Elke dag blikken we vooruit naar de volgende etappe van de Ronde van Frankrijk 2022. Vandaag: rit 12, de zwaarste in de hele Tour, waarin Jumbo-Visma, na de meesterlijke putsch richting de Col du Granon, druk moet blijven zetten op Tadej Pogacar.
Het slot van drie dagen in de Alpen. Een heuse klassieker, met na de start in Briançon eerst de Col du Galibier (de makkelijke kant, via de Col du Lautaret), dan Col de la Croix de Fer en eindigen op Alpe d’Huez.
Ver moest parcoursopsteller Thierry Gouvenou daarvoor niet zoeken: deze etappe is een exácte replica van de fameuze rit in 1986, daags na de défaillance van Bernard Hinault richting de Col du Granon en de machtsgreep van ploegmaat Greg LeMond.
De Fransman, die last had van zijn kuit, liet die blessure ’s avonds behandelen via mesotherapie, een alternatieve medische behandeling waarbij door middel van een kleine injectienaald (homeopathisch) verdunde stoffen in de middelste huidlaag gespoten worden. Van een no needle policy, het hedendaagse verbod om blessures met injecties te behandelen, was toen nog geen sprake.
Hinault onderging een wonderbaarlijke genezing en trok daags erna al in de afdaling van de Galibier ten aanval, met ploegmaat Steve Bauer. LeMond rook onraad en reageerde met Urs Zimmermann en Pello Ruiz Cabestany. Zowel de Canadees, de Zwitser als de Spanjaard moesten op de daaropvolgende Croix de Fer echter al vroeg afhaken.
Zo gingen de ‘vrienden’ Hinault en LeMond met hun tweeën op pad. Tot op de top van Alpe d’Huez, waar de Fransman mocht winnen van grote baas Bernard Tapie en arm in arm met zijn jongere teamgenoot over de streep reed.
De definitieve machtsovername was niettemin voltrokken.
Blijven aanvallen
Allicht zal Thierry Gouvenou bij het uitstippelen van het Tourparcours 2022 niet gedacht hebben dat zich 36 jaar later weer een machtswissel zou voordoen op de Col du Granon, daags voor een nieuwe aankomst op Alpe d’Huez.
In een memorabele etappe waarin Jumbo-Visma all-in ging, halverwege de Tour nota bene. Met een uitgekiend masterplan om geletruidrager Tadej Pogacar en zijn door corona afgebladderde team te doen kraken.
Door Wout van Aert voorop te sturen. Door liefst acht afwisselende aanvallen van Primoz Roglic en Jonas Vingegaard aan de voet van de Galibier. In de wetenschap dat het daarmee de Sloveen allicht zou opofferen voor het algemene klassement, aangezien zijn geteisterde rug nog niet helemaal geheeld is.
Langer konden ze daarmee niet wachten, want Roglic stond voor de rit op slechts 2’52”. Pogacar kon niet riskeren om hem te laten gaan. Het was het enige wat niet lukte in het plan van Jumbo-Visma.
De geletruidrager leek immers alle aanvallen met gemak te pareren. En net voor de Col du Granon leek er geen vuiltje aan de lucht toen hij vrolijk naar de camera zwaaide. Blufpoker van een schijnbaar zorgeloze kerel? Die volgens zijn teammanager Mauro Gianetti wel gestresseerd was door alle coranaperikelen bij UAE.
Knock-out
Jumbo-Visma wist niettemin dat de mogelijke knock-out van Jonas Vingegaard dan nog moest volgen. In de laatste kilometers van de Col du Granon, boven de 2000 meter, na een zeer lastige rit, in ook zeer warm weer.
Iets waar ze vooraf op hoopten, omdat de Deen buitengewoon goed bestand is tegen de hitte. De weergoden waren hen gunstig gezind. Dat geluk hadden ze voor een keer aan hun zijde. Al dwing je dat ook af met een zeer goed uitgewerkte afkoelings/hydratatiestrategie.
Dat Pogacar uiteindelijk in exact 15 minuten tusssen de aanval en finish van Vingegaard, op ruim 4 km voor de top, liefst 2’51” zou verliezen, was evenwel buiten hun verwachting.
Een slechte dag, aldus de Sloveen. Van een aankomende ziekte of coronabesmetting was er geen sprake volgens hem. Noch van een hongerklop/dehydratatie. Hij had nog drie bidons aan de voet van de Granon, maar zijn kledij droeg wél de sporen van zoutafzetting. Mogelijk was zijn ‘fueling’ in de twee uur daarvoor, door de aanvallen van Jumbo-Visma, niet optimaal verlopen.
Feit is dat al zijn explosiviteit gesloopt werd door het beukwerk van de Nederlandse ploeg. En deels door zijn eigen overmoed om het hele laatste deel van de Galibier voor zijn rekening te nemen, met Vingegaard in het wiel.
Niettemin is bijna drie minuten tijdsverlies voor zijn kwaliteiten bijzonder (bijna té opvallend) veel.
Achilleshiel ontboot
Erger dan het verliezen van zijn gele trui is dat Pogacar zijn aura van onoverwinnelijkheid nu kwijt is. Al had hij tijdens de podcast van Geraint Thomas afgelopen winter in een onbewaakt moment zijn achilleshiel zelf al ontbloot: lange, zware cols, op grote hoogte.
