Zij: de beste wielrenster aller tijden. Hij: de veelzijdigste wegcoureur van het moment. Samen wonnen Marianne Vos en Wout van Aert afgelopen zondag voor het eerst Gent-Wevelgem. Twee kampioenen met veel raakvlakken, als renner en als mens.
19 juli 2019: Marianne Vos behaalt in ‘La Course by Le Tour de France’ een van de meest indrukwekkende overwinningen uit haar imposante carrière. Door op de slothelling in Pau, op de Rue Mulot, éven rap naar boven te flitsen als Julian Alaphilippe later die dag zal doen, als wínnaar van de tijdrit bij de mannen.
Na een aantal, naar haar normen, ‘mindere’ jaren – veroorzaakt door een burn-out – is de Nederlandse weer de allerbeste versie van zichzelf: een onklopbare puncheuse met een verwoestende versnelling die op alle terreinen meer dan haar vrouwtje staat.
Diezelfde bloedhete dag in Pau: Wout van Aert haalt tegen een dranghekken zijn rechterdijbeen helemaal open en ziet zijn carrière letterlijk en figuurlijk aan een zijden draadje hangen. Hij zal echter herstellen en terugkeren als een duizendpoot, die in alle specialiteiten van het wegwielrennen, van sprinten over tijdrijden tot klimmen, uitblinkt.
Vrouwelijke Kannibaal
Afgelopen zondag, één jaar, acht maanden en tien dagen na die gedenkwaardige 19e juli in 2019: Marianne Vos wint haar eerste Gent-Wevelgem, na een machtige sprint. Ook Lotte Kopecky moet ootmoedig het hoofd buigen voor zo veel explosiviteit. Van de nochtans al 33-jarige Vos, die een oerschreeuw slaakt en een vuist balt wanneer ze over de finishlijn in de Wevelgemse Vanackerestraat vlamt. Alsof ze net haar eerste grote klassieker gewonnen heeft. Terwijl het al de 162e (!) UCI-zege uit haar carrière is.
In de 21e eeuw heeft geen vrouw, of man, haar dat voorgedaan. Alleen sprinters André Greipel (156), Alessandro Petacchi (154) en Mark Cavendish (146) komen in de buurt. Maar zij benaderen geenszins de kwaliteit van de zeges van Vos, die zowat alle grote vrouwenkoersen/kampioenschappen minstens één of meerdere keren won. En daar moet je nog haar palmares in het veld (zeven wereldtitels) en op de piste (twee wereldtitels en olympisch goud) aan toevoegen. Als je één renner (m/v) mag vergelijken met Eddy Merckx, is zij het wel.
Ondanks al die zeges en al die ervaring – op haar négentiende behaalde de Brabantse, in 2006, al haar eerste wereldtitel – voelde Marianne Vos zondag niettemin druk én extra motivatie. In haar oortje hoorde ze immers dat Wout van Aert Gent-Wevelgem bij de mannen gewonnen had.
En sinds dit jaar zijn ze samen onder dak bij Jumbo-Visma, met Vos als boegbeeld van de nieuwe vrouwenploeg. Dus kon zij niet achterblijven, met een impressionante zege. Ook op haar 33e zet de Nederlandse nog altijd druk om in koelbloedig killersinstinct, schitterend als een diamant.
#Samenwinnen
Tot grote vreugde bij Jumbo-Visma, dat een dubbelslag realiseerde met zijn twee charismatische sterren. En dus volgde ’s avonds uiteraard een tweet, inclusief een foto waarop Wout van Aert en Marianne Vos elkaar een felicitatievuistje geven. Met als hashtag: #SamenWinnen.
Dezelfde hashtag die ook Nathan Van Hooydonck gebruikte, toen hij ’s avonds postte: “What a day, what a team and what a winner” – geretweet door Van Aert.
Die kon zijn zege opdragen aan zijn teamgenoot, de hele dag meesterlijk in zijn dienst, in de ruim 180 kilometer lange waaieraanval. Een ploegmaat die Van Aert, als een echte leider, ook oppepte in aanloop naar de laatste beklimming van de Kemmelberg. Beseffend dat hij Van Hooydonck nodig zou hebben in de vlakke 35 kilometer richting Wevelgem.
Waarin die zijn rol met brio vervulde. En waarop Van Aert het perfect afwerkte met een lange sprint van 240 meter, gedragen door de rugwind. Zichzelf op de borst en – niet toevallig – op het logo van de ploeg kloppend. Druipend van het zelfvertrouwen dat hij die sprint ook zou winnen tegen Nizzolo, Trentin, Matthews en co. Zéker na zo’n lange, zware koers in de wind.
Een zege die alle fysieke en mentale kwaliteiten samenvat van de Kempense duizendpoot: duurvermogen, kracht, explosiviteit, stuurvaardigheid, leiderschap. Én deze keer gekoppeld aan tactisch vernuft. Want ook dat is Van Aert: het vermogen om lessen te trekken uit fouten.
Zoals in de E3 Saxo Bank Classic, waar hij zichzélf in een vlaag van overmoed naar de vaantjes had gereden in de achtervolging op Kasper Asgreen. Twijfels die Van Aert na zijn plotse implosie op de Tiegemberg zondag omzette in flexibele veerkracht, intelligentie en koelbloedigheid. ‘Om de beste te zijn aan de finish, niet tijdens de race’ – les geleerd.
Niet/wel bijzonder
Precies de eigenschappen waarmee Marianne Vos al vijftien jaar lang hoge toppen scheert, en terugvocht na moeilijke jaren. Zoals bij Van Aert ook gepaard met uitzonderlijke fysieke allroundkwaliteiten, met hyperprofessionalisme, met Brabantse en Kempense nuchterheid.
‘Als je jezelf bijzonder begint te voelen, loopt het fout af. Ze hoeven mij heus niet op een voetstuk te plaatsen. Al vind ik het wel bijzonder dat ik mensen geluk kan bezorgen met mijn zeges’, zei Vos ooit toen we haar interviewden.
Zondag hebben zij en Wout van Aert dat voor de zoveelste keer gedaan. Als twee kampioenen, ‘gewone’ vedetten gedoopt in eenvoud. En net dát maakt hen… bijzonder.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
