Impressies van een avondje Gouden Schoen. Over gratis champagne in de loungebar, dames gekleed in niemendalletjes en bier voor de tegenstander.

“W at een schoon bazeke.” Het ontglipt Goedele Liekens spontaan als iets over tienen Vincent Kompany toetreedt tot de galerij der Gouden Schoenen. Zijn overwicht op de stembriefjes is indrukwekkend, in de beide stemrondes. La Liekens, die zelf in een vorig leven nog geregeld de shoes aanbond, kan een bewonderend gefluit amper onderdrukken. Als de laureaat, na een kleine aarzeling, vervolgens op het podium resoluut de microfoon uit de handen van Bart Raes neemt en een kleine speech improviseert met het naturel dat hem zo eigen is, merkt ze al even spontaan op : “Als ik programmamaker was, zou ik het wel weten. Geef die jongen maar een show op televisie.”

Een paar jaar vond de Gouden Schoen, omwille van de renovatie van het Oostendse Casino, asiel in Brugge, maar organisatorisch was het daar altijd een beetje puzzelen om de massa BV’s en ander schoon volk na de rechtstreekse tv-uitzending een knaller van een feest aan te bieden. Want daar gaat het toch een beetje om : de after party. In Brugge was die bij gebrek aan ruimte moeilijk te organiseren en dus flets. Het ene jaar werden diverse verdiepingen van het concertgebouw gebruikt, het andere jaar een grote feesttent, maar met enig heimwee werd toch uitgekeken naar de grote casinotijd van Knokke en later Oostende.

Daar is het feest nu terug, in de koningin der badsteden, die al sinds 1852 een Kursaal op de zeedijk heeft. Twee jaar bleef het dicht vanwege renovatiewerken, maar de komende weken gaan geleidelijk alle zalen weer open. Exterieur zowel als interieur zijn beschermd, maar de facelift is indrukwekkend. De loungebar ging als eerste open en als de rest even geslaagd is, staat de trotse Oostendenaar nog veel moois te wachten.

Voor een feest als de Gouden Schoen leggen ze hier graag de rode loper uit. Letterlijk, voor de gelegenheid mogen de Porsches, BMW’s en andere luxekarren op de dijk parkeren en omdat er nog wat werk is aan het plein voor de ingang, moet de casinobezoeker voorlopig nog via een houten tunneltje naar de ingang. Maar op de wiebelende planken ligt een loper. “Zie je wel dat we hier geen folkloristische figuren zijn, zelfs dit evenement wordt in deze stad georganiseerd”, klopt KV Oostendevoorzitter Eddy Vergeylen de kritiek aan het adres van zijn club weg.

Vergeylen is hier druk bezig om de fouten uit het recente verleden te herstellen en klampt geregeld deze of gene speler aan. Hij wil hen net voor de transferdeadline overtuigen van de slaagkansen van ‘operatie redding’. Het feest speelt zich vooral af op de eerste verdieping, maar in de eerste uren vinden de voetbalmensen elkaar vooral in een andere ruimte, een paar trappen hoger.

Zo’n party is een goeie gelegenheid om bij te praten. Zo ziet Herman WijnantsMichel Preud’homme eens in een ander kader dan een vergaderzaal. De Standardman mag lang blijven plakken, zijn spelers niet. De meeste trainers houden rekening met dit avondje en plannen de donderdagtraining in de namiddag, maar Standard niet. Eric De-flandre heeft dus amper de tijd voor een glas. Hij is niet alleen. Ook Mark Volders moet de uitnodiging van Gunter VanHandenhoven om het feest nog in Gent verder te zetten, afslaan. HermanVermeulen houdt evenmin rekening met het stappen, ook hij blaast op donderdagmorgen verzamelen. Maar dat deert zijn nieuwe spits Bjorn De Wilde niet. Hij kreeg een kamer in het Thermae Palace. Er zijn slechtere plaatsen denkbaar om de day after wakker te worden, zeker met een cheque van 2000 euro op zak. Een cadeautje van Dirk Bikkembergs, voor best geklede man.

