Vier van onze journalisten kozen hun opmerkelijkste wielermoment van het jaar. Deel 4: de sensationele ontknoping van het WK op de weg bij de vrouwen.
‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Dit populaire citaat, (verkeerdelijk) toegeschreven aan Pippi Langkous, krijgt Annemiek van Vleuten van haar trainer Louis Delahaije ingefluisterd in aanloop naar de mondiale titelstrijd in Wollongong.
In de individuele tijdrit, op de openingsdag van de wereldkampioenschappen, wil de Nederlandse een eerste keer toeslaan. Ze dicht zich meer kansen toe dan op het West-Vlaamse biljartlaken twaalf maanden voordien. Maar de winnares van Tour, Giro en Vuelta stelt teleur: zevende, ruim anderhalve minuut trager dan Ellen van Dijk. ‘In Yorkshire eindigde ik ook op grote afstand van de wereldkampioene en iedereen weet wat er daarna is gebeurd.’ Op het WK in 2019 won Van Vleuten de wegrit na een weergaloze solo van 105 kilometer.
Het stadscircuit van de wegrit in Wollongong is voor Van Vleuten niet ideaal. Vandaar dat haar trainer haar motiveert om iets te proberen wat ze nog nooit heeft geprobeerd: een solo van ruim 124 kilometer, want zo ver is het vanaf Mount Keira tot de streep.
Al na de gemengde ploegenestafette, waarin ze haar elleboog breekt, kan het gewaagde plan de prullenmand in. De hele voorbereiding, inclusief het bijtrainen op ochtendlijke uren tijdens de Vuelta om zich in te stellen op de Australische tijdzone, lijkt een maat voor niets te zijn geweest. De ontgoocheling is immens, toch draait Van Vleuten stoïcijns de knop om: laat je niet negatief beïnvloeden door wat je niet onder controle hebt.
In plaats van te focussen op wat niet meer mogelijk is, omarmt ze een nieuwe mogelijkheid: als voorbeeldige teamplayer Marianne Vos naar de wereldtitel helpen leiden. Knechten in plaats van medekopvrouw spelen.
Geen haar op haar hoofd dat er tijdens de wegrit aan denkt dat ze zelf kan winnen. Totdat Vos niet de verhoopte benen blijkt te hebben en Van Vleuten bij het ingaan van de slotkilometer bij het koppeloton komt aansluiten. Op ervaring en instinct schiet ze ervandoor. Wie had dit scenario kunnen voorspellen?
Van Vleuten, op haar 39ste de oudste wereldkampioene ooit, verovert de regenboogtrui op dezelfde sluwe manier als haar landgenoot Joop Zoetemelk in 1985, destijds 38 en tot op heden de oudste regerende wereldkampioen bij de mannen.
Na afloop wijst ze meteen naar haar oorbellen. De kubusvormige juweeltjes kreeg ze voor haar achttiende verjaardag van haar inmiddels overleden vader. Ze had ze in toen ze op de Spelen van Rio zwaar ten val kwam en besloot dat ze haar geen geluk brachten. Haar moeder overtuigde haar van het tegendeel. Terecht, bleek onder meer in Yorkshire, al twijfelde Van Vleuten bij de start van het jongste WK opnieuw of ze ze wel zou aandoen.
De oorbellen kunnen symbool staan voor de veerkracht die ze van haar ouders erfde om met tegenslagen om te gaan. Noem een bot in haar lichaam en Van Vleuten heeft het al gebroken, maar in haar hoofd lijkt ze onverwoestbaar.
Van Vleuten behaalde de wereldtitel na de zowat kortst mogelijke solo, op tactisch vernuft en zonder de beste te zijn. Atypischer kon niet.
Omdat ze het op die manier nog nooit had gedaan, dacht ze dat ze het wel kon.
