Alles over rit 10 van de Tour: Van Aert en Van der Poel, gejaagd door wind en onweer?

De 10e etappe van de Tour de France is er een voor vluchters, in een broeierige hitte, met veel wind en kans op onweer. Voor Wout van Aert en Mathieu van der Poel een van de laatste goede kansen op een ritzege.

Je kunt de Tour beschouwen als een rondrijdend wielerpretpark. In deze rit wordt dat beeld nog meer kracht bijgezet met een start in Vulcania. Dat attractiepark van 57 hectare in Saint-Ours-les-Roches heeft, zoals de naam het zegt, vulkanen als hoofdthema. Het ligt dan ook midden in de Chaîne des Puys, een gebied met uitgedoofde vulkanen dat sinds 2018 is opgenomen op de Werelderfgoedlijst.

Vulcania is het 4e themapark dat een Tourrit mag ontvangen, na Futuroscope (1986, 1987, 1990, 1994, 1999 en 2000), Puy du Fou (1993, 1997 en 1999) en Disneyland Parijs (1994 en 1997).

Daags na de rustdag in Clermont-Ferrand vertrekt van daaruit deze 10e etappe, die volledig plaatsvindt in het departement Puy-de-Dôme. Een rit van 167 kilometer die gemaakt is voor vluchters.

Veel ‘lopers’

De etappe is een aaneenschakeling van colletjes van twee tot zeven kilometer lang, op een smal wegdek. Weliswaar veelal zogenaamde ‘lopers’, want de stijgingspercentages schommelen gemiddeld van 4 tot ruim 6 procent. Het hoogste punt van de rit is gelegen op de Col de la Croix Saint-Robert, op 1451 meter.

De top van de laatste klim, de Côte de la Chapelle-Marcousse, wordt gerond op 28,6 kilometer van de finish. Op een minibultje na gaat het daarna in dalende lijn tot Issoire, al zijn de laatste 9,5 kilometer wel vlakker. De aankomst is ook het laagste punt van de etappe, op 395 meter hoogte.

Dit wordt, samen met de 12e rit, de beste van de nog resterende kansen voor Wout van Aert en Mathieu van der Poel op een ritzege. Maar ook andere klassieke types, punchers en baroudeurs als Magnus Cort, Fred Wright, Alex Aranburu, Matej Mohoric, Jasper Stuyven, Victor Lafay, Kasper Asgreen of Julian Alaphilippe zullen belust zijn op een etappesucces.

Het voordeel voor de sterkste renners: na de start gaat het meteen bergop op een colletje van derde categorie. Als ze daar niet kunnen wegrijden, dan op de volgende helling. Het zal alleszins razendsnel gaan. En voor sommigen een abrupte omschakeling na de rustdag. Wees dus niet verbaasd als u beelden ziet van renners die voor de start de spieren losrijden op de rollen.

Onweer

Belangrijke factor in deze rit wordt de broeierige hitte, met temperaturen rond de 35 graden. En ook de zuid(westen)wind: die zal matig (schuin) op kop blazen voor tweederde van de etappe. Daarna nog strakker, tot 30 à 50 kilometer per uur, in de rug tot in Issoire. Op de laatste klim, de Côte de la Chapelle-Marcousse, zal de wind vanop links waaien.

Gunstig dus voor een solist die daar, of misschien zelfs nog vroeger, wil vertrekken. Die zal dan wel rekening moeten houden met hevige regen, want er worden in de late namiddag onweersbuien voorspeld. (zie weerbericht onderaan) Dat wordt in de afdaling richting de aankomst opletten. Ook voor de klassementsrenners in het peloton. En niet alleen daar, want door de strakke wind is er kans op waaiervorming in enkele open vlaktes, onder meer in La Godivelle op 56 kilometer voor de finish. Als Jumbo-Visma Tadej Pogacar wil verrassen, kan dat een opportuniteit zijn.

De eindstreep ligt op de brede Route de Saint-Germain, even buiten het centrum van Issoire. In de gemeente van 15.000 inwoners arriveerde voor het laatst een Touretappe in 1983, veertig jaar geleden. De Fransman Pierre Le Bigaut won toen na een solo van 103 kilometer. Aan de finish had hij ruim 6 minuten voorsprong op een achtervolgende groep.

Het was voor de Bretoen uit Guémené-sur-Scorff de grootste zege uit zijn carrière. Petit Pierre zette een familietraditie voort, want vader Emile was een profrenner in de jaren 50 en 60, en zijn peter Jean-Gainche won in 1958 ook een Touretappe, naar Versailles.

Een even opvallend verhaal in die rit van 1983 was de lijdensweg van geletruidrager Pascal Simon, die in het begin moest lossen en pas op 60 kilometer van de finish weer aansluiting vond met het peloton. De Fransman had drie dagen ervoor zijn schouderblad gebroken en zag verschrikkelijk af. Hij kon niet meer rechtstaan op de pedalen. Simon zou nog twee etappes overleven, onder meer met aankomst op de Puy de Dôme, maar moest uiteindelijk opgeven in de rit naar Alpe d’Huez.

Vervloekte etappe

Nadien diende Issoire ook als start van een Touretappe in 2005 en in 2011. En als aankomst van een rit in het Critérium du Dauphiné, waar Brent Van Moer in 2021 naar de zege soleerde in de openingsetappe. Vooral de Tourrit in 2011 zullen veel wielerfans zich nog herinneren. Weliswaar niet om positieve gebeurtenissen, maar om een massale valpartij in de afdaling van de Pas de Peyrol. Samen met onder meer Aleksandr Vinokoerov belandde Jurgen Van den Broeck er in het ravijn. De Kazak brak zijn bekken en dijbeen, de Belg zijn schouderblad en twee ribben, met een klaplong erbovenop.

Een gigantische ontgoocheling, want de Kempenaar zat in de vorm van zijn leven en is er nog altijd van overtuigd dat hij, en niet Cadel Evans, die Tour had kunnen winnen. Van den Broeck hield er ook een grote schrik voor afdalingen aan over. Een angst die hij pas overwon met de hulp van een psycholoog.

Die rit naar Saint-Flour was een vervloekte etappe, want op 35 kilometer van de finish werden vluchters Juan Antonio Flecha en Johnny Hoogerland door een voorbijstekende auto van de Franse tv in de prikkeldraad gekatapulteerd. Beelden die de wereld rondgingen, ook van de huilende en bloedende Nederlander die op het podium de bolletjestrui aantrok.

Wielrennen is emotie, maar soms om de verkeerde redenen.

Onze voorspelling voor de tiende rit: Als het effectief fel begint te regenen en te waaien, dan kan het een chaotische etappe worden, zeker in de afdaling naar Issoire. Wie het meeste risico’s neemt, en dat kan combineren met stuurmanskunst maakt een goeie kans. En dan komen we uit bij Matej Mohoric als ritwinnaar.