In de eerste wedstrijd onder de nieuwe bondscoach Domenico Tedesco behaalden de Belgen een 0-3-overwinning in Stockholm.
Waren het telkens dezelfde kostuums, of duurde de regeerperiode van Roberto Martínez zo lang dat elke nuance stilaan verloren ging? Gedurende zes jaar dacht heel België alleszins dat de Spanjaard elke match hetzelfde pak droeg. Als Domenico Tedesco dan afgelopen vrijdag voor zijn debuut een trui met rolkraag had aangetrokken en een 4-4-2-opstelling op het veld had bracht, vergaapte heel het land zich aan wat er op de groene mat gebeurde zoals modespecialisten zich rond de catwalk verdringen bij een Fashion Week. Wout Faes en Dodi Lukebakio waren de onverwachte genodigden op het défilé waarvan de precieze choreografie door de Rode Duivels nog een tijdje geheim werd gehouden.
De Belgen hulden zich de eerste vijf minuten in een sluier van mist voor het verrassingseffect. Alleen Amadou Onana had zijn vertrouwde script al goed gelezen. De reus op het middenveld gaf een te harde terugspeelbal naar Thibaut Courtois, die de Zweden een corner moest toestaan. Het was wel Onana zelf die de bal na die hoekschop wegkopte. De Zweden waren het meest aan de bal en trapten die vaak de lucht in, alsof dat de enige manier was om voorbij de muur van tien stenen te geraken die de Belgische bondscoach daar had neergepoot. Leandro Trossard en Romelu Lukaku verstoorden bij de Zweden de verbinding tussen verdediging en middenveld. Ze verkozen daarbij het compacte blok boven de avontuurlijke pressing. Kwestie van niet zoveel ruimte tussen de linies te laten als in Qatar.
Pas na vijf minuten trok de mist op. Een eerste langer balbezit van de Belgen maakte veel duidelijk: Trossard liet Lukaku alleen in de spits staan en haakte af naar de linkerkant van het veld. Tegelijkertijd verliet Kevin De Bruyne zijn positie aan de zijde van Onana om naar de rechterkant uit te wijken, in de rug van de Zweedse middenvelders.
Op de vleugels plakten Yannick Carrasco en Dodi Lukebakio tegen de zijlijn om de 4-4-2 van de Scandinaven op te rekken en op die manier centraal ruimte vrij te maken. Om Kevin De Bruyne in zijn rol van regisseur te helpen, ging België bij balbezit over in een 4-1-4-1. De dynamische lefgozer Lukebakio imiteerde de solo’s van Riyad Mahrez bij Manchester City om de verdedigers naar zich toe te trekken en zijn aanvoerder de nodige vrijheid te geven. Die eerste choreografie van de Rode Duivels eindigde met een voorzet van De Bruyne, waar Carrasco alleen maar een corner uit kon halen.
Ruimte voor Lukebakio
Zweden koos ervoor om de ruimtes tussen het centrum en de flank af te sluiten, de zogenaamde pocketzones waar Trossard en De Bruyne bij voorkeur rondlopen. Maar daardoor zette het de deur open voor Lukebakio. De flankspeler sneed geregeld naar binnen om daar zijn goede voeten te doen spreken. Aan het einde van de avond had Dodi acht van de eenentwintig gelukte dribbels van België op zijn conto. Elke baltoets van hem leek op een nieuw en uitdagend geluid van een dj die iedereen op de dansvloer van Stockholm verzamelde. De Zweden zagen enorm af op hun linkerflank, maar niemand van hun centrale mensen durfde daar bij te springen, want erger dan het strovuur op de flank waren de brandhaarden die in het centrum zouden kunnen ontstaan als De Bruyne daar ontvlamde.
De thuisploeg bood goed weerstand en creëerde zelfs de beste kans van het eerste kwartier toen niemand rugdekking gaf aan Arthur Theate, die door een lange bal moest uitwijken naar de zijlijn. Daarvan profiteerde Dejan Kulusevski, die Carrasco uitschakelde. Courtois kon de bal maar licht beroeren, gelukkig stond er op de doellijn ene Wout Faes, die wel vaker op het nippertje redding biedt wanneer het dreigt mis te lopen.
Een flinke waarschuwing voor de Belgen, die vooral in balbezit nog niet echt hun draai hadden gevonden. Omdat de flankverdedigers laag bleven staan (Theate en Castagne trapten in de hele wedstrijd slechts één voorzet) en de technisch beste Belgen in de rug van het Zweedse middenveld stonden, waren het de verdedigers en Onana die passes moest geven waar ze eigenlijk amper toe in staat waren.
En omdat Lukaku nooit tussen de centrale verdedigers opdook zoals in zijn periode onder Antonio Conte, haakten De Bruyne en Trossard af om de bal op te halen en voor gevaar te zorgen. Het probleem is dat je niet tegelijk in de keuken kunt staan en aan tafel zitten wanneer de maaltijd wordt opgediend. Jan vertonghen probeerde wel door de linies te breken met zijn favoriete steekpass, maar hij moest snel vaststellen dat Leandro Trossard geen Eden Hazard is.
