Elke maandag blikt Sport/Voetbalmagazine terug op het voorbije sportweekend. Deze week heeft Peter T’Kint het over de wedergeboorte van Sven Kums, het ontslag van Yannick Ferrera en de Manchester derby.
Sven Kums scoorde twee keer voor Anderlecht tegen zijn ex-club AA Gent, misschien symbolisch. Krijgen we nu eindelijk de echte Kums te zien bij Anderlecht en hoe komt dat?
Peter T’Kint: ‘Wie is dat, de echte Kums? Een doelpuntenmaker vanuit de tweede lijn, zoals tegen AA Gent? Als de fans dat verwachten, zullen we ze toch voor een stuk teleur moeten stellen. Of dan kennen ze Kums onvoldoende. Toen AA Gent kampioen werd, scoorde hij één keer. In de kampioenenmatch tegen Standard, waarmee Gent zekerheid kreeg over de titel. Het seizoen nadien ging het scoren wat vlotter, maar in zijn rol naast Neto, als eerste spelverdeler, voetbalde hij vaak nog té ver van de goal om gevaarlijk te zijn.
‘Dat is ook in Anderlecht het geval. Zondag uitzonderlijk niet, omdat de Brusselaars met vier spelverdelers voetbalden en Kums geregeld dichter bij doel kon opduiken. Maar als de komende maanden Trebel revalideert, krijgt Kums wellicht weer een andere rol. Eentje wat verder van doel, dichter bij de eigen defensie.
De echte Kums is iemand die een ploeg doet draaien, op voorwaarde dat het geheel geolied voetbalt en iedereen zijn taken uitvoert
‘De echte Kums is iemand die een ploeg doet draaien, op voorwaarde dat het geheel geolied voetbalt en iedereen zijn taken uitvoert. Zo’n machine lijkt Anderlecht op dit moment niet, zelfs zondag niet tegen AA Gent, dat geruime tijd met tien speelde en toch relatief wat kansen afdwong. In zijn opmerkelijke reactie achteraf had Hein wel voor een deel gelijk: Kums viel op door zijn goals, maar had daarnaast ook mindere momenten. Balverlies, slechte keuzes.
‘Anderlecht is nog te veel zoekend naar complementariteit, en te veel afhangend van beslissende momenten van één speler. In augustus was dat Santini, daarna Dimata en Bakkali. Dit keer was het Kums. Wie is het morgen? Zo lang die wisselvalligheid niet verdwijnt, zullen we de echte Kums niet zien.’
De Manchester derby, door Man City vlot gewonnen met 3-1, werd een triomftocht voor Pep Guardiola. Krijgt Mourinho dit nog rechtgetrokken bij Man U?
Peter T’Kint: ‘Zullen we even nuanceren: het was de eerste derby die Pep voor eigen volk van José Mourinho kon winnen. Het woord triomftocht is misschien wat te euforisch, al was de opbouw van de laatste goal, ingeleid door 44 passes, wel van mooie makelij. En het verschil in klasse en automatismen groot. Een en ander gebeurt dezer dagen nog zonder Kevin De Bruyne, de spankracht is er voorlopig nog, met Liverpool en Chelsea op de loer, maar de realiteit lijkt dat City op een nieuwe titel afstevent.’
‘Bij Man U is het vooral onregelmatigheid troef. Afschuwelijk onmondig tegen Tottenham, Brighton, West Ham of Valencia en ongelooflijke comebacks tegen Newcastle, Chelsea of Juventus, weliswaar na zeer slechte momenten. Het talent is er, de veerkracht ook.
‘Als hij de steun van zijn kleedkamer écht was verloren, dan zat Mourinho er nu allicht niet meer, of de spelers moeten masochisten zijn.
‘De lijn die je misschien zou kunnen ontdekken is deze: als United na slechte eerste helften of een uur met de rug tegen de muur staat en Mourinho laat de offensieve teugels los, dan kunnen ze offensief zoveel talent op de mat gooien, dat het een pletwals wordt. Staat alles in het teken van de organisatie van Mou, dan krijgt hij nukkige pionnen op het veld en loopt het fout. De dag dat de Portugees ook deze analyse onderschrijft en kiest voor het eerste, komt het misschien wél nog goed.’
Yannick Ferrera kreeg na het verlies tegen Cercle Brugge zijn C4 bij Waasland-Beveren. Kroniek van een aangekondigd ontslag?
Peter T’Kint: ‘Jeugd maakt fouten, jeugd kost punten. Waasland-Beveren koos een paar jaar geleden als sportief model voor het laten doorstromen van talenten – vaak van de topclubs – en dat betekende elk jaar een moeilijk overlevingsverhaal. Het kostte in het verleden elk seizoen wel een trainer de kop. Twee werden er niet ontslagen, omdat ze het nog zeer goed deden : Bob Peeters, die zelf de handdoek gooide en naar Charlton vertrok, en Philippe Clement, die bewees een toptrainer te zijn, en Waasland-Beveren de gelukkigste momenten uit zijn terugkeer naar eerste klasse bezorgde. Maar na zes maanden besefte Clement ook: beter doen kan niet, integendeel, het kan straks alleen maar slechter.’
‘Ferrera zette in deze ploeg een goede verdedigende organisatie neer. Voor het vertalen van de trainingsarbeid naar de aanval had hij minder oplossingen. Waasland-Beveren was moeilijk uit verband te spelen -de helft van de wedstrijden in de heenronde eindigde op een gelijkspel- maar kon ook amper winnen. In Beveren betaalt daar één man de prijs voor: de trainer. Dat is al jaren zo, en sinds trainers met een kleine ontslagvergoeding aan de kant kunnen worden geschoven, is het daar niet rustiger werken.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
