‘Dylan Teuns bleef dromen tot ook zijn benen erin geloofden’

Op een oppermachtige manier won Dylan Teuns de Waalse Pijl. Door als enige te blijven rechtstaan op de pedalen, tot de finish. Op dezelfde wijze hield hij de voorbije jaren het geloof in een eerste klassieke overwinning recht. Onze redacteur, Jonas Creteur, over die eindelijk vervulde droom.

Wat was het meest opmerkelijke aan deze overwinning?

‘Dat in zowat alle voorbeschouwingen Dylan Teuns niet tot de favorieten werd gerekend, en hoogstens genoemd werd als outsider. Enerzijds logisch voor een renner die nog nooit een eendagskoers had gewonnen, en die de voorbije vier jaar ‘slechts’ vier zeges had geboekt, waaronder wel twee Tourritten.

‘Anderzijds was zijn triomf ook niet zo verrassend, want Teuns gaf ondanks een coronabesmetting vroeg op het seizoen al het hele voorjaar blijk van een blakende conditie: hij was zelfs als enige in de top tien geëindigd van de Ronde van Vlaanderen (zesde), de Amstel Gold Race (tiende) én de Brabantse Pijl (achtste).

‘En als hij zich in de Ronde beter had gepositioneerd voor de Koppenberg, in de Gold Race niet te veel had geaarzeld toen Michal Kwiatkowski en Benoit Cosnefroy aanvielen, en in de Brabantse Pijl geen materiaalpech had gehad, dan had hij in die koersen al minstens één podiumplaats behaald.

‘Bovendien is een steile klim als de Muur van Hoei hem als ‘puncher’ op het lijf geschreven: in 2017 behaalde hij er, op zijn 25^e, niet toevallig zijn eerste podiumplaats in de WorldTour, als derde na Alejandro Valverde en Dan Martin.

‘Toen de Spanjaard erna gevraagd werd wie er hem, als vijfvoudig winnaar van de Waalse Pijl, zou kunnen opvolgen, noemde hij twee namen: Julian Alaphilippe en… Dylan Teuns. Die was toen heel ontgoocheld dat hij Valverdes versnelling in de laatste 250 meter niet had kunnen volgen. Maar het sterkte hem ook in zijn geloof dat hij ooit de Waalse Pijl zou kunnen winnen. Zoals Philippe Gilbert als laatste Belg had gedaan in 2011, toen Teuns op de Muur van Hoei als negentienjarige toekeek. En zijn droom toen kiemde.

‘Vreemd genoeg kwam de Limburger na 2017 niet verder dan een 14^e plaats in 2019. In 2020 werd hij zelfs pas 75^e, vorig jaar 32^e. Dat hij nu won, maakt zijn zege des te opmerkelijker.

‘Net als de manier waarop: perfect gepositioneerd als zesde aan de voet opdraaien, daarna vooraan de steile bochten aansnijden, en dan als eerste versnellen op 250 meter van de finish. Nota bene op exact dezelfde plaats waar Valverde bij zijn vijf zeges altijd zijn demarrage plaatste – dat hij goed bestudeerd.

‘Dé kunst is om daarna op de pedalen te blijven staan, tot de aankomst, zeker wanneer de weg in de laatste 100 meter afvlakt tot zes procent, en het melkzuur uit de oren spuit. In het verleden was dat de kracht van Valverde.

‘Deze keer moest hij – niet onlogisch op zijn bijna 42^e – op het zadel gaan zitten toen hij even langs Teuns kwam, naar hem keek, en de Belg hem kraakte door naar eigen zeggen drie tanden groter te schakelen toen hij de Spanjaard onder zijn arm zag komen. ‘Hij is allicht mentaal gebroken toen hij die tanden hoorde klikken’, vertrouwde Teuns achteraf zijn entourage toe.

‘Veelzeggend was achteraf het respectvolle tikje van Valverde op Teuns’ schouder bij de podiumceremonie. En zijn woorden achteraf: dat de beste had gewonnen, omdat hij er het maximale had uitgehaald.’

Waar plaats je deze zege op de erelijst van Teuns, en in de zegeranking van de Belgische renners het laatste decennium?

‘Het mooie aan Teuns’ overwinning, zoals hij ook zelf aangaf: dat hij uitgerekend de ‘Koning van de Muur’ versloeg, ook al is die bijna 42 jaar. En niet te vergeten ook wereldkampioen Julian Alaphilippe (die vierde werd) en Tourwinnaar Tadej Pogacar (die als twaalfde finishte) achter zich liet, al waren beiden om verschillende redenen niet op topniveau.

‘Ook de anderen in de top (vijf)tien waren pure specialisten in het steile klimwerk: Alexander Vlasov, Daniel Felipe Martinez, Michael Woods, Benoit Cosnefroy.

