Het jaar van Remco Evenepoel: ‘Als ik in Parijs alleen aankom, ga ik iets met mijn fiets doen’

Remco Evenepoel is – nog altijd – een zeer ambitieuze, perfectionistische doorzetter. In zijn voorbije successeizoen werd hij op en naast de fiets ook rustiger. Drie intimi blikken terug.

Het is vrijdag 5 april. In een hotel in de buurt van de Baskische stad Vitoria stuurt verzorger David Geeroms om vijf uur ’s ochtends een bericht naar Remco Evenepoel: ‘Ben je wakker?’ De renner heeft Geeroms de avond ervoor gevraagd hem dat bericht te sturen. Bij een massale val in de vierde rit van de Ronde van het Baskenland heeft Evenepoel zijn sleutelbeen en rechterschouderblad gebroken.

En dus ging hij ervan uit dat hij door de pijn die nacht amper zou slapen. Dat was ook zo. En dus antwoordt Evenepoel op dat vroege uur: ‘Ja, wakker, klaar om te vertrekken.’ Even later stappen hij en Geeroms zonder te ontbijten in de auto voor een rit van 1300 kilometer richting het Algemeen Ziekenhuis in Herentals. Comfortabeler dan een vliegtuigreis maken met een gebroken sleutelbeen.

Onderweg naar België stoppen Geeroms en Evenepoel in een McDonald’s. Een vette hamburger moet de honger stillen en de mentale pijn verzachten. Toch is er van teleurstelling weinig te merken. ‘Zelfs de avond ervoor niet, toen Remco in het hotel met een draag­verband aankwam’, vertelt Geeroms. ‘In het ziekenhuis had hij net de diagnose over de breuken gehoord.

Toch kon hij lachen. “Zie mij hier nu weer staan.” In de auto op weg naar Herentals maakte Remco ook meteen nieuwe plannen. In een gsm-gesprek met chirurg ­Steven Claes vroeg hij wanneer hij na de operatie, die de volgende ochtend zou plaatsvinden, weer op de rollen zou kunnen rijden. Misschien al na vijf, zes dagen, klonk het. “Hé, dan kan ik nog Luik-Bastenaken-Luik (op 21 april, nvdr) halen”, zei Remco. Ik probeerde hem dat uit het hoofd te praten, maar tevergeefs, zelfs na de operatie. Pas toen hij de dagen erna meer pijn had dan verwacht, zag hij in dat het onmogelijk was.’

Leren zwijgen

Evenepoel verlegt daarop de focus naar de Tour de France, die op 29 juni begint. Na enkele korte sessies op de rollen en revalidatieoefeningen bij kinesist Thijs Hertens fietst hij op 25 april voor het eerst buiten. Tien dagen later vertrekt de Schepdaalnaar met enkele ploegmaats op hoogtestage naar de Spaanse Sierra Nevada. Daar slaat de twijfel wel toe. Evenepoel kan nog geen tijdrittraining afwerken – die zijn te belastend voor zijn schouder – en ook de zware intervalsessies verlopen stroef. ‘Na drie dagen zuchtte hij tegen mij: “Ik ga niet vooruit”’, vertelt Geeroms. ‘Ik probeerde hem op te monteren. “Remco, het had erger kunnen zijn, voor hetzelfde geld lag je nog op je sofa.”’

Wanneer de benen later tijdens de hoogtestage ­beter beginnen te draaien, verdwijnen de twijfels. Van paniek is er begin juni ook geen sprake wanneer Evenepoel in het Criterium du Dauphiné, na winst in de tijdrit, ­bergop nog tekortschiet. ‘Remco wist waaraan het lag: hij woog nog een goede kilo te veel’, zegt Geeroms. ‘Die zou hij na de Dauphiné wel nog kwijtraken door tijdens een nieuwe hoogtestage, in de Alpen, nog strikter op zijn voeding te letten. Je zag er hem elke dag beter en scherper worden. Dat gaf hem rust.’

Na de hoogtestage keert Evenepoel met verzorger David Geeroms en mecanicien Nicolas Coosemans met de auto terug naar België. Onderweg stoppen ze in ­Troyes, waar de renner de tijdrit en de graveletappe van de Ronde van Frankrijk verkent. ‘Dat hadden we nochtans al gedaan, in de eindejaarsperiode. Maar we passeerden in de buurt van Troyes en Remco wilde niets aan het toeval overlaten’, vertelt Coosemans. ‘Hij was dan ook erg blij met het parcours van de tijdrit. Al na de eerste verkenning, voor Nieuwjaar, zei hij: “Op dit parcours, met een klimmetje, zullen ze mij moeilijk kunnen kloppen.” Dat herhaalde hij ook na de tweede verkenning. Weliswaar alleen tegen ons, niet tegen de buitenwereld – dat heeft hij intussen geleerd. Het mooie is: negen op de tien keren komt zo’n voorspelling uit. En dat was opnieuw zo.’

Evenzeer raakt Coosemans onder de indruk van Evenepoel wanneer die de gravelrit onder de loep neemt. ‘Het regende constant en het was koud. Toch wilde Remco de volledige etappe van bijna 200 kilometer afleggen. We hebben vaak gezegd: “Gaat die nu blíjven rijden?” Remco was half doorweekt, had elke kilometer in de auto kunnen stappen, maar daar heeft hij nooit aan gedacht. Ook niet toen hij stopte voor een nieuwe regenjas en handschoenen. Op zulke momenten zie je de enorme doorzetter in hem. En de perfectionist, die elke weg in zijn geheugen opslaat en tactische analyses maakt.’

Pijnlijk etentje

In de laatste week voor de Tour wil Evenepoel nog een laatste test doen: een training van vijf uur achter de brommer van vader Patrick Evenepoel. ‘Als Remco dát vraagt, is hij goed’, zegt die. ‘Dat bleek tijdens de rit. We hebben onze vaste parcoursen, waar ik het tempo ­stevig kan optrekken. Remco kon overal probleemloos volgen. Achteraf hoefde hij zelfs niets te zeggen over zijn vorm. Hij blonk in zijn vel en was heel rustig.’

Op dat vlak is Evenepoel volgens zijn vader het meest geëvolueerd. ‘In het verleden kon hij tegen mij of zijn moeder soms gepikeerd reageren en doorrazen. Door de grote druk en de stress, die hij ook zichzelf oplegde, werden de mensen in zijn directe omgeving daar het “slachtoffer” van. Sinds vorige winter is dat weg, dankzij zijn vrouw Oumi en zijn ploegleider Klaas Lodewyck, die hem op de juiste momenten kunnen kalmeren. De fusiesoap van vorig najaar (tussen Soudal Quick-Step en Jumbo Visma, nvdr) heeft mogelijk ook een rol gespeeld.

Veel mensen dachten toen dat Remco iedereen in de steek zou laten en een transfer naar Jumbo-Visma wilde forceren. Fout, want alles werd boven zijn hoofd geregeld. Toen hij na de Ronde van Lombardije, als afsluiter van het seizoen, een etentje voor 35 man had geregeld in een restaurant, kwamen er amper zes mensen op af, onder wie slechts twee renners. Dat heeft er diep ingehakt. Toen heeft Remco beseft dat hij op weinig mensen écht kan rekenen: zijn familie, de vrienden uit zijn dichte entourage. Dat heeft hem ­mentaal sterker en volwassener gemaakt. Weinig kan hem nog uit zijn evenwicht brengen.’

Dat zag verzorger David Geeroms ook tijdens de Ronde van Frankrijk. ‘Vroeger kon je Remco’s gemoedsgesteld­heid vergelijken met een sterk op en neergaande curve. Maar in de Tour, nochtans een ­mediacircus met veel druk, was dat een egale lijn. Hij genoot ervan om in de koers van zijn dromen te kunnen rijden. Ik was zelfs soms verbaasd hoe hij in alle ­omstandigheden rustig bleef. Naast en ook in de koers, door altijd zijn tempo te kiezen en zich nooit te forceren om Tadej Pogacar te volgen. Een winnaar zoals Remco vindt het niet plezierig als er iemand veel beter is, maar na zijn verstoorde voorbereiding aanvaardde hij dat. Enkele jaren geleden had hij daar minder mee kunnen leven. Nu was hij heel tevreden met zijn derde plaats en zijn constante prestaties, zonder slechte dag. Het was een geruststelling voor hem: het kan, ooit de Tour winnen. Al beseft Remco dat hij nog moet verbeteren om Pogacar te kloppen.’

