In deze ogenschijnlijke ongevaarlijke vijfde etappe in de Giro kunnen de sprinters nog eens hun kans gaan, maar hun teams zullen het in de regen niet makkelijk krijgen om iedereen onder controle te houden.
Dit is een rit die twee richtingen kan uitgaan: ofwel strijden vluchters om de ritzege, ofwel wordt het een groepssprint. Veel zal afhangen van hoe er wordt gekoerst van bij de start in Atripalda, een dorpje in de regio Campanië dat de Giro voor het eerst op bezoek krijgt.
Het begin is immers allesbehalve vlak: na een zevental kilometer begint al de Passo Serra, een klim van derde categorie met gemiddeld vijf procent over goed zes kilometer.
Vervolgens moeten de renners de Passo di Mirabella over, tot een hoogte van 619 meter. En na een afdaling blijft de weg langzaam oplopen tot het hoogste punt van de etappe in Guardia dei Lombardi, 977 meter boven zeeniveau.
Onderweg passeert het peloton ook langs Sant’Angelo dei Lombardi, het dorpje dat bij de zware aardbeving van 1980 het ergst getroffen werd, met liefst 482 doden.
Het merendeel van de 2400 hoogtemeters moet zo in de eerste zeventig kilometer overbrugd worden. De vraag is of een vluchtersgroep dan al voldoende voorsprong heeft om de resterende 100 kilometer, met nog één steil klimmetje van derde categorie, naar de finish te overleven.
Breekpunt
Zeker die laatste bult, 3 km aan 8 procent, met een even lange uitloper, kan een breekpunt worden. Op die klim naar Oliveto Citra kunnen de ploegen van de goedklimmende sprinters, zoals Mads Pedersen, Michael Matthews en Kaden Groves, proberen om de pure sprinters overboord te gooien.
Zoals ze dat maandag al deden toen Matthews won, en Jonathan Milan, Fernado Gaviria, Mark Cavendish en co moesten afhaken. Mogelijk zal Jayco-AlUla, het team van Michael Matthews, zelfs proberen om ook Pedersen en Groves te lossen. Maar dan moet het op die laatste klim wel erg hard gaan.
Als er sprinters worden gelost, is dat voor hen echter nog geen ramp, want op de top resten er deze keer nog 52 kilometer tot de finish om met de hulp van ploegmaats terug te keren, over dalende en vlakke wegen. Daar kunnen ze hun batterijen weer een beetje opladen.
Veel regen
Extra lastigheidsgraad: de matige wind zal in het tweede deel van de rit op kop blazen en het zal de hele dag regenen, wat ook het risico op valpartijen in de bochtige afdalingen vergroot. Het geeft een vluchtersgroep ook een voordeel, omdat de achtervolgers in het peloton een minder hoge snelheid kunnen halen. Sowieso zal het voor alle renners een vervelende dag worden, hopelijk zonder crashes.
Als de vluchtersgroep zou worden ingerekend, zal de etappe allicht eindigen op een sprint met een licht uitgedund peloton op de kilometerslange laatste rechte lijn richting Salerno.
Na de tussensprint in Battipaglia gaat het immers rechtsaf aan de luchthaven van Salerno, en daarna zeven kilometer langs de kustlijn tot aan de biljartvlakke finish. De wind zal er driekwart in de rug blazen, maar waait slechts matig (13 km per uur).
Als Mads Pedersen er nog bij is en niet te veel energie heeft verspeeld, zou hij op deze vlakke aankomst sneller moeten zijn dan Matthews. Dat geldt ook voor Kaden Groves.
Triomf van Merckx
Wint Mads Pedersen deze keer wel, dan kan hij zijn landgenoot Rolf Sørensen opvolgen, want dat was de laatste winnaar van een Girorit met aankomst in Salerno, aan de Amalfitaanse kust. De Deen van het MG Maglificio-Technogym-team versloeg toen Francesco Frattini en François Simon in de sprint.
Andere bekende namen die wonnen in Salerno: Fausto Coppi in de Giro van 1949, die de snelste was van een kopgroep voor Aldofo Leoni en eeuwige rivaal Gino Bartali, en Eddy Merckx in 1971. Toen diende de havenstad als finish van een rit in de Ronde van Sardinië.
Die rittenkoers reed de Kannibaal eind februari vaak als opener van zijn seizoen. In de eerste etappe was het meteen prijs voor Merckx. Hij versloeg medevluchter Gösta Pettersson in de sprint, met behulp van Molteniploegmaat Herman Vanspringel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
