‘Zonder gezonde concurrentie loopt de voetbalwereld vast’

Columnist Imke Courtois heeft het deze week over concurrentie in het voetbal. ‘We hebben gezonde concurrentie nodig, geen Super Leagues, makelaars of WK’s in Qatar.’

Op het werk, in de privésfeer of bij een sportclub, er is altijd wel iemand die akelig dicht bij je eigen profiel ligt of eenvoudigweg hetzelfde zeldzame doel beoogt: de concurrent. Ook de voetbalwereld staat bol van wedijver. Er zijn derby’s voor de eer van de stad, mededinging om de kampioenstitel, eeuwige rivalen als gevolg van politieke, historische, religieuze of andere extrasportieve zaken en er is de bittere strijd om een basisplaats in het elftal. Derby’s, klassiekers en tijdelijke of blijvende concurrenten, ze laten voetbal leven maar ze lopen soms uit de hand.

Olympiakos, de arbeidersbeweging, tegen Panathinaikos, daar waar de rijken zich schuilhouden. De derby van de eeuwige vijanden uit Athene. De working class tegen de upper class, dat is ook het basisidee achter de Istanbulderby tussen Fenerbahçe en Galatasaray en in Argentinië tussen River Plate en Boca Juniors. In Servië werd de politieke machtsstrijd vertaald in voetbal. Partizan was de club van het Joegoslavische leger, Rode Ster van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Voor een meer religieuze invulling reizen we naar de Old Firm in Schotland, waar het katholieke geloof verbonden wordt met Celtic en het protestante geloof met de Rangers uit Glasgow. De heilige oorlog, die niet zonder zonde is, wordt dan weer uitgevochten door Wisla Krakau en Cacovia Krakau. Eén van de beruchtste wedstrijden in Polen waar de meest intimiderende vuurpijlen en vlaggen door een Oostblokstadion vliegen. Twee weken geleden staken Wislafans nog sjaaltjes van Cracovia in de fik en bijgevolg bijna hun eigen stadion. Emotie boven ratio en vooral uitbundige clubliefde met vergaande haat voor de tegenpartij.

In eigen land hebben we de slag om Vlaanderen, een historische strijd tussen twee van de oudste steden (Club Brugge en KAA Gent), de Brugse stadsderby tussen blauw-zwart en groen-zwart, de Limburgse derby tussen KRC Genk en STVV en misschien wel de vurigste, de derby van ’t Stad, Beerschot versus Antwerp. In 1900 keken de Kielse Ratten en de Great Old elkaar voor het eerst in de ogen, het startschot voor de rivaliteit. Er was de testmatch voor de landstitel in 1929, een overvloed aan doelpunten in het seizoen 1932/33, het Antwerpicoon Bob Paverick dat een uitstap maakte naar Beerschot maar weigerde om deel te nemen aan de stadsderby en de vliegende hakbal van Rik Coppens. Spektakel op en naast het veld.

De individuele concurrentie tussen spelers over landen en clubs heen, zorgt evenzeer voor spektakel en zielenstrijd. Premier League Golden Boot begin jaren 2000, Van Nistelrooy of Henry? De huidige ’s werelds beste, Ronaldo of Messi? De koning van Milaan, Lukaku of Zlatan? Concurrentie binnen de eigen ploeg kent een eenzamer verloop. Het intrinsieke gevoel beter te zijn maar niet gekozen te worden, de hete adem van een concurrent in de nek, het vleigedrag van diezelfde mededinger bij de beslisser, het vaak onuitgesproken karakter, het vreet aan een mens. Mignolet zag knoeiende Karius een basisplaats verwerven onder Jürgen Klopp en mocht met de komst van Alisson niet vertrekken. Karius wel. Ook bij de vrouwen huisvest er rivaliteit. Aminata Diallo werd vorige week opgepakt voor een vermeende aanval op haar ploeggenote – en concurrente op het middenveld – bij PSG. Het slachtoffer, Kheira Hamraoui, werd uit de auto gesleurd en geslagen met een metalen staaf… op de benen. De ene beschuldigt Diallo, de andere wijst richting een ‘perfect kunstmatige dramatisering van een rivaliteit’.

Kortom, concurrentie en rivaliteit maakt spelers beter en soms achterdochtig en nijdig, supporters vurig en soms dwaas en extreem, maar zonder gezonde concurrentie loopt de voetbalwereld vast. Gezonde, juist. Geen elitair afsnijden van competities in de vorm van een Europese Super League, al wordt het ‘bedoeld’ als concurrent van de Champions League. Geen makelaars en consorten die zich moeien met de opstelling, waardoor concurrentie op het veld verdwijnt in functie van geld en ook geen ‘wie betaalt, bepaalt’…zoals het WK in Qatar.