De tijdrit

Even opvallend als de rust die Evenepoel uitstraalt tijdens de Ronde van Frankrijk is zijn mentale switch in de aanloop naar de olympische tijdrit, de zaterdag erop. ‘Na de slotrit van de Tour in Nice was er nog een feestje met de ploeg’, vertelt mecanicien Nicolas Coosemans. ‘Remco kwam laat aan en heeft er kort gespeecht. “We gaan ­genieten, maar niet te lang, want volgende week is er weer een belangrijke koers.” Kort na middernacht is hij vertrokken op het feest om genoeg te kunnen slapen. De olympische tijdrit zat al het hele jaar in zijn hoofd. En net als voor de tijdrit in de Tour zag hij er zelfverzekerd uit: “Ik denk niet dat iemand mij kan verslaan”, zei hij. De regen die dag, met meer ­risico’s op valpartijen, en de chaotische opwarmzone voor de start maakten hem ook niet nerveus. Zijn materiaalkeuze – het type banden en de bandendruk – liet hij zelfs aan mij over: “Ik vertrouw je, Nicolas.” Met succes.’

Na zijn eerste olympische titel blijft Evenepoel niet in Parijs, maar keert hij voor twee en een halve dag terug naar huis. ‘Vroeger had hij dat, met het oog op de olympische wegrit, niet gedaan’, zegt vader Patrick. ‘Nu wilde hij even uit die cocon treden, tijd doorbrengen met zijn familie. Op maandag gingen we zelfs op restaurant. Remco had zijn medaille mee om aan zijn grootouders en de baas van de zaak te tonen, maar verder hebben we toen amper over de koers gesproken. Alleen over de dingen des levens, heel ontspannen.’

Nog even hockey kijken

Dat blijft Evenepoel ook wanneer hij terug naar ­Parijs reist. Donderdagvoormiddag wil hij er een ­wedstrijd van de Belgische mannenhockeyploeg zien.

‘Na de middag stond nochtans de officiële verkenning van de olympische wegrit gepland’, zegt verzorger ­David Geeroms. ‘Remco had aan Wout van Aert en zijn andere ploegmaats gevraagd of zij wilden meegaan, maar iedereen paste. Maar hij wilde per se naar die wedstrijd, omdat hij enkele Red Lions kent en hij die afleiding nodig had. Dat hebben we dus gedaan. Om een uur ‘s middags waren we terug en toen heeft Remco zich klaargemaakt voor de verkenning. Achteraf vertelde hij tijdens de massage: “David, mijn benen zijn nog beter dan in de tijdrit.” De dag erna, de avond voor de wegrace, deed hij er een schepje bovenop. “Morgen ga ik mij nog eens amuseren. Niet aanvallen op de helling van Montmartre, wel op een plaats waar niemand het verwacht. En als ik alleen aankom, ga ik iets met mijn fiets doen.” Ik durfde niet te vragen wat, maar zei al lachend: “Doe dat als je de finish gepasseerd bent, hè.” Fantastisch om dan te zien hoe Remco zijn plan perfect uitvoerde. En hoe hij aan de aankomst van zijn fiets stapte, die voor zich zette en de armen spreidde, met de Eiffeltoren op de achtergrond. En daadwerkelijk voorbij de meet – hij had goed geluisterd.’ (lacht)

Populairder

Na een korte vakantie in Griekenland met zijn vrouw Oumi staat voor Evenepoel een week later nog een belangrijke afspraak gepland: zijn R.EV Ride, een toertocht voor zijn fans, door het Pajottenland. ‘Ook op zo’n dag komt de perfectionist in hem naar boven’, zegt vader Patrick. Hij verwacht dat de organisatie piekfijn geregeld en ­getimed is: op dat uur de fietstocht, op dat uur de handtekeningensessie… Daarom vond hij het zo ­vervelend dat uitgerekend die ochtend een doping­controleur bij hem aanklopte, waardoor het schema vertraging opliep. Toch werd het een groot ­succes, met bijna 3000 fietsers. Hij heeft ervan genoten. Voor hem en ook voor ons, als ouders, is het leuk dat veel wielerfans nu positiever naar hem kijken in vergelijking met enkele jaren geleden. Remco heeft op het vlak van communicatie “fouten” gemaakt, maar welke jonge gast van twintig maakt die niet? Dat doet hij nu beter. Nog een voordeel van rustiger en ­volwassener te worden.’