Wie zie je op dit soort feestjes ? Veel BV’s uiteraard, missen op kop. Tanja Dexters, Joyce DeTroch, Ann Van Elsen, Phaedra Hoste, Brunhilde Verhenne… Hoe dichter bij de dansvloer, hoe schoner het volk. Kelly Pfaff, uiteraard, als dochter van een Gouden Schoen. Met Sam Goris, die zich niet zoals vorig jaar hoefde af te vragen, “waarom die toiletbakken zo hoog hingen…”

Kaarten krijg je via de sponsors. Q-Music mocht ook een aantal luisteraars uitnodigen. “Waarom had u graag naar dit gala gewild”, vroeg de presentator een meisje. Ze wond er geen doekjes om. “Ik wil een voetballer aan de haak slaan.” Lekker lijf en leden en een gevulde portemonnee. Je haalt ze er zo uit, de dames, vaak blond en gekleed in luchtige niemendalletjes, die met een spiedend oog de heren shotters observeren. Uiteraard kijken die even graag terug. De gespreksonderwerpen verrassen zelden : auto’s en vrouwen. Of omgekeerd.

Maar toch is het leuk om de voetballers even in een andere omgeving te zien, lekker ontspannen, en later op de avond met een pint op, zeker zij die geblesseerd zijn en voorlopig even niet aan spelen denken. Opvallend toch ook hoe je soms de onzekerheid over hun toekomst proeft, veel spelers raken einde contract en vrezen voor loonverlies, zelfs werkloosheid. Ze formuleren daarbij hun verbazing, zoals Bart Deelkens, die van een journalist plots hoorde dat hij naar Brussels zou gaan en Patrick Nijs naar Westerlo zou komen.

Georges Leekens botst op Willy Verhoost en het volgende gesprek ontvouwt zich. Verhoost : “De supporters van Club Brugge willen je als trainer, hoor ik. Jammer dat je net hebt bijgetekend.” Leekens : “Ach, Willy, jij weet toch ook dat er in mijn contract altijd wel een clausule staat…”

Het gros grapt en grolt, op de tonen van de opzwepende dj-set van Maurice Engelen, de frontman van Praga Khan. Jef Delen kijkt goedkeurend toe vanaf de kant, cola in de hand : “Daar zie, dat is mijne maat.” Maar zijne maat krijgt hem toch niet op de dansvloer, soepele bewegingen houdt Delen voor het veld.

Voor de gelegenheid heeft de organisatie professionele danseressen voorzien, die op vier verhoogde kleine ronde podia in de zaal tonen hoe het moet. Laat op de avond haalt een halfdronken fuifbeest in zijn enthousiasme om mee te dansen, een van de meisjes ongewild van haar sokkel. Met haar collega houdt ze het direct voor bekeken, tot grote spijt van Sandy Martens, die zich de hele avond luidop loopt af te vragen vanwaar hij dat ene meisje kent… Het is dan al voorbij halfdrie, maar de nacht is nog jong. “Na drie uur gratis champagne in de loungebar”, komt iemand van de organiserende krant fluisteren. “Maar roep dit niet te luid.”

Op dat moment is Vincent Kompany al lang weg. Hij is niet lang gebleven, na wat interviews liet hij zijn vader uit de zaal halen. Zijn broer François was er ook, zusje Christel niet. Zij studeert aan de VUB en heeft examens. Mama Kompany is er evenmin. “Zij houdt niet van dit soort dingen”, legt Pierre, vader van Vincent, uit. Hij lijkt toch ook wat beduusd door alles wat op de familie afkomt. Hij is stiller dan anders.

De uitslag wordt verrassend weinig becommentarieerd, tenzij in Club Bruggemiddens, waar ze veel volk in de toptien hebben en ook vier spelers in het zogenaamde Gouden Elftal, maar niemand in de echte top. Of hoe solidariteit niet altijd wordt omgezet in individuele prijzen. Niemand betwist de winnaar, er wordt alleen gegrapt over de traditionele verrassingsstemmen. Zo zag Marc Grosjean de schoen vooral door zijn toen nog Antwerpse bril. Geef toe, GideonImagbudu bedenken met drie punten, Yves Feys met twee en Ha-rald Pinxten met één : het is euh, origineel. Maar echt veel verschil maakte het niet.

door Peter T’Kint

‘Ik wil een voetballer aan de haak slaan.’