. En werd hij opnieuw renner, een steeds betere zelfs. De reden ook waarom hij nog altijd een kruisje rond zijn nek draagt. Gekregen van zijn diepgelovige grootouders die zijn hele comaperiode hadden gebeden en ontelbare kaarsen hadden gebrand.
Zelden zal Dries dat kruisje af doen. Een amulet dat hem voor altijd zal beschermen. En hem ook dagelijks herinnert aan het feit dat hij er niet meer had kunnen zijn. Dat hij nooit zijn dromen had kúnnen vervullen.
Groot waren ze nochtans niet. Daarvoor ontbrak hem het talent van de echte toppers. Maar het weerhield hem er niet van om te dromen. Om, zoals hij na zijn zege in Treviso vertelde, met hard te werken van die dromen ook concrete doelen te maken. Die ook telkens te realiseren en daarna nog iets grotere dromen te koesteren.
Een profkoers winnen. Check. Een Belgische titel behalen. Check. Met de tricolore trui deelnemen aan een grote ronde. Check. Een etappe winnen in een grote ronde. Sinds 26 mei 2022: check.
Slimme coureur
Veel zegekansen krijgt De Bondt nochtans niets, als renner die vooral in dienst rijdt van kopman Mathieu van der Poel. Maar de Buggenhoutenaar verstaat de kunst om die mogelijkheden dan wel vaak te grijpen, als slimme coureur met ook een sprint in de benen.
De manier waarop hij donderdag in Treviso won, was wat dat betreft een masterclass. Door hem ook achteraf perfect uitgelegd: hoe hij wist dat Edoardo Affini alleen kon winnen met een lange sprint van ruim 200 meter. Hoe hij Magnus Cort, op papier de snelste, de kop opdrong. Hoe hij vanuit het zog, door snel te reageren, hen voorbijsnelde.
Een uitvoerige uitleg met zijn kenmerkende blinkende ogen die, in tegenstelling tot bij veel sporters, de interviewer recht aankeken.
Precies zoals De Bondt later ook op de persconferentie met veel zwier en charisma vertelde over zijn passie. Over zijn steeds groter wordende en gerealiseerde dromen. Over zijn voorbeeldrol. Over het geloof in zichzelf ook. Om na moeilijke momenten te blijven werken, te blijven proberen. Omdat het dan ooit wel eens zal lukken, zoals donderdag in de Giro.
Grootste erfenis
Voor de meeste buitenlandse journalisten was de Belg relatief onbekend, maar hij maakte een grote indruk vanwege zijn inspirerende boodschap.
Waarop De Bondt zich naar de teambus begaf en onderweg weer een paar handtekeningen uitdeelde aan dolblije kinderen.
Als zaaier van dromen bewijzend dat je niet over Vanderpoeliaans talent moet beschikken om een inspirator te zijn. Meer dan gelijk welke zege zal dát zijn grootste erfenis als renner worden.
Als Bondt, Dries De Bondt. Met een ‘license to inspire’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