Dat België toch gevaarlijker werd, was vooral te danken aan stilstaande fases. Daar werd op training hard aan gewerkt: ideaal om punten te pakken zonder perfect voorbereid te zijn op alle scenario’s in het veldspel. Zes van de negen Belgische hoekschoppen leidden vrijdag tot een doelkans. De weinige trainingstijd was dus uitstekend benut. Net voor het halfuur leverde dat bijna succes op, toen Lukebakio na een kort genomen corner Theate aan de tweede paal vond. De stevige kopbal van de speler van Rennes werd even geweldig gered door Olsen.
Het België van de corners
Alsof het scorebord het scenario van de wedstrijd wilde weergeven, viel de 0-1 via een corner en Lukebakio. De Bruyne en Carrasco zetten een kleine combinatie op in de hoek van het veld, de Zweedse verdediging werkte de bal weg in de voeten van Trossard. Zijn voorzet werd ook weggewerkt maar daarna kon hij een actie opzetten met Castagne en Lukebakio, die de openingsgoal op het hoofd van Lukaku schilderde. Het was het eerste gewonnen kopduel van Big Rom. Via de paal verdween de bal in doel.
Kort na de pauze kwamen de Zweden opzetten, maar een aanval werd afgeslagen door Faes en op de counter kon Lukaku een hoekschop versieren. De Bruyne nam die kort, waardoor Lukebakio het duel kon aangaan met Forsberg. Die liet zich door Dodi’s dribbel kinderlijk in de wind zetten. De voorzet belandde bij Lukaku die de bal met zijn steunvoet in doel tikte.
Na uitglijden van Theate moest Vertonghen ingrijpen. Tedesco zocht naar meer controle over de match en bracht Orel Mangala in de plaats van Trossard. Mangala ging bij balverlies op de positie van De Bruyne spelen. Op de rechterflank kwam de jonge Johan Bakayoko in de plaats van Lukebakio. België moest opnieuw zijn draai vinden, zoals bleek uit een bal die Onana, helemaal niet onder druk, zonder kijken over de zijlijn trapte.
Stilaan wisten de Duivels de verloren controle weer wat te herstellen. Bij zijn eerste balverovering kon Bakayoko een hoekschop afdwingen. Na een scherpe counter schoot Carrasco de bal in het zijnet. Maar de mooiste kans was toch voor de Zweden. Forsberg kwam door een misser in de Belgische verdediging alleen voor doel maar hij kraakte zijn schot volledig.
De lessen van Tedesco
De Zweedse bondscoach voelde de zenuwachtigheid bij de Belgen, die uiteraard nog niet gerodeerd waren onder Tedesco, en gooide Zlatan Ibrahimovic in de strijd. De Scandinaven posteerden zich hoger op het veld en toonde de zwakte van de Belgen om onder druk uit te verdedigen. De Zweedse ouderdomsdeken verzuimde van een hoge bal te profiteren die Wout Faes slecht had ingeschat (de krullenbol won slechts één luchtduel op de drie, tegenover zes op de zeven voor Vertonghen). Maar het grootste lokale gevaar bleef van Kulusevski komen, die met zijn raids naar het centrum Theate pijn deed. De speler van Rennes won slecht twee van zijn acht duels, maar kon tien minuten voor tijd toch met de glimlach naar de kant gaan toen Tedesco na de 0-3 overschakelde op een 5-2-2-1.
Die derde goal kwam opnieuw van Lukaku, die een eerder onopvallende wedstrijd speelde, maar wel een hattrick maakte. In negentig minuten scoorde hij daarmee evenveel veldgoals als in heel het seizoen bij Inter. De voorzet bij die derde treffer kwam van Johan Bakayoko na een schijnbeweging waarmee hij twee Zweedse verdedigers op elkaar liet botsen. Bij die 0-3 bleef het, al had de ingevallen Loïs Openda de score nog kunnen opdrijven.
Domenico Tedesco verliet Stockholm met drie punten en enkele lessen. Het spel in balbezit was nog niet perfect, maar België hervond alleszins zijn oude countertraditie: 32 van de 62 momenten van Belgisch balbezit duurden minder dan tien seconden. En Romelu Lukaku hervond zijn efficiëntie. De belangrijkste vaststelling is dat Tedesco een hybride systeem hanteert en veel op stilstaande fases werkt. België lijkt een ploeg te worden die veeleer vasthoudt aan een welomlijnd wedstrijdplan dan aan een algemeen spelsysteem.
Het beste nieuws is dat een ploeg die rond Kevin De Bruyne gebouwd werd, drie keer kon scoren wanneer de tegenstanders er alles aan deden om KDB in te sluiten. De eerste minuten van Lukebakio onder Tedesco doen zo denken aan de eerste matchen van Carrasco onder Martínez: een speler aan wie de tegenstanders niet te veel ruimte durven te geven. Maar het probleem dat ze dan hebben is dat ze, om te vermijden dat het op de flank gaat tochten, centraal een deur moeten open laten. Onder Martínez kreeg Eden Hazard de sleutel van die deur. Onder Tedesco is het Kevin De Bruyne.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier