In februari 2004 werd de allereerste editie van Sport/Wielermagazine uitgebracht. Op de cover: Peter Van Petegem, met een wiel achter zijn hoofd – zwevend als een aureool. De Zwarte van Brakel was dan ook de enige ‘messias’ van het vaderlandse wielrennen, als winnaar van de Ronde van Vlaanderen én Parijs-Roubaix, plus brons op het WK.
Belgische apostelen die Van Petegems spoor konden volgen waren er niet meer. De carrière van Johan Museeuw liep op zijn laatste benen en werd besmeurd door een dopingaffaire. Frank Vandenbroucke belandde definitief in een doodlopende straat. Ook Tom Steels zat door gezondheidsperikelen in een neerwaartse spiraal. En kroonprins Tom Boonen brak pas in 2004 helemaal door.
De rest werd, weliswaar in een bezoedeld dopingtijdperk, weggeblazen. Zeker in de klimklassiekers en de grote rondes. De eerste Belgen in het algemeen klassement van de Giro, Tour en Vuelta 2003? Tom Stremersch (68e), Christophe Brandt (52e) en Jurgen Van Goolen (42e). Aantal ritsuccessen in die grand tours? Núl. Eind dat seizoen stonden zo welgeteld twee Belgen in de top 50 van de UCI-ranking: Peter Van Petegem (18e) en Dave Bruylandts (35e). De eerste landgenote in het vrouwenklassement? Sharon Vandromme, als… 97e.
Aan de offroaddisciplines konden wielerliefhebbers in eigen land zich wel nog enigszins laven. Mountainbiker Filip Meirhaeghe veroverde goud op het WK en in het veldrijden werden Sven Nys en Bart Wellens bijna verafgood. Een schril contrast met het baanwielrennen: geen enkele WK-medaille voor België. Alleen de genaturaliseerde Matthew Gilmore streed in zesdaagsen mee met de top.
Al even groot is het contrast met de fenomenale prestaties van de Belgen in het wielerseizoen 2022. Remco Evenepoel, Wout van Aert, Jasper Philipsen, Dylan Teuns en Lotte Kopecky maakten op velerlei vlakken een eind aan jaren/decennialange tricolore koersdroogtes. Bovendien zullen jongere toptalenten die vloedgolf de komende jaren doen aanzwellen: van Arnaud De Lie, Cian Uijtdebroeks, Alec Segaert, Vlad Van Mechelen, Julie De Wilde en Febe Jooris op de weg, tot Fabio Van den Bossche en Jules Hesters op de piste en Thibau Nys en Joran Wyseure in het veld. Van de jaren zeventig is het geleden dat Belgische renners (m/v) in zó veel verschillende disciplines en specialiteiten uitblonken.
Des te opvallender: die hoogconjunctuur gaat gepaard met de steile vlucht die het internationale wielrennen sinds 2020 nam. De Roaring Twenties zijn terug, maar dan in de koers. Althans wat betreft charismatische toppers die hun boterham met panache beleggen. Het héle seizoen zelfs, van klassiekers tot grote rondes. Naast Van Aert en Evenepoel ook Tadej Pogacar, Primoz Roglic, Mathieu van der Poel, Tom Pidcock, Biniam Girmay… Zelfs de timide Jonas Vingegaard durfde te verliezen om de Tour te kunnen winnen.
Een negatievere tegenstelling: ondanks die bruisende jaren twintig wordt het wielerbestel nog altijd te amateuristisch en conservatief bestuurd. Een haperend businessmodel. Een overvolle/ondoorzichtige kalender. Een Worldranking gebaseerd op een absurd puntensysteem. Gevaarlijke parcoursen die te weinig of niet gecontroleerd en bestraft worden. Oerklassieke tv-coverage met veel te weinig data, waarmee andere sporten jonge consumenten wél verleiden… Niet toevallig stond geen enkele renner – noch Pogacar, Evenepoel of Van Aert – in de jongste lijst van SportsPro.com met de 100 Most Marketable Athletes ter wereld, met sterren uit nochtans 20 sporten. De laatste coureur in die ranking? Peter Sagan in 2017…
Het is de trieste realiteit van het wielrennen. De acteurs zijn Oscarwaardig, maar de film wordt slecht geregisseerd en niet goed in de markt gezet. Waardoor alleen in wielerland België Lotte, Remco en Wout vele voorpagina’s sieren. Afwachten of de Netflixserie, over de avonturen van acht wielerteams in aanloop naar en tijdens de Tour 2022, dat vanaf volgend jaar (een beetje) kan verhelpen.
Haal nu de najaarsspecial van Sport/Wielermagazine in huis. Bestel ze hier of haal ze in je krantenwinkel.