Dat blijkt ook eind september. Kort nadat Evenepoels transfer naar de Duitse ploeg Red Bull-BORA hansgrohe definitief is afgesprongen, behaalt hij in Zürich voor de tweede keer op rij de wereldtitel in het tijdrijden. Na een zenuwslopend incident op het startpodium. ‘Remco had achteruitgetrapt, waardoor zijn ketting was afgevallen’, vertelt mecanicien Nicolas Coosemans. ‘Gelukkig kreeg (collega-mecanicien) Bas die net voor de start weer op het tandblad. Daardoor viel wel de magneet die de power van zijn wattagemeter opwekt van zijn frame. Zo zag Remco de hele tijdrit geen gegevens, behalve zijn snelheid. Vervelend, maar hij raakte niet in paniek, reed in zijn tempo en won uiteindelijk met zes seconden. Heel straf. Al zag je na de finish weer zijn perfectionistische kantje. Hij was niet echt blij: hij had op een grotere voorsprong gehoopt. Ploegleider Klaas ­Lodewyck moest hem zelfs zeggen: “We gaan nu genieten van de zege.” Remco gaf wel toe dat het kettingincident zijn schuld was. Zo voelde ik me als mecanicien minder schuldig. Dan zie je ook hoe hij inzit met de mensen om hem heen.

Op de wegrit van het WK en twee weken later in de Ronde van Lombardije schiet Evenepoel tekort tegen een oppermachtige Tadej Pogacar. Dat vond verzorger Geeroms logisch. ‘Zijn batterij liep na de tijdrit langzaam leeg. Na zijn opgave in de Ronde van Emilië dachten ploegleider Klaas Lodewyck en ik zelfs dat Remco misschien beter een punt achter zijn seizoen kon zetten. Toch kon hij zich nóg eens ­opladen voor Lombardije, een speciale koers voor hem na zijn zware val in 2020. Dat hij daar na zo’n lang seizoen nog als tweede eindigde, weliswaar ver achter Pogacar, vond ik erg knap. Het heeft fysiek en mentaal zo veel van hem gevraagd dat hij bij zijn thuiskomst koorts kreeg. Hij was enkele dagen volledig van de kaart, en moest zelfs passen voor het gala van de Kristallen Fiets.’

Remco de rapper

De weken erna kan Evenepoel eindelijk ontspannen en zich bezighouden met zijn R.EV Cycling Academy. ‘Die bestaat uit twee delen’, zegt Patrick Evenepoel. ‘Een sociaal project dat, in samenwerking met ­Brusselse buurthuizen, kansarme jongeren warm wil maken voor de fiets. Daarnaast is er een sportief luik, waarmee we kinderen van tien tot zestien voorbereiden op competitie. De top van de piramide is het R.EV Cycling Team voor junioren. In 2026 komt daar nog een vrouwenteam bij.’

Vader Patrick Evenepoel leidt alles in goede banen, maar zijn zoon bepaalt de totale aanpak en de visie. ‘Op dat vlak is hij veeleisend. De begeleiding binnen de ploeg moet professioneel zijn, en tegelijkertijd oog hebben voor plezier. Met de jongeren in het team is hij ook erg begaan. Elke week informeert Remco naar hen, of belt hij sommigen op. Op 1 mei, terwijl hij nog revalideerde na zijn val, heeft hij met twee renners zelfs het parcours van het BK tijdrijden in Geraardsbergen verkend, en hen tijdens hun wedstrijd gevolgd in de wagen. Vorige maand is Remco met de junioren mee­gegaan op teambuilding, onder meer tijdens een ­looptraining in het park van Gaasbeek. Toen iedereen moest zingen en er geaarzeld werd, begon hij als eerste met een of ander Frans raplied. Als een volleerde rapper, inclusief alle handgebaren. Dat vonden die gasten ­fantastisch. En ook voor Remco is dat leuk. Dan mag hij nog eens speels zijn en voelt hij zich weer “jong”. Een ideale ontspanning in het tussenseizoen.’

Met een fris hoofd heeft Evenepoel intussen de trainingen hervat. Zijn doel voor 2025, ondanks een botsing met de deur van een openzwaaiende postauto waarbij hij op 3 december meerdere breuken opliep: de kloof op Tadej Pogacar zo veel mogelijk dichten. ‘In de Tour bedroeg het verschil negen minuten, weliswaar na een verstoorde voorbereiding. Als Remco dat ­volgend seizoen kan halveren, biedt dat meer perspectief voor de daaropvolgende jaren’, zegt vader Patrick. ‘En wie zegt dat Pogacar zijn niveau van 2024 zal ­aanhouden? Ook hij kan vallen of ziek worden. Vergeet niet dat Remco eind januari pas 25 wordt. Hij heeft nog tijd. Hij hoeft de Tour maar één keer te winnen, hè. Geen vijf keer. Aan zijn motivatie zal het niet liggen.’