Baanwielrenner Stan Tourné fopte zijn concurrenten.
Eén maand voor het WK baanwielrennen van 1977 belde de Wielerbond met de vraag of ik mee wilde doen aan het wereldkampioenschap voor amateurs. Dat telefoontje heeft mijn leven veranderd.
Meedoen aan het WK was een sprong in het duister. Ik was 21 en had nog niet veel van de wereld gezien, laat staan dat ik al tot in Venezuela was geraakt. Ik kende geen enkele van mijn concurrenten, én het was de allereerste keer dat er een WK puntenkoers zou worden gereden. Maar daar zou ik een troef van maken.
Ik had net mijn legerdienst erop zitten, en op het WK voor militairen was er wel al een puntenkoers gehouden. Daar had ik de tactische handigheidjes opgepikt. Op het WK in San Cristóbal staken vijf renners erbovenuit – onder wie ik. Die vijf dubbelden meerdere keren de rest van het peloton, maar één keer liet ik me bewust uitzakken. De anderen dachten dat ik moest lossen, maar ik wist dat er over een paar rondes een sprint aankwam. En zolang je het peloton niet inhaalt, win je sowieso die sprint. Vandaag hoort dat bij de grondbeginselen van de pistetactiek, maar mijn concurrenten hadden niet door wat ik aan het flikken was. Tot het te laat was. Ik was kampioen! Op het podium stonden nog een Pool en een Rus, mannen die ik nadien nooit meer heb gezien. Ze keken beteuterd: wat hadden zij zich laten foppen.
De federatie regelde dat ik in Venezuela kon blijven om het WK op de weg te bekijken, maar dat bleek achteraf een slechte zet. Ik liep er geelzucht op en moest maandenlang herstellen in het ziekenhuis van Tielt, gespecialiseerd in tropische ziektes. Ik heb het daarop volgende seizoen zelfs niet in mijn kampioenentrui kunnen koersen. Toch heeft die wereldtitel mij gelanceerd. Ik kreeg zelfvertrouwen, en de buitenwereld begon mij te zien als een talent: heel belangrijk. Drie jaar later werd ik wereldkampioen bij de profs. San Cristóbal heeft mij op pad gezet naar een profcarrière van zeventien jaar.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
