De aanloop naar Luik-Bastenaken-Luik was kort voor Remco Evenepoel. Toch werden de verwachtingen opgeklopt tot een rechtstreeks duel met Tadej Pogacar. In de realiteit bleek Evenepoel te fragiel om stand te houden. Ook Lotte Kopecky kon haar ambitie niet helemaal waarmaken. Dat is in beide gevallen een logische uitkomst.
Op 12 januari 2025 stelde de R.EV Brussels Cycling Academy, de juniorenploeg van Remco Evenepoel, zich voor. Zelf was Evenepoel afwezig: exact een maand na zijn trainingsongeval op 13 december, toen hij op een postauto botste, wilde hij zijn eerste sessie bij kinesist Thijs Hertens niet missen.
De eerste signalen van herstel volgden snel. Op 1 februari reed Evenepoel zijn eerste rit van 65 kilometer aan 30 kilometer per uur. Op 8 februari overschreed hij de kaap van 100 kilometer, en op 26 februari voltooide hij zelfs een training van 200 kilometer tijdens de ploegverkenning van de Omloop Het Nieuwsblad.
In maart trok Evenepoel naar Spanje. Twee weken bleef het stil op Strava. Later verklaarde hij dat hij zijn intensieve trainingen tijdelijk had moeten staken. Op 4 april postte hij zijn eerste rit tijdens een korte hoogtestage op de Sierra Nevada: 120 kilometer met 3000 hoogtemeters. Vier dagen later reed hij 185 kilometer, en op 11 april zelfs 216 kilometer met 4762 hoogtemeters. Voor het eerst kon hij weer intensieve inspanningen aan.
Terug thuis werkte Evenepoel nog enkele snedige brommertrainingen af met zijn vader Patrick, ter voorbereiding op zijn competitiedebuut in de Brabantse Pijl. Vooraf temperden ploeg en renner de verwachtingen. ‘Ik heb grote stappen gezet, maar mijn topvorm heb ik nog niet bereikt’, klonk het. ‘Hopelijk ben ik tegen Luik-Bastenaken-Luik honderd procent, of toch bijna’, aldus Evenepoel.
Vroege successen verhullen nog niet het hele verhaal
Tegen de verwachtingen in won Evenepoel de Brabantse Pijl. Twee dagen later kon hij met Mattias Skjelmose Tadej Pogacar inrekenen in de finale van de Amstel Gold Race, en zei de olympisch kampioen dat hij zonder valpartij eerder in de koers, en de energie die hem dat heeft gekost, misschien had kunnen winnen.
In de Waalse Pijl voelde Evenepoel zich naar eigen zeggen nog beter, maar hij maakte een inschattingsfout door te vroeg zijn regenjas uit te doen, wat hem in de finale parten speelde. Hij eindigde als negende op de Muur van Hoei.
Toch werd Luik-Bastenaken-Luik aangekondigd als het ‘grote duel’ tussen Evenepoel en Pogacar. Ook Evenepoel toonde zich ambitieus: ‘Winnen door Tadej in een rechtstreeks duel te kloppen, zou iets nieuws zijn dat ik kan afvinken.’
Niet iedereen hield echter rekening met zijn beperkte voorbereiding. De korte trainingsperiode had zijn conditie aangescherpt, maar zijn allerbeste klimmersbenen en ideale gewicht had hij nog niet bereikt – logisch gezien de omstandigheden.
In de Brabantse Pijl en de langere Amstel Gold Race, met hun korte, steile hellingen, kon Evenepoel zijn tekortkomingen nog maskeren. In de Waalse Pijl boden de koude weersomstandigheden en de steile Muur van Hoei een plausibel excuus.
Pogacar als maatstaf: waarom Evenepoel nooit echt kans maakte
In Luik-Bastenaken-Luik botste Remco Evenepoel echter op de realiteit. Het is dan ook een race van 4365 hoogtemeters, 1165 meer dan in de Amstel Gold Race – een groot verschil. Met bovendien hellingen die een stukje langer zijn.
Het is geen toeval dat ‘La Doyenne’ de voorbije vier decennia vrijwel altijd werd gewonnen door renners die een stevig voorjaarsmenu én minstens één rittenkoers, zoals de Ronde van Catalonië of de Ronde van het Baskenland, hadden afgewerkt.
Dat iemand met amper een goede maand volwaardige trainingsarbeid in de benen Tadej Pogacar, de beste renner sinds Eddy Merckx, zou kunnen kloppen, bleef een long shot.
Dat Evenepoel al op La Redoute moest lossen, op La Roche-aux-Faucons volledig afhaakte en uiteindelijk 59e werd op ruim drie minuten, was verrassender, maar niet onlogisch.
