Het WK wielrennen in eigen land leverde een prachtige koers op, maar geen Belgische eindwinnaar. Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, kaart na over de Belgen en wereldkampioen Julian Alaphilippe.
Het WK werd een fantastische wedstrijd maar zadelde de Belgen wel op met een grote kater.
Jacques Sys: ‘Het is opmerkelijk hoe iedereen vooraf in Wout van Aert geloofde. Er was geen spatje twijfel. Ook niet bij hemzelf. Van Aert en niemand anders zou de kopman zijn. Er was een Plan A maar geen Plan B. Daar was voor gekozen. Dan moet je daar achteraf niet over zeuren. Het vertrouwen in Van Aert was grenzeloos. Eigenlijk kon hij in Leuven alleen maar verliezen. Dat hij voelde dat hij de benen niet had, kan je hem na zo’n seizoen niet kwalijk nemen. Van Aert is geen buitenaards wezen. Ook al werd hij vooraf als een superman afgeschilderd.’
‘Er zal nu nog dagen over dat wereldkampioenschap worden gepraat. Tot je er helemaal suf van geraakt. Ging Remco Evenepoel niet te vroeg in de aanval? Was het niet vreemd om Evenepoel op een gegeven moment op kop te zien sleuren van een groepje renners terwijl de Belgen in achtervolging probeerden de kloof op de koplopers te dichten? Eigenlijk zijn al die analyses zinloos. Want de realiteit is gewoon dat Julian Alaphilippe de met afstand sterkste renner was. Niemand die hem na zijn vierde demarrage kon volgen. Je kan je achteraf hooguit vragen stellen over de voorbereiding. En vaststellen dat die van Alaphilippe perfect was. Geen Olympische Spelen, niet tot het uiterste gaan in de Tour of Britain. Daarin ligt de sleutel van het succes. Al de rest is larie.’
Alaphilippe werd ook vorig jaar in Imola wereldkampioen met een beslissende demarrage, toen op de laatste van twee steile hellingen.
Sys: ‘Het is zijn manier van koersen, hij behaalde zo de meeste successen. Alaphilippe gaat al jaren zijn eigen weg. Hij kiest steeds weer voor de aanval, hij rijdt met moed en temperament. Alaphilippe is en blijft een vat vol energie. Hij moet dat op de een of andere manier kunnen omzetten. Soms lijkt het erop dat er een soort woede in zijn lichaam zit en dat hij zichzelf wil bevrijden. Je zag dat ook in Leuven toen mensen riepen dat hij in de laatste kilometers moest remmen.’
‘Renners als Julian Alaphilippe zijn een verrijking voor de wielersport. Het zijn geen robotten die zich laten vastbinden. Ze vallen aan, ze koersen om te winnen. Net zoals Wout van Aert natuurlijk. En Remco Evenepoel. De zege van Alaphilippe past in een schitterend seizoen dat door dit hoogstaande WK echt op een climax gaat eindigen. De wielersport zette zich op een schitterende manier in de etalage.’
En het WK was voor Vlaanderen een enorme publicitaire spot.
Sys: ‘Een onbetaalbare publicitaire spot. Schitterend in beeld gebracht. Zowel in de tijdritten, tussen Knokke en Brugge, als in de wegrit tussen Antwerpen en Leuven. Alleen hadden het uiteindelijk toch wat meer mogen zijn dan vier medailles. Hoewel, het verwachttingspatroon was voor alle wedstrijden wel heel erg immens, iedereen liet zich meezuigen in het enthousiasme. In zowat alle disciplines waren er kanshebbers op een medaille. Bij de vrouwen bijvoorbeeld waar Lotte Kopecky ook bij de topfavorieten werd gerekend. Op een omloop die bij haar past. Alsof dat volstaat. Terwijl Lotte, met alle respect, toch niet echt het niveau haalt van de Nederlandse en Italiaanse meisjes.’
