Daar is het openingsweekend: ontbindt Alexander Kristoff nog eens zijn duivels?

Alexander Kristoff heeft meteen zijn eerste zege van het nieuwe wielerseizoen te pakken. In de Ronde van de Algarve won hij de eerste etappe in de sprint voor Jordi Meeus en ploeggenoot Søren Wærenskjold. Een portret van een vos die zijn streken nog niet verloren is en er opnieuw zal staan in het voorjaar.

Wat een beeld de afgelopen week in de Ronde van de Algarve. Oude rot Alexander Kristoff wordt perfect door zijn ploegmaats afgezet en maakt het netjes af. Topfavoriet Fabio Jakobsen komt er zelfs niet aan te pas. Dat de Noor zo sterk voor de dag kwam, was geen verrassing. Hij is nog lang niet versleten en wil dat op zijn 35^e nog enkele keren laten zien. Aan de meet klonk hij heel opgetogen: ‘Deze overwinning doet enorm veel deugd. Als je zo vroeg in het seizoen al eens een sprint kan winnen, geeft dat veel vertrouwen. Ik kan nu met minder druk de volgende koersen aanvatten.’

In een nieuwe omgeving

Kristoff rijdt dit seizoen voor Uno-X Pro Cycling Team, dat geen WorldTour-licentie heeft. Na een jaartje bij Intermarché-Circus-Wanty had hij al zin in iets anders. Zijn nieuwe ploeg bestaat uitsluitend uit Denen en Noren en focust vooral op het ontwikkelen van jonge talenten. Dan komt zo’n ervaren man als Kristoff natuurlijk van pas. Hij is het gezicht van de ploeg, samen met Rasmus Tiller, ook iemand om in de gaten houden in het voorjaar.

In een interview met een Deense YouTuber ging het over de overstap naar zijn nieuwe werkgever: ‘Het voelt een beetje als thuiskomen. Doordat we allemaal dezelfde cultuur delen, heerst er een fijne sfeer. Ik ben blij dat ik goed aan het seizoen gestart ben en dat ik het werk van mijn ploegmaats heb kunnen verzilveren. Het is een van mijn doelen om te helpen met de ontwikkeling van onze jonge talenten.’

De relatief nieuwe Scandinavische formatie deed het vorig jaar helemaal niet slecht en wil die lijn graag doortrekken. Door die prestaties heeft het een ticket weten te bemachtigen voor de Ronde van Frankrijk. Een enorme opsteker, want op het vlak van publiciteit kan dat tellen.

Kristoff zelf heeft ook ambities in de Tour. Hij is uiteraard niet aan zijn proefstuk toe. Meer nog, hij won er al enkele ritten. Ondere andere in 2020, toen hij de openingsetappe won en zo ook de gele trui in ontvangst nam. ‘Een jongensdroom die in vervulling gaat’, klonk het achteraf.

Focus op het voorjaar én het WK

Het openingsweekend van de voorjaarsklassiekers staat voor de deur. Traditioneel wordt op zaterdag Omloop Het Nieuwsblad en op zondag Kuurne-Brussel-Kuurne afgewerkt. Die laatste koers is er eentje waar Kristoff al jaren op aast. Hij kwam al enkele keren zeer dicht bij winst, maar moet het tot nu toe stellen met tweede en derde plaatsen. Het is een koers die heel vaak uitmondt in een sprint en gezien zijn overwinning in Portugal, mag de Noor opnieuw hopen op een goed resultaat.

Dat hij nog een klassieker kan winnen, bewees Kristoff vorig jaar op magistrale wijze. In de Scheldeprijs zette hij iedereen een neus aan. Na een dag ploeteren door weer en wind, ontstond er uiteindelijk een kopgroep die leek te gaan sprinten voor de overwinning. Maar op een paar kilometer van de meet gooide hij het over een andere boeg en koos voor de aanval. Zijn plannetje werkte en zo belandde hij al voor de tweede keer op het hoogste schavotje in Schoten na een werkelijk heroïsche editie.

Maar ook het WK in Glasgow staat met stip aangeduid in de agenda van de Noor. 277 kilometer beuken op Schotse wegen, dat ziet hij wel zitten. Hij schikt zijn jaar er ook naartoe, want het WK wordt vroeger gereden dan anders. Normaal gezien wordt er pas gekoerst om de regenboogtrui na de Vuelta, maar nu gebeurt dat al net na de Tour.

Het wonderjaar 2015

Ondanks een reeks knappe prestaties de voorbije jaren, blijft Kristoff een underdog. Hij is op zijn oudere leeftijd niet meer bij machte om week na week mannen als Wout Van Aert en Mathieu van der Poel het lastig te maken. Af en toe eens een zege meepikken lukt nog, maar zijn machtig niveau van 2015 haalt hij hoogstwaarschijnlijk nooit meer. In dienst van Team Katjoesja won hij toen de Ronde van Vlaanderen, de Scheldeprijs en Driedaagse De Panne-Koksijde, werd hij tweede in Milaan-San Remo en Kuurne-Brussel-Kuurne en reed hij nog tal van ereplaatsen bij elkaar. Hij eindigde als tweede in de UCI-ranking, na de Spanjaard Alejandro Valverde.

Acht jaar later is het duidelijk dat er van uitbollen nog geen sprake is. De motivatie is er nog en de benen ook. Een veelwinnaar is hij niet meer, maar de kans dat we hem op de voorgrond zien verschijnen in de finale van een klassieker is zeker niet onbestaande. In het openingsweekend kan hij misschien al zijn slag slaan, want de grote twee staan niet aan de start.