Zelf bleef hij realistisch na zijn mindere dag: ‘Neen, ik ben niet ziek, maar ook geen robot. In het hedendaagse wielrennen moet je keihard trainen om top te zijn. Dat had ik nog niet voldoende kunnen doen. Zeker voor een koers zoals Luik, die liegt niet.’
Echte antwoorden pas in de Tour
Dat Evenepoel mede zelf het verwachtingspatroon had verhoogd, valt hem amper kwalijk te nemen. Na een moeilijke fysieke en vooral mentale periode is enige euforie na vroege successen begrijpelijk. Binnen de ploeg konden ze die ook niet temperen.
Nu moet de Schepdaalnaar deze tegenslag aanvaarden, rustig blijven en focussen op zijn hoofddoel: de Tour de France. Daar zullen we – zonder ongelukken – voor het eerst kunnen zien hoe de allerbeste Evenepoel (25) zich verhoudt tot de allerbeste Tadej Pogacar (26).
In tegenstelling tot vorig jaar, toen hij moest revalideren door zijn val in de Ronde van het Baskenland, zal hij nu een volledige voorbereiding kunnen afwerken. De kans is klein dat Evenepoel de schijnbaar onverslaanbare Sloveen dan zal kunnen kloppen, maar dan zullen we wel échte conclusies over zijn conditie kunnen trekken. Nu zijn die veel te voorbarig.
De tol van de zwaartekracht nekt Kopecky
Al voor de start van het seizoen kondigde Lotte Kopecky een koerswijziging aan: haar trainingen zouden meer gericht zijn op het langere klimwerk, met Luik-Bastenaken-Luik en de Tour de France als belangrijkste afspraken.
Ze begon later aan haar seizoen, hielp ploeggenote Lorena Wiebes aan zeges in Milaan-Sanremo en Gent-Wevelgem, en won zelf de Ronde van Vlaanderen. Weliswaar deels omdat haar grootste concurrente Elisa Longo Borghini was gevallen, en omdat haar andere grote rivale, Marianne Vos, pas hersteld was van ziekte.
De allerbeste Kopecky leek ze nog niet te zijn, ook niet in Parijs-Roubaix. Met die nieuwe grote zege op zak kon ze niettemin relatief ontspannen toeleven naar ‘La Doyenne’, het zelfverklaarde grote doel.
De wereldkampioene deed tijdens die koers de hoop oplaaien. Ze reed sterk op de klim van La Redoute en hield stand op La Roche-aux-Faucons, maar brak uiteindelijk op de lange vals platte stroken na de top.
Meer kilo’s dan tegenstanders
De zwaartekracht speelde haar parten. Ondanks haar scherpe vorm weegt Kopecky naar schatting zes tot tien kilo meer dan de concurrentes die van haar wegreden: Kim Le Court, Puck Pieterse, Demi Vollering en Cédrine Kerbaol. Na 140 kilometer en ruim 2600 hoogtemeters gaf dat verschil de doorslag.
Lotte Kopecky werd vijfde in Luik-Bastenaken-Luik.
Getty Images
Ter herinnering: het WK van vorig jaar in Zürich was tot dusver de enige WorldTourrace van meer dan 2200 hoogtemeters die Kopecky won. En dat had meer met doorzettingsvermogen en tactisch inzicht te maken dan puur met fysiek overwicht.
Dat ze net tekortschoot in een nog zwaardere klimrace en uiteindelijk vijfde werd, op 24 seconden van winnares Kim Le Court, is dus niet meer dan normaal. Of een verstoorde wintervoorbereiding – waar Kopecky na de aankomst zelf op alludeerde – daarbij een rol speelde, blijft voorlopig onduidelijk.
Wat in de bergritten van de Tour?
Net als Evenepoel focust ze nu op de Tour de France, ook met eindwinst of het podium voor ogen. In 2023 werd Kopecky al eens tweede, op drie minuten van Demi Vollering.
Bergop is het niveau van het dameswielrennen de laatste jaren echter sterk gestegen. Mogelijk zal in de cols, met twee ritten van respectievelijk 3600 en 3060 hoogtemeters, ook dan de onverbiddelijke wet van het aantal watt per kilo tellen.
Het verschil met een eendagskoers als Luik-Bastenaken-Luik is dat de wereldkampioene in veel andere ritten de kans krijgt om voorsprong te nemen op topfavoriete Demi Vollering.
Of dat zal resulteren in een nieuwe podiumplaats in de Tour zullen we op 3 augustus kunnen concluderen.
‘Remco Evenepoel omarmt openlijk de islam. Daar is niets mis mee – het is zelfs moedig’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier