Elke dag blikken we vooruit naar de volgende etappe van de Ronde van Frankrijk 2022. Vandaag: rit 15, waar de sprinters hun kans zullen ruiken. Maar opnieuw zal het verre van vlakke traject hen dat niet makkelijk maken.
Begin augustus 2015. Een mail in de inbox van de Sporzaredactie. Afzender: Greg Van Avermaet. Zijn vraag: of ze het fragment met het radiocommentaar van Christophe Vandegoor bij zijn recente Tourritzege in Rodez kunnen sturen?
Kennissen hadden hem verteld hoe hun hart bijna stilstond toen ze in de auto naar Vandegoors verbale eruptie hadden geluisterd. Die wilde Van Avermaet wel eens zelf beluisteren.
Het typeert hoeveel belang hij hechtte aan die triomf. Nog altijd spreekt de Oost-Vlaming over hét kantelpunt in zijn carrière. Van ‘Wereldkampioen Net Niet Winnen’ werd hij plots een echte winnaar. Die bovendien Peter Sagan, toen nog wereldtop, klopte in een sprint bergop.
Op een indrukwekkende manier: op de Côte de Saint-Pierre in Rodez begon Van Avermaet al op 400 meter van de streep te beuken op de Slovaakse muur, tot die uiteindelijk begaf. Het zou de aanzet geven voor een nieuwe winnaarsmindset bij GVA, waaruit een jaar later zijn olympische titel in Rio voortvloeide.
Geen massasprint?
Gouden Greg zal er met weemoed aan terugdenken als hij, na zijn niet-selectie bij AG2R, op stage in Spanje naar deze Tourrit kijkt. Deze overgangsetappe zou immers een kans op een ritzege geweest zijn. De op één na langste rit van deze Tour (202,5 km) en voor de tweede dag op rij op maat van de baroudeurs gesneden.
Het traject heeft een karteltandprofiel, met in het begin al zes korte hellingen in de Haut Languedoc, zonder steile stijgingspercentages. Ideaal voor een (grote?) vluchtersgroep met sterke rouleurs, zoals Jasper Stuyven, Nils Politt of Magnus Cort, om weg te rijden.
De langste en laatste hindernis van de dag ligt op 55 km voor het einde: de Côte des Cammazes (5,1 km aan 4 procent), inclusief een tussensprint aan de voet. Na een lange, trapsgewijze afdaling en een vlak stuk van 13 km is de streep vervolgens getrokken op de Boulevard Marcou van Carcassonne, na een laatste rechte en lichtoplopende (+1,5 procent) lijn van nauwelijks 200 meter. Ervoor ligt immers nog een linke bocht naar links, jammer genoeg dus alweer geen veilige finish voor een grote groepssprint.
Vent d’Autan
Afwachten of een vluchtersgroep weer voorop zal blijven – afhankelijk van de kwaliteit en kwantiteit van die groep. Of we de pas derde massasprint van deze Tour krijgen. Na de gemiste kans in de rit naar Saint-Etienne zullen Alpecin-Deceuninck, Quick-Step Alpha Vinyl, BikeExchange en Lotto-Soudal nu misschien wel samenwerken om de ontsnapping van de dag in te rekenen.
Zijn hun renners echter nog sterk genoeg na veertien koersdagen? En kunnen hun sprinters wel 2500 hoogtemeters en de laatste klim overleven? In het geval van de geblutste Caleb Ewan lijkt dat zeer twijfelachtig. En ook Fabio Jakobsen gaf bergop nog geen al te beste indruk in deze Tour.
In het laatste vlakke stuk in de finale kan de fel vanop zij waaiende Vent d’Autan (met snelheden tot 30 km per uur) bovendien nog tot meer averij leiden. Indien één of meerdere sprinters moeten afhaken, dan stijgen de kansen alleszins van Wout van Aert.
Niet onbelangrijke factor: de temperaturen zullen richting de véértig graden stijgen. En dat zal de vermoeidheid op het einde van de tweede week nog wat extra opwarmen.
Traditie breken?
Krijgen we een massasprint, dan wordt dat de tweede op rij in Carcassonne. Want vorig jaar won Mark Cavendish in de middeleeuwse vestingstad zijn vierde massasprint van de Tour 2021. Waardoor hij zo Eddy Merckx evenaarde qua aantal ritzeges (34). Perfect gegangmaakt door ploegmaat Michael Mørkøv, die … tweede werd.
De Brit brak zo ook met de traditie van Carcassonne als plaats waar altijd een vluchter met de bloemen zwaait. Zoals in 2018 met Magnus Cort en in 2006 met Jaroslav Popovitsj.
Of zoals in 1951, toen André Rosseel er als enige Belg triomfeerde. Hij arriveerde solo op de toenmalige velodroom, voor Roger Decock.
De Ronde van Vlaanderenwinnaar behaalde in slechts twee Tourdeelnames nooit een ritzege, terwijl de minder bekende Rosseel twee jaar op rij een dubbelslag realiseerde. Eerder die Tour had de Wevelgemnaar immers al gewonnen in Limoges, in 1952 deed hij hetzelfde in Le Mans en Toulouse.
Decor als troef
Dit jaar viert Carcassonne bovendien de 75e verjaardag van zijn eerste finish van de Tour, in 1947, toen Lucien Teisseire de snelste was. Zeker het laatste decennium pleistert de Tour graag in de stad die bekend is om zijn cassoulet en zijn jaarlijkse zomerfestival (dit jaar van 23 tot 27 juli, een week na het bezoek van de Tour).
In 2014 en 2016 was Carcassonne een startplaats, in 2018 het decor van een aankomst, een rustdag en een start, in 2021 van een aankomst en een start en dit jaar opnieuw met een arrivée, rustdag en een départ.
Dat heeft veel te maken met de bereidheid van de prefectuur van het departement Aude om daarin te investeren, maar ook met de esthetische factor. ‘Prachtige landschappen, mooie steden, het is naast de race op zich de belangrijkste troef van wielerkoersen om tv-kijkers te lokken’, aldus parcoursbouwer Thierry Gouvenou. En dan heeft een stad die op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat uiteraard een streepje voor.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
