Wout van Aert verwijt zichzelf dat hij een egoïst was. Hij had niet mogen sprinten om de zege in Dwars door Vlaanderen, maar samen met zijn twee ploegmaats moeten aanvallen. Dan had een van hen gewonnen – en niet Neilson Powless, die Van Aert versloeg in de sprint. Zijn beslissing was inderdaad te zelfzuchtig en niet slim, maar wel begrijpelijk.
Voor de start van Dwars door Vlaanderen verschenen op verschillende sport- en wielerwebsites uitspraken van Wout van Aert. Over hoe hij reageerde op de ‘kritiek’ na zijn teleurstellende prestatie in de E3 Classic en op de hooggespannen verwachtingen voor woensdagnamiddag. Volgens de buitenwereld móést hij bewijzen dat hij klaar was voor de Ronde van Vlaanderen.
De Kempenaar zei dat hij zich vooral had opgetrokken aan de opbeurende berichten van zijn vrienden. En dat hij uitkeek naar de koers die hem een mentale opkikker moest bezorgen, vier dagen voor de Ronde van Vlaanderen.
Die leek hij ook te krijgen toen hij met ploegmaats Tiesj Benoot en Matteo Jorgenson het peloton aan flarden reed, en alleen nog met Neilson Powless (EF Education) moest afrekenen in de sprint.
Een schijnbare formaliteit tegen de – op papier – tragere en 21 kilogram lichtere Amerikaan. Maar daar stak die een stokje voor door Van Aert, die plots een kramp kreeg, zeer verrassend te kloppen.
🚴🇧🇪 | Hoe is het mogelijk! De geschiedenis herhaalt zich. Wout van Aert leek eenvoudig naar de zege te rijden in Dwars door Vlaanderen, maar Neilson Powless sprint gewoon sneller.
— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) April 2, 2025
📺 Stream koers op HBO Max pic.twitter.com/uFgJ9bdfBs
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Weer barstte de kritiek los op sociale media. ‘Hoe dom kun je zijn, door het overtal – met drie tegen één – niet voor de sprint uit te spelen?’
Op het eerste gezicht is het inderdaad dom. Van Aert, Benoot en Jorgenson hadden Powless met enkele aanvallen op zijn minst kunnen vermoeien. Maar dat deden ze niet. Omdat Van Aert voor de sprint wilde gaan.
Wat had u gedaan in zijn plaats?
Dat was achteraf gezien fout. Maar zoals de Nederlanders zeggen: achteraf is mooi wonen. Wij willen de mensen ook niet te eten geven die in het geval van Wout van Aert exact hetzelfde hadden gedaan.
Stelt u zich in zijn schoenen: had u ervoor gekozen om met zijn drieën aan te vallen in plaats van te sprinten? Ja, Powless collectief bestoken had de winstkansen voor Visma-Lease a Bike verhoogd naar misschien 99 procent, maar had de kans op winst voor Van Aert misschien verlaagd naar een derde.
Je weet niet wie de Amerikaan al dan niet noodgedwongen had laten rijden na de eerste, tweede of derde aanval. Dan had Van Aert misschien moeten afstoppen en had Benoot of Jorgenson gewonnen.
Dan zou Van Aert ook tevreden zijn geweest. Maar dan had hij de kick van de overwinning gemist, dat verlossende gevoel van de zege na maandenlang revalideren en sukkelen met zijn knie. En daarmee had hij ook zijn critici lik op stuk kunnen geven na zijn mindere prestaties in het Belgische openingsweekend en in de E3 Classic.
Dat gaf Van Aert ook zelf toe voor de Sporza-camera’s. ‘Ik wou de zege zó graag… Zeker na alle kritiek die ik heb gekregen en de pech die ik heb gekend vorig jaar.’
Iedereen gunde Van Aert de zege
Wout van Aert kan goed met druk en kritiek omgaan – hij is niets anders gewend sinds hij als jonge twintiger al wereldkampioen veldrijden werd – maar niemand is daar volkomen immuun voor.
Ook hij is dat niet. Zeker als dat gepaard gaat met fysiek leed na valpartijen en hij (nog) niet zijn allerbeste niveau haalt. Dat is voor een renner met zijn status frustrerend. Een nederlaag blijft volgens hem langer hangen dan hem lief is.
Dan is zijn egoïstische keuze – om zó graag te willen winnen – niet meer dan begrijpelijk.
Zijn ploegmaat en vriend Tiesj Benoot gunde het hem. ‘Ik wou liever dat Wout won dan dat ik zelf zou winnen.’ Zijn ploegleider Grischa Niermann gunde het hem. Heel koersminnend Vlaanderen gunde het hem.
Waarom Van Aert zichzelf niet was
Achteraf gezien was het geen slimme keuze, die niet de grootste kans op winst voor zijn team bood. Ploegleider Grischa Niermann had zijn renner moeten terugfluiten toen die op 10 kilometer voor de finish vol vertrouwen in zijn oortje riep: ‘Ik wil sprinten’.
Van Aert had het in andere omstandigheden ook zélf anders beslist. Hij zei niet toevallig na de finish: ‘Dit is niet wie ik ben – iemand die alleen aan zichzelf denkt.’
Wie de Kempenaar kent, weet hoe hij binnen en buiten de koers in zijn team als leider optreedt. Hoe hij in het verleden talloze keren onzelfzuchtig is geweest – door zich bijvoorbeeld uit de naad te werken voor Jonas Vingegaard of door een zege in Gent-Wevelgem aan Christophe Laporte te schenken.
In de laatste Wielergids van Knack Sport zei Van Aert over zijn leiderschap dat hij een kick krijgt als hij een teamgenoot helpt winnen. ‘Ik kan mezelf evenveel pijn doen voor een ploegmaat als wanneer ikzelf voor een overwinning strijd.’
De kritiek dat hij daardoor niet de winnersmentaliteit van een échte kampioen zou hebben, liet hem koud. Van Aert wil later vooral herinnerd worden door zijn ploegmaats en entourage als een onbaatzuchtig mens. Dat is hem evenveel waard als nog een zege op zijn palmares.
Een levensles rijker: trouw aan jezelf blijven
Deze keer was Van Aert wél zelfzuchtig. Niets menselijks is ook hem vreemd. Het leverde een koude douche op waar hij nog een dag of twee van zal rillen, weer een opdoffer voor het al vaak geteisterde mentale front.
Verre van ideaal richting de Ronde van Vlaanderen. Ook in het besef dat hij – ondanks een goede, aanvallende koers – tegen Powless altijd de sprint had moeten winnen, maar dat niet kon.
Hij leerde zo wel een levensles – blijf trouw aan jezelf en je waarden – en gaf er tegelijkertijd één door meteen na de finish de verantwoordelijkheid voor zijn keuze volledig op zich te nemen. En zelfs hard voor zichzelf te zijn. Een voorbeeld van hoe je je fouten erkent en eruit leert – iets wat velen niét zouden doen.
Was Van Aerts beslissing dus ‘egoïstisch’? Ja. Was dat niet slim? Ook. Maar gezien zijn sprintsnelheid niet onlogisch, en vooral begrijpelijk, gezien de druk die in wielerland België op zijn schouders rust. Zeker als je daar ook de fysieke en mentale pijn na zijn twee zware valpartijen in 2024 bij rekent.
Iemand bekritiseren voor een fout mag, maar dan moet je er ook de menselijke context bij geven. En die is in dit geval op zijn plaats.
De leider in Wout van Aert: ‘Een ploegmaat helpen winnen, daar krijg ik ook een kick van’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier