Naar aanleiding van een nieuw boek over Frank Vandenbroucke sprak de Krant van West-Vlaanderen met zijn dochter Cameron. ‘Al die journalisten bij papi en mami met hun vragen, ik begreep dat niet goed.’
Andy McGrath sprak voor het nieuwe boek God is dood met tientallen mensen die al die jaren dicht bij Frank Vandenbroucke stonden. In het boek staat letterlijk:Het is niet gemakkelijk een Vandenbroucke te zijn. Klopt dat?
Cameron Vandenbroucke: ‘Ik ondervond dat vooral toen ik als renster zomaar vanuit het niets een contract kreeg bij Lotto. In alle kranten stond natuurlijk:de dochter van.Het wekte op sociale media en in het peloton veel jaloezie op.Alleen door haar naam, moest ik horen en lezen.’
Je zal de rest van jouw leven de dochter van Frank Vandenbroucke blijven.
Vandenbroucke: ‘Ja, misschien wel. Ook omdat ik nog zoveel op de koers ben. Ik kom nog steeds mensen tegen die me vertellen dat ze nog met mijn papa gekoerst hebben of dat ze hem nog gekend hebben. Al zal dat wel verminderen bij de volgende generatie. Maar hij zal niet snel vergeten worden, denk ik.’
Je zei eerder al dat je best veel van hem hebt meegekregen.
Vandenbroucke: ‘Ik denk zelfs dat we bijna hetzelfde karakter hebben. Al zou ik nooit op voorhand durven zeggen dat ik die of die koers ga winnen. En ik ben stabieler, denk ik. Maar ik sta dan ook niet elke dag in de krant.’
Denk je soms: had ik mijn vader maar leren kennen toen ik ouder was. Als volwassene?
Vandenbroucke: ‘Ja… Al die journalisten bij papi en mami met hun vragen, ik begreep dat niet goed. Dat maakte mij soms bang, een beetje beschaamd. Terwijl ik hem kende, als hij eens thuis was, als de papa die mij steeds vroeg: hou je nog van jouw papa? Verder ken ik hem vooral via mami en papi die alles hebben meegemaakt met hem. Mami heeft een poging tot zelfmoord van dichtbij meegemaakt, voor haar is het veel moeilijker om over hem te vertellen. Binnen de vijf minuten weent ze dan. Nog steeds.’
Lees het volledige interview op KW.be.