Zijn zelfvervullende voorspelling kwam uit op de Col du Granon. Mede door het warme weer, een niet te onderschatten factor. Opvallend immers hoe Pogacar al op de Télégraphe, en later ook op de Granon, met volledig opengeritst shirt reed.
De verdienste van Jumbo-Visma. En vooral van Jonas Vingegaard, die de durf had om te proberen een pijl door die achilleshiel te schieten. ‘If I don’t try, I’m not gonna win’, zei de nieuwe geletruidrager na de aankomst. Trots op zijn buitengewone prestatie (6,5 watt per kilo!) op de Granon.
Waarop Pogacar hem feliciteerde, maar meteen ook verklaarde dat hij de strijd niet opgaf. Zélf zou blijven aanvallen richting Alpe d’Huez. Desnoods tot in Parijs. ‘Ik wil achteraf geen spijt hebben.’
Terugkeer van de Alp
De vraag is of zijn benen dat deze keer zullen toelaten, als Tadej Pogacar effectief geen hongerklop had en er geen virus in zijn lichaam rondtoert.
Want deze twaalfde etappe is nog lastiger dan die naar de Col du Granon. Met 4627 hoogtemeters en een score van 2939 op de Cycling Cols Index is dit de zwaarste bergrit in de drie grote rondes dit jaar, op de etappe naar Aprica in de voorbije Giro na.
Bovendien zal het nog een tikkeltje warmer worden, met zelfs op 1860 meter hoogte, boven op Alpe d’Huez, nog 23 graden (zie weerbericht onderaan). Wie de Alp al heeft opgereden, badend in de zon, weet hoe warm dat kan aanvoelen. Na bovendien al twee cols te hebben verteerd.
Het is dé kans voor Jumbo-Visma om Tadej Pogacar definitief te kraken, en de voorsprong van nu 2 minuten en 22 seconden verder uit te bouwen. Aangeschoten wild kan immers gevaarlijk uit de hoek komen, zeker een competitiebeest als de Sloveen.
Dus mogen Vingegaard en co niet plots in een defensieve stelling kruipen. Al dan niet met een conservatiever plan: in groep, inclusief Roglic die nu al op veertien minuten staat, het tempo over de drie cols opdrijven. Om de Vingegaard-raket op Alpe d’Huez nog eens te lanceren. In de hoop dat Pogacar weer niet kan volgen.
Geen vlakke aanloop
Ze krijgen daarvoor een ideaal terrein. Want deze bergrit is ook de enige in deze Tour zonder vlakke aanloop. Meteen na de start gaat het immers bergop, richting de Col du Lautaret, en vervolgens richting de top van de Galibier. Om daarna de Croix de Fer aan te snijden, zonder grote vallei. Voor de sprinters/zwaargewichten wordt het dus nog moeilijker om op tijd binnen te komen.
Terugkeer van de Alp
Opvallend: de terugkeer van Alpe d’Huez na drie opeenvolgende edities zonder de ‘Hollandse berg’, de langste periode sinds 1976 (vóór dat jaar werd de Alp alleen in 1952 beklommen). De reden volgens Tourbaas Christian Prudhomme: de vele kandidaturen van andere skistations én de ontdekking van nieuwe aankomstcols als de Col de la Loze in de Tour van 2020.
Zeker voor een Fransman zou winnen op Alpe d’Huez speciaal zijn, op de Franse nationale feestdag. Daar is nog geen enkele Franse renner in geslaagd: in 1981, 1988 en 1999 waren Peter Winnen, Steven Rooks en Giuseppe Guerini immers de beste klimmers op Quatorze Juillet.
Toen was de Alp nog vaak oranje gekleurd, maar in drie van de jongste vier aankomsten zegevierde een Fransman: Pierre Rolland in 2011, Christophe Riblon in 2013 en Thibaut Pinot in 2015.
Geen vloek meer?
Geraint Thomas maakte in 2018 een einde aan die serie – en ook aan de vloek van Alpe d’Huez, aangezien de ritwinnaar in het verleden zelden de gele trui droeg in Parijs. Alleen Fausto Coppi in 1952, Lance Armstrong in 2001 (intussen wel geschrapt) en Carlos Sastre in 2008 hadden ervoor die dubbel gerealiseerd.
Gezien de dominantie die Jonas Vingegaard op de Col du Granon toonde, is het goed mogelijk dat hij die vloek definitief naar de vergeethoek zal bannen. Al dan niet na een nu wél hevige strijd tot de finish met Pogacar.
Een ding is zeker: arm in arm zullen ze niet over de finish komen, zoals Hinault/LeMond in 1986.
Weersverwachting rit 12:
Exclusief voor Sportmagazine.be bekijkt Nicolas Roose van NoodweerBenelux het weer van de volgende rit. Zijn voorspelling voor de 12e etappe:
‘Bij de start wordt het veelal wisselend bewolkt, bij een temperatuur rond 20 graden. Het windprofiel is zwak uit westelijke sectoren. Naarmate het peloton Alpe d’Huez nadert, knapt het weerbeeld op en wordt het helder. Aan de voet, in Bourg d’Oisans, klimmen de temperaturen tot 31 graden, boven op de top tot 23 graden, bij een zwakke bries uit het noordoosten’, aldus weerman Nicolas Roose. Meer weer? Check NoodweerBenelux
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