‘De waarde van een zege moet je altijd afmeten aan de tegenstand. En die is in de Waalse klassiekers altijd hoger dan in de kasseiklassiekers. Richtinggevend wat dat betreft is de ‘start list quality’-score van de website procyclingstats.com. Voor deze Waalse Pijl was die score 974: meer dan in gelijk welke editie van de laatste tien edities van de Ronde van Vlaanderen.

‘Als je al die toppers op puur fysiek vermogen, zonder veel tactiek, kunt aftroeven, dan moet je dat heel hoog inschatten. Het was ook geen toeval dat de laatste Belgische zege op de Muur van Hoei dateerde van Philippe Gilbert, toen die in 2011 zijn superseizoen neerzette.

‘Voor Teuns was het de dertiende zege uit zijn loopbaan en ongetwijfeld zijn mooiste, ook al heeft hij twee ritoverwinningen in de Tour behaald, op iconische plaatsen als La Planche des Belles Filles en Le Grand Bornand. Daar was hij echter de beste van een groep vluchters – door in de afdaling naar Le Grand Bornand ook de minder risico’s nemende Tadej Pogacar af te houden -, in Hoei rekende hij af met Pogacar en co in een echt man-tegen-manduel.

‘Teuns heeft zo nu én een eendagskoers in de WorldTour én twee Touretappes gewonnen – op het allerhoogste niveau. Iets wat alleen Wout van Aert, Greg Van Avermaet en Tom Boonen sinds 2000 als Belgen gerealiseerd hebben. Van Avermaet is de enige die daar, zoals ook Teuns, nog een eindzege in een WorldTourronde aan kan toevoegen (Tirreno-Adriatico voor Van Avermaet, de Ronde van Polen voor Teuns, nvdr).

‘Een veelwinnaar zal de Limburger wel nooit worden. Maar als alleen die grote kampioenen, zoals ook Philippe Gilbert, een beter palmares kunnen voorleggen, dan mag je je met recht en rede tot de top tien van de beste Belgische renners van deze eeuw gerekend worden. Teuns zal zichzelf met zijn timide karakter nooit zo verkopen, maar het is wel een feit. En daarvoor verdient hij alle respect.’

Wat is de sleutel voor deze ‘doorbraak’?

‘Teuns’ vrouw Lies verwoordde het na de aankomst treffend: ‘Dylan heeft het geduld kunnen opbrengen om rustig zijn carrière uit te bouwen. Hij is daar mentaal zeer sterk in geworden.’

‘Dat beklemtoonde Teuns ook zelf: dat hij, na ook zijn derde plaats in de Ronde van Lombardije in 2018, altijd het vertrouwen heeft behouden dat de puzzel in de grote koersen ooit in elkaar zou vallen. En dat hij nooit getwijfeld heeft aan zichzelf. Hij had meer last van de druk die de buitenwereld op hem legde, onder meer door de steeds terugkerende verwijzingen naar zijn ‘beperkte’ uitschieters.

‘Teuns is echter het bewijs dat als je blijft geloven in je (grote) kwaliteiten, de benen ooit zullen volgen. Ook al moet je daarvoor wachten tot je dertigste. Niet elke renner kan als vroege twintiger immers doorbreken, zoals Pogacar of Evenepoel. Je kan ook langzaam naar de top groeien.

‘Vaak kan één iemand voor de klik zorgen en in Teuns’ geval is dat zijn coach Michele Bartoli, die hem sinds eind april 2021 begeleidt. Volgens Teuns groeide er snel een vertrouwensband en kan de Italiaan hem fysiek perfect prikkelen, in de voorbereidingsperiode, maar ook in de dagen voor een koers. Door niet op één specifiek punt te werken, maar hem op alle vlakken nog een tikje op te tillen.

‘Onderschat ook het mentale aspect niet: als een ex-kampioen als Bartoli in jou gelooft, een renner die zelf de Waalse Pijl won, maar ook de Ronde van Vlaanderen, twee keer Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije, dan is dat voor een renner als Teuns een enorme meerwaarde. En dat blijkt meer dan ooit in dit voorjaar.

‘Nu de Limburger deze mentale klik heeft gemaakt, zal het hierbij allicht niet blijven. Zondag ook winnen in Luik-Bastenaken-Luik wordt wel moeilijker, zelfs niet met deze hoogvorm. Op het oude parcours, met de helling van Saint-Nicolas en de hellende aankomst in Ans, zou Teuns nu een van de topfavorieten zijn, maar de nieuwe vlakke laatste kilometers in het centrum van Luik zijn in zijn nadeel, gezien zijn gebrek aan een sprint.

‘En alleen wegrijden op de laatste helling, de Roche aux Faucons, is in zo’n deelnemersveld niet vanzelfsprekend. Teuns kan er wel met de besten overleven en een topvijfplaats behalen. Of op het einde op de verrassing spelen als de rest elkaar te veel beloert.

‘Ook in de Tour, in de najaarsklassiekers en zelfs op het WK in Australië kan hij nog laten zien waarom hij in eigen land te lang onderbelicht is gebleven. Plus est en lui, dus. Dat zal Dylan meer dan ooit zelf beseffen